Εβάδιζα, εβάδιζα μα πουθενά Λειβάδιζα…(1)

Εβάδιζα εβάδιζα αλλά πουθενά Λειβάδιζα…

… τόλεγε ο Στέλιος ο Σίδερης που γεννήθηκε το 1928 στο πολύ απόμακρο χωριό στη βορειοανατολική Άνδρο όταν ανεβοκατέβαινε για ψώνια και δουλειές στο Γαύριο. Δεν άντεξε τη φτώχια και την ταλαιπωρία για πολύ όμως και 20άρης παρατάει γονιούς και οκτώ αδέλφια και κατεβαίνει στο Γαύριο, τον βρίσκει εκεί ο άκληρος Γιάννης Λαρίος ,συμφωνούν να τον υιοθετήσει και τον παίρνει στο σπίτι του στις Γίδες, δεν τα βρίσκει όμως με τους νέους γονιούς και ως Λαρίος πια και παντρεμένος φεύγει να βρει την τύχη του στη πλούσια Χώρα.
Το παράδειγμα του Στέλιου Σίδερη ακολούθησαν πολλοί συγχωριανοί, γρήγορα η Λειβάδιζα χωρίς κανένα αυτοκινητόδρομο ερήμωσε και ο τελευταίος μόνιμος κάτοικος Ανδρέας Κατσίκης πέθανε και θάφτηκε στο Γαύριο το 2005 με τελευταία επιθυμία τα κόκαλά του να πάνε στο χωριό του.

Φέτος όλοι θαύμασαν τον καινούριο σουβά έξω, το απαραίτητο αρμολόϊ μέσα ,μα την παράσταση έκλεψε ο καινούριος γυαλιστερός πολυέλαιος με τους 70 οικονομικούς λαμπτήρες που λάμπει κρεμασμένος από το ξύλινο ταβάνι και ανάβει μόνο μία μέρα τον χρόνο, τον δώρισε ο Μιλτιάδης Ίσαρης του Αναστασίου και τον παράγγειλε να έχει ένα γύρω όλους τους Αγίους που έχουν τα ονόματα της οικογένειας του.
Ο ίδιος έφυγε από το χωριό για το μέτωπο το 1940 και δεν ξαναγύρισε, έμεινε στην Αθήνα, δούλεψε σαν κηπουρός, παντρεύτηκε, πρόκοψε και έκανε μεγάλο φυτώριο στην Τατοΐου, έρχεται όμως κάθε χρόνο τέτοια μέρα εδώ κι’ όπως λέει η κόρη του “αυτό του δίνει δύναμη και αν θέλετε το πιστεύετε, τώρα πια ζει μόνο για ένα σκοπό: να έρθει του Αγίου Συμεών στην Λειβάδιζα”