Το πλοίο της τρέλας…
Σκέψεις για τον πνιγμό στον Πειραιά.
Ποιους άραγε θα μπορούσε περισσότερο να αφορά ένα ζήτημα με πλοίο, αν όχι τους Κυκλαδίτες; Αυτό που συνέβη στον Πειραιά πριν από λίγες ημέρες είχε αναμφισβήτητα ένα μεγάλο αποτύπωμα σε όλους όσους το παρακολουθήσαμε,
αλλά πολύ περισσότερο στους νησιώτες, για τους οποίους το πλοίο έχει πολλαπλή σημασία στη ζωή και την καθημερινότητά τους.
Για τις Κυκλάδες και τους κατοίκους τους το πλοίο δεν αποτελεί μόνο το μέσο που φέρνει τους τουρίστες και τα
προϊόντα που τόσο έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη αυτού του τόπου, αλλά φέρνει μαζί του τους γιατρούς, τους δασκάλους, τα αναγκαία… φέρνει την ίδια τη ζωή. Πώς είναι δυνατόν, το πλοίο να γίνεται παράλληλα ο φορέας του θανάτου, πόσο μάλλον όταν προκαλείται από ανθρώπινα χέρια;
Ίσως θα πρέπει να σκεφτεί κανείς πού βρίσκεται σήμερα η κοινωνία, παρακολουθώντας σαστισμένοι, τις εικόνες που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα: να εμποδίζει κανείς βίαια κάποιον άλλο άνθρωπο σε βαθμό που μια ζωή χάνεται. Τα
τελευταία χρόνια έχει αναχθεί σε μέγα ζήτημα η απόδοση του δικαίου με τον αυστηρότερο δυνατό τρόπο και ολόκληρη την κοινωνία δικαστή. Από ελεγκτές μέσων μαζικής μεταφοράς που ωθούν επιβάτες με τη βία έξω από αυτά, όπως είχε
γίνει πριν λίγα χρόνια σε ένα τρόλεϋ στο Περιστέρι Αττικής, έως και τα λαϊκά τηλεοπτικά δικαστήρια, η ταύτιση των ανθρώπων με την ακραία πλευρά της αυστηρότητας δίνει ιδεώδες σχεδόν αίσθημα της μορφής «είμαι άμεμπτος, είμαι ο
καλύτερος, τα κάνω όλα τέλεια και μπορώ να δικάσω και να καταδικάσω όσους δεν είναι σαν κι εμένα». Η ρήση: «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» βυθίζεται στον πειραϊκό πυθμένα. Σε μια εποχή που ο politically κορεξιονισμός, το ορθώς σωστόν με λίγα λόγια, βρίσκεται παντού, αναρωτιέται κανείς πόσο δυναστικός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος αποδίδοντας δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη απέναντι σε ποιους; Απέναντι σε όσους δε συμμορφώνονται με τον άριστο τρόπο αντίληψης της κοινωνίας; Γράφτηκε πως ο νεκρός ήταν ψυχικά ασθενής (αναρωτιέται κανείς φυσικά από πού μπορεί να επιβεβαιώθηκε μια τέτοια πληροφορία). Αυτή η κοινωνία με την αδέκαστη κριτική της δίνει ή δε δίνει θέση σε ψυχικά ασθενείς, όπως γινόταν κάποτε, ανάπηρους, αλλόθρησκους, ομοφυλόφιλους που ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου στα Εξάρχεια, ή άλλους
συνανθρώπους μας που θεωρούνται περιθωριακοί και δεν συμβάλλουν στην ανάπτυξη του ΑΕΠ; Μήπως εκεί εξαντλείται η αγριότητα του νόμου, Άραγε ο νόμος δεν κρύβει μέσα του το έλεος; Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως το ξένο, είναι
πάντα τρομακτικό και πως ξυπνά μέσα μας αγριότητα και εχθρότητα. Ίσως με έναν έμμεσο τρόπο να είμαστε τόσο αυστηροί απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς μας, προκειμένου να έχουμε την ιδανική εικόνα που ονειρευόμαστε.
