Γιάννης Αθανασίου.Ο δικός μου καλός, πονετικός,υπομονετικός δάσκαλος, υπόδειγμα Ανθρώπου,Χριστιανού που γέμισε με την στάση ζωής του τα δικά μου υπαρξιακά κενά. Αυτόν που αν και καθηγητής των παιδιών μου έγινε για μένα το φωτεινό σημείο-αφετηρία της δικής μου επίγειας διαδρομής–ως άλλος πνευματικόςπατέρας– εκτός από τις διδαχές του κυρίως με την στάση ζωής του.
Ταπεινός αν και κολυμπούσε άνετα σε ένα απέραντο ωκεανό γνώσεων που δεν επεδείκνυε ποτέ αλλά έπρεπε μέσα από πολύωρες συζητήσεις μαζί του να ανακαλύψης.Και είχα αυτό το προνόμιο για όσο διάστημα με εδίδαξε(πολλά και πέραν της βυζαντινής μουσικής) και μου αποκάλυψε τον καλά φυλαγμένο ανθηρό κήπο της ψυχής του.
Η ταπεινοφροσύνη με το ακέραιο ηθικό του ανάστημα τον έκανε να ξεχωρίζη σε κάθε κοινωνική συναναστροφή. Η Χριστιανική του Παιδεία πήγαζε μάλλον από την ψυχή του και λιγότερο από τις αμέτρητες θεολογικές γνώσεις του. Απόλυτα συνειδητοποιημένος χριστιανός ήξερε να διαχωρίζη τα όρια της τυπολατρείας από την ουσία της πίστης μας αυτής που εδίδαξε ο Κύριος μας. Και η συνισταμένη των πολλών μας συζητήσεων ήτο μία: Αγάπη προς κάθε άνθρωπο και ειδικά σ’όσους σε βλάπτουν.Ασχετα άν μπορής ή όχι να ακολουθήσης αυτή την προτροπή, για τον Γιάννη ήτο ο θεμέλιος λίθος της πίστης μας.
Ανθρωπος που προτιμούσε να ψάλη με την χορωδία σε ταπεινά ξωκκλήσια μακριά από τις πολύβουες τελετές και τα χρυσοποίκιλτα άμφια. Απέφευγε, ενίοτε και πεισματικά, να αυτοπροβάλλεται ακόμα και όταν του το ζητούσαν σε διάφορες εκδηλώσεις τιμής προς το προσωπόν του.
Αγαπημένε μου φίλε(τιμή μου να σε προσφωνώ φίλο), δυστυχώς θα λείψης σε πολλούς
”μαθητές” σου γιατί σε κανένα δεν χαρίσθηκες με κολακείες και γαλυφιές. Γιατί αυτά που ανιδιοτελώς είπες ως παραινέσεις και εχόλωσαν στιγμιαία κάποιους εξ ημών, σήμερα είναι πυξίδες ζωής. Σ’ευχαριστώ σήμερα στο ύστατο χαίρε που σου λέω που ποτέ δεν επιδοκίμασες την όποια πρόοδο είχα σ’αυτά που μου έμαθες.Ισως γι’αυτό να πήγα λίγα σκαλιά πιο πάνω.
Εύχομαι μια ελιά αιωνόβια να ξεπηδήση από το ταπεινό μνήμα σου, την ελιά σύμβολο που ξέρω πόσο αγάπησες μαζί με το αμπέλι που η συγκομιδή των ευλογημένων καρπών τους΄-θεικά σύμβολα της λατρείας μας-ήσαν η αγαπημένη σου ενασχόληση.
Γιώργος Αρ.Κορκόδειλος
Εκατοντάδες Ανδριωτόπουλα υπήρξαμε μαθητές του αείμνηστου Γιάννη Αθανασίου. Ήμασταν όχι απλά τυχεροί θα έλεγα ευλογημένοι…δεν βρίσκει κάποιος τέτοιους δασκάλους, τέτοιους ανθρώπους στην πορεία της ζωής του. Πάντα θυμάμαι τις μαγευτικές αναλύσεις των λογοτεχνικών κειμένων, τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο εκμαίευε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας στις εκθέσεις, την ηρεμία, την γλυκύτητα αλλά και την σοβαρότητα του. Η οικογένεια του θρηνεί την απώλεια του πολυαγαπημένου συζύγου -πατέρα-παππού, εμείς όμως, η σχολική του οικογένεια τον σκεφτόμαστε σήμερα με συγκίνηση λόγω του θανάτου του αλλά και με απέραντη ευγνωμοσύνη και αγάπη για όσα απλόχερα μας δίδαξε και για τα υπέροχα χρόνια που μοιραστήκαμε.