Ξεκινάω με την απλή παραδοχή, είναι μοναδικά τα Χριστούγεννα στο Κόρθι, αλλά βέβαια σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός.
Εγώ για πρώτη φορά ζω εδώ τέτοιες μέρες, αγνοώ απολύτως τα χρόνια που με ένα τσούρμο ακολούθους ερχόμουν εδώ, όπως ακριβώς πήγαινα στην Αράχωβα -τζιζ- στην Καστοριά ή όπου αλλού. Τώρα είμαι μόνος, επιλογή μου, τώρα είναι η ώρα που “θέτω τον δάκτυλον επί (εις) τον τύπον των ήλων” τώρα είναι η ώρα της αλήθειας!
Οι μέρες αυτές στο Κόρθι είναι σίγουρα διαφορετικές, δεν έχει να κάνει με το θρησκευτικό αίσθημα του καθενός, ούτε καν με την πιθανή παρέα ή την τελική επιλογή. Βέβαια, πλέον, δεν έχεις επιλογές, αλλά είναι άλλη ιστορία αυτό, σίγουρα όμως έχεις μοναδική ευκαιρία να συνυπάρξεις με ανθρώπους που μπορεί να μιλάς όλο το χρόνο αλλά δεν έχεις κάτσει ποτέ για ένα τσίπουρο.
Ο καιρός σα να παίζει παιχνίδια, μας κάνει τη χάρη, οι αφίξεις εξιτάρουν, οι απουσίες φέρνουν κατάθλιψη.
Κρατώ σημειώσεις κάθε μέρα αλλά τώρα γράφω ακριβώς ότι αισθάνομαι, δεν υπάρχει βοήθεια. Η μουσική στους δρόμους, είναι του δήμου βέβαια και, πανάθεμά με είναι εντελώς η ίδια και στην Χώρα, Θεός φυλάξει, είναι αμερικανικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια σε άδειους δρόμους!
Το πλακόστρωτο γλεντάει, ευτυχώς δεν βρέχει, θα χόρευα μόνος μου, και όπως είπε ένας μικρός θεός, “να προσέχεις Αναστασοπουλε, πάντα υπάρχει κάποιος που σε βλέπει!”.
Το Ποντίκι και γω σας ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα, υγεία, αγάπη και χαμόγελα…
Αναστασόπουλος Παναγιώτης
