Αναρωτιέμαι αν εκφράζω μια σιωπηλή πλειοψηφία (έστω, σημαντική μερίδα) των συγχωριανών μου που παρακολουθούμε με μεγάλο σκεπτικισμό τη συζήτηση που άνοιξε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τις ράμπες στα χωριά μας.
Η αφορμή δόθηκε με την εντελώς κακόγουστη επέμβαση στο μονοπάτι που οδηγεί στον Άγιο Σπυρίδωνα που –ευτυχώς— με την κατακραυγή όλων και την επέμβαση του Προέδρου της Κοινότητας Λαμύρων, η ζημιά αποκαταστάθηκε.
Απ’ό,τι όμως ακολούθησε σε μηνύματα, έχω την εξής απορία: ο θόρυβος προκλήθηκε εξ αιτίας της κακογουστιάς της επέμβασης που έγινε ή εξ αιτίας της επέμβασης αυτής της ίδιας; Δηλαδή, αν η επέμβαση ήταν καλόγουστη θα υπήρχε γενική συναίνεση για το «καλώς έγινε» αυτής, έτσι αυθαίρετα, χωρίς κάποια διαβούλευση;
Να συνειδοποιήσουμε οτι τα χωριά μας είναι το κεφάλαιό μας, η περιουσία μας. Και η αξία αυτή ερμηνεύεται με τα κτίσματα που υπάρχουν, αλλά και με τον δημόσιο χώρο τους, τα μονοπάτια, τις πλατείες, τις παρόδιες, τα πλακόστρωτα, τις πηγές, τα δένδρα κλπ.
Οποιαδήποτε επέμβαση σ’αυτό το κεφάλαιο έχει, πέραν του κόστους, ιστορική/παραδοσιακή αξία, που είναι ανεκτίμητη, και αισθητική αξία, που μπορεί να είναι υποκειμενική, αλλά εντάσσεται μέσα στην αγάπη και τη στοργή που (νομίζω ότι) έχουμε όλοι μας για τα χωριά μας. Πώς είναι δυνατόν να προσδοκούμε σε ράμπες όταν τα περισσότερα μονοπάτια των χωριών μας είναι με σκαλάκια, και μάλιστα συνεχόμενα; Για να έχουμε ράμπες, θα κάνουμε τα μονοπάτια μας σαν την κατεβασιά στα Πίσω Γιάλια (από το εστιατόριο στην κορυφή μέχρι την Αγία Φωτεινή);
Φυσικά υπάρχει και το επιχείρημα που διαβάζουμε για τους υπερήλικες, τα ΑΜΕΑ, την ανάγκη μεταφοράς σε καροτσάκια και άλλα τροχήλατα οχήματα, εργαλεία και μηχανήματα (π.χ. αντλίες πυρόσβεσης). Μήπως όμως το επιχείρημα αυτό είναι ο «Δούρειος Ιππος» για να κατακλυστούν τα χωριά μας από παπάκια, μηχανάκια και μηχανές; Ποιός θα μας προστατεύσει από αυτά; Δεν υπάρχει αμφιβολία, οτι θα βρεθούν άτομα που δεν θα είναι ούτε ΑΜΕΑ, ούτε υπερήλικες – απλώς που θα θέλουν μια πρόσβαση με το μηχανάκι τους μέχρι το σπίτι τους, αντί να το σταθμεύουν στις πλατείες των χωριών μας ή σε σημεία με διαπλάτυνση.
Συγνώμη αν μακρηγόρησα. Απλώς με θλίβει, ίσως από υπερβολική δική μου ευαισθησία για τον τόπο αυτόν, η ελαφρότητα με την οποία οδηγούμαστε, σχεδόν νομοτελειακά, στο να συζητούμε κάποιες προτάσεις ή λύσεις που θα μας φέρουν σε καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Χρειάζεται περίσκεψη, ωριμότητα, ευαισθησία και υπευθυνότητα (για ο, τι προκύψει) για να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε αυτά τα κατορθώματα των προγόνων μας. Πού είσαι UNESCO να τα ανακηρύξεις «διατηρητέα»;
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Χρήστος Κωστής
Μεσαθούρι
