Πως έζησε η θεία Θωμαή τον σεισμό της Σαντορίνης το ΄56 στην Χώρα της Άνδρου

 

Τον σεισμό του 1956 στην Σαντορίνη  πολλοί τον θυμούνται απλά σαν ένα μεγάλο σεισμό με πολλά θύματα  αλλά πολλοί λίγοι θυμούνται  τον αντίκτυπο που είχε στην Άνδρο.

Αυτή που είχε εντυπωσιαστεί και πάντα τον έβαζε μετά στις διηγήσεις της ήταν η τριαντάχρονη τότε Θωμαή Πρωίου που ανύπαντρη  έμενε λίγο πιο έξω από την Χώρα,  μαζί με τον βαρκάρη πατέρα της Βαγγέλη και την μάνα της Κατίνα Πρωίου, πρόσφυγες από τον Ατζανό,  ένα μικρασιάτικο χωριό  απέναντι από την Μυτιλήνη.

Με τις πρώτες σεισμικές δονήσεις η Θωμαή τρόμαξε  μέσα στο σπίτι αλλά ο μπαρμπά Βαγγέλης, χωρατατζής πάντα, την καθησύχασε, μη φοβάσαι κόρη μου, ο γάτης είναι που ξύνει τη πλάτη του στη πόρτα!

Λίγο μετά φύγανε και οι δύο να πάνε στη βάρκα που την είχε δέσει  στο λιμάνι της Χώρας και εκεί στο ποτάμι έξω από της νύφης του της Γιαουρτούς είδε κόσμο να κοιτάει  στο πέλαγος  και πλησιάζοντας είδαν τη θάλασσα να έχει τραβηχτεί μέχρι μέσα το λιμάνι!

Τρέχοντας προς στο λιμάνι, στον Άγιο Νικόλαο εκεί που χτίστηκε μετά ο ναυτικός όμιλος είδε έναν να προσπαθεί να πιάσει ένα χταπόδι που σερνότανε στην άμμο για να βρει και να μπει ξανά στα νερά του, και μια γυναίκα να ξεκολλάει νόστιμους στο τηγάνι κολιτσάδες από το βράχο.  Την βάρκα τη βρήκανε πλαγιασμένη στον βυθό αλλά ήδη η θάλασσα γύριζε πίσω γρήγορα και όλα ήταν όπως πριν   χωρίς καμιά ζημιά.

Αυτά και άλλα πολλά τα διηγόταν μετά  η θεία Θωμαή στην οικογένεια και στους φίλους της, ανάμεσα στους ακροατές και τα ανήψια της, ο Κώστας και ο Βαγγέλης Λουκίσας και ο μεν Κώστας, εδώ και 40 χρόνια τα θυμάται όπως ακριβώς τα έλεγε και τώρα τα ζωγραφίζει, ο δε VangLouk τα έχει ολωσδιόλου ξεχάσει.

Φωτογραφίες: Μανώλη Μακρογκίκα, Μάκη Σπυριδωνόπουλου & VangLouk