Ένα δρόμο που έπαιρνες παλιά για να πας από την Χώρα στα Λειβάδια ήταν αυτός που άρχιζε λίγο πιο πέρα από το κτίριο της ΕΟΧΑ και το καλοκαιρινό σινεμά και περνούσε από γεφύρια στο ποτάμι των Μπαξέδων και βεβαίως ήταν για πεζούς και ζώα και δεν χωρούσε να περάσει αυτοκίνητο.
Αρχές της δεκαετίας του 1990 , πριν χτιστεί το Καΐρειο Λύκειο της Χώρας, στο στενό τμήμα του δρόμου βούλιαξαν τον πετρόχτιστο προστατευτικό τοίχο του, έριξαν μπετό ίσαμε το ύψος του δρόμου, έχτισαν και ένα τοιχίο με τσιμεντόλιθους και έτσι από τον δρόμο πια περνούσαν και αυτοκίνητα μέχρι κάτω τα σπίτια του Γούναρη.
Τα χρόνια πέρασαν κτίστηκε το Λύκειο έγινε το πάρκινγκ, τα αυτοκίνητα περνούσαν εύκολα από μέσα από το πάρκινγκ και ο δρόμος έγινε πάλι πεζόδρομος, ο μισός αριστοτεχνικά πλακόστρωτος και το άλλο μισό τσιμεντόστρωτος.
Με το Ανοικτό Θέατρο που κτίστηκε από το πάνω μέρος και το φεστιβάλ της Άνδρου, κάθε καλοκαίρι, πάρα πολλοί ήταν αυτοί που περνούσαν τον δρόμο αλλά λίγοι αυτοί που παρατήρησαν την κακοτεχνία με το τσιμέντο, μέσα στους λίγους ήταν ο Σπύρος ο Πολέμης που κάλυψε τους τσιμεντόλιθους με πέτρινη πεζούλα με φωτισμό και τώρα οι Φίλοι του Φεστιβάλ Άνδρου που ανέλαβαν εξ’ ολοκλήρου τα έξοδα θραύσης του τσιμέντου και πλακόστρωσης του δρόμου με ίδιες πέτρες και το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό.
Γενικά όλη η περιοχή έξω από το καλοκαιρινό σινεμά μέχρι το Λύκειο και το πάρκινγκ, με τα αυθαίρετα παρτέρια, τα τοιχία και την πολύ μεγάλη κλίση του δρόμου κάνει δύσκολη την διάβαση και σε πεζούς και σε οδηγούς και μια σωστή μελέτη είναι απαραίτητη.
Πολύ ωραία αυτός είναι ένας παραδοσιακός δρόμος
Που το περπατάμε σχεδόν δύο φορές την εβδομάδα Από κάτω χωριό
Ότι έργο γίνεται είναι Καλό για όλους