Παράλληλα, πώς μπορεί να μην ξαφνιαστεί κανείς, βλέποντας αυτές τις φρικτές εικόνες με το νεκρό σώμα ενός ανθρώπου να επιπλέει στα απόνερα ενός καραβιού, κυριολεκτικά ένα μέτρο από τον προβλήτα του λιμανιού και με ανθρώπους ολόγυρα να κρατούν στα χέρια τους κινητά και να βιντεοσκοπούν. Η πρωτοκαθεδρία της εικόνας είναι γεγονός. Είναι σαν τίποτα πια να μην μπορεί να το πιστέψει κανείς, να μην μπορεί να το φανταστεί κανείς, αν δεν το έχει δει. Για να το πιστέψεις πρέπει να το δεις. Σαν να μην μπορείς να το φανταστείς. Πρέπει να έχεις την απόδειξη στο
κινητό σου για να έχεις μνήμη και ακόμα χειρότερα να έχουν μνήμη και οι θαυμαστές σου στα social media. Πού πήγες διακοπές, πώς είναι το σπίτι σου, πώς είναι το σώμα σου, πώς πεθαίνει ένας άνθρωπος… Παρακολουθούμε τρώγοντας
παθητικοποιημένοι, από την τηλεόραση ή τα smart phones πώς ένας άνθρωπος αφήνει την τελευταία του πνοή, όπως παρακολουθούμε σκηνές ωμού σεξ όπου ένας άνθρωπος αφήνεται στην υπέρτατη ηδονή.
Δυστυχώς αυτό που συνέβη στον Πειραιά δεν ήταν το πρώτο. Μπορεί όμως ελπίζει κανείς να είναι το τελευταίο. Γιατί άνθρωπος μέσα σε όλα τα βίαια κι επιθετικά ανθρώπινα ένστικτα, σημαίνει και να μπορεί να έχεις λογική και λόγο, να μπορείς να κρατάς της ζωή ζωντανή και να σκέφτεσαι.
Για τον Αντώνη και όλους τους Αντώνηδες
Γιώργος Β. Βάσσος
Κλινικός Ψυχολόγος MSc. – Υπ. Ψυχαναλυτής ΕΨΕ
Επιστημονικός Υπεύθυνος
Κινητή Μονάδα Ψυχικής Υγείας ΒΑ Κυκλάδων ΕΠΑΨΥ
It is impossible to accept that the crew member turned his back on the man he pushed off the boat. The indifference of the other crew members is difficult to accept. It is impossible to accept that the boat left and noone did anything to save this human thrown in the sea. The images loop in my head over and over. It is impossible to accept that humans can be so callous. Whether or not this young man had any mental issues has nothing to do with the fact that he was on the boat, ticket at hand, the ferry door still touching the dock. WHY push him off? WHY???
Ντροπή!!!!! Τόσα χρονια είμαι καπετάνιος τετοια χάλια,,,,,,,,,,Οι έλληνες ναυτικοί
πάντα ηταν και θα ειναι πάραδειγμα. Στην παρούσα φάση οι αξιωματικοί πρέπει να μην ξαναδούν το φως της ημέρας. Ντροπιάσανε το ναυτικό επάγγελμα.
Ντροπή!!! και ξανά ντροπή!!!! Ίχνος επαγγελματισμού και ανθρωπιάς. Ο πλοίαρχος δεν περιμένει να του πουν τι θα κάνει…άλλα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει την κατάλληλη στιγμή…αν θες να λέγεσαι καπετάνιος. Ο ύπαρχος αν και είναι από την Άνδρο τι να πω…..ειναι αυτή συμπεριφορά αξιωματικού? που νομίζει ότι βρίσκεται σε κανένα χωράφι?
Νιώθω μεγάλη αγανάκτηση.
Θα πρέπει να πάνε φυλακή….και δεν έχει ελαφρυντικά ο φόνος αυτός.
Δυο φορές στα μέσα του ωκεανού γύρισα να σώσω ναυαγούς χωρίς να σκεφτώ ούτε τι θα πει η εταιρεία ούτε τίποτα…άπλα κάνεις το καθήκον σου. Εσύ έκανες τι έκανες και γύρισες και την πλάτη σου……Κρίμα την καταγωγή σου…γιατί το νησί μας βγάζει καπετάνιους άξιους και πάνω απ ολα ανθρώπους.
Δυστυχως καποιος προσεβαλλε την ναυτοσυνη των Ανδριων την ναυτοσυνη των Ελληνων που εχουν στο ενεργητικο τους εκατονταδες διασωσεις στην μεση των ωκεανων. Ειναι αφορητα βαρυ αυτο που συνεβη στο κεντρικο λιμανι της χωρας ( στον Πειραια ) …..Αν μιλαμε πια για χωρα …..