Ο προβληματισμός του τίτλου είναι παλαιόθεν βασανιστικός. Για πολλούς και για πολλά. Εδώ όμως θα μας απασχολήσει ένα ανέκαθεν, αλλά προσφάτως και στον τόπο μας επανατεθέν θέμα. Το εξής φλέγον: Ποιος είναι αυτός που κερδίζει τις δημοτικές εκλογές; (Για τις εθνικές έχει διαχρονικά αποφανθεί ο συγχωρεμένος ο Κατσιφάρας). Ο εκάστοτε υποψήφιος δήμαρχος, ή οι σύμβουλοι που απαρτίζουν το συνδυασμό; Και δεν μιλάμε βεβαίως για την Αθήνα, ή τις άλλες μεγαλουπόλεις, όπου τα Μ.Μ.Ε. παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εκλογή, αλλά για τους τόπους διαμετρήματος της Άνδρου. Εκεί που (υποτίθεται) ότι καθένας γνωρίζει τον καθένα και έχει σχηματίσει δική του γνώμη για την αξία καθενός.
Εκεί λοιπόν, ποιοι είναι αυτοί που οδηγούν τους δημότες στην απόφαση για το ποιον θα ψηφίσουν; Αυτοί που τρέχουν σπίτι – σπίτι, προβάλλοντας τη δική τους προσωπικότητα και τις όποιες υπηρεσίες έχουν προσφέρει μέχρι τότε στο χωριό, ή στη γειτονιά τους, εγγυόμενοι αυτοί στους συμπολίτες, με τους οποίους γνωρίζονται, ότι ο υποψήφιος δήμαρχος με τον οποίον συμπλέουν, είναι ο θεόσταλτος που θα λύσει τα προβλήματα, Ή ο ίδιος ο υποψήφιος δήμαρχος, που έχει προεκλογικά φιλήσει αυτό που ο καθένας καταλαβαίνει, προκειμένου να πείσει τους υποψήφιους συμβούλους να τον ακολουθήσουν; Και ο οποίος υποψήφιος δήμαρχος τις περισσότερες φορές, δεν ξέρει ούτε που πέφτει το σπίτι του καθενός απ’ όσους τελικά τον ψηφίσουν, αλλά παρ’ όλα αυτά υπόσχεται τα πάντα; Και ο οποίος, αφού έχει γίνει δήμαρχος, θεωρεί ότι απ’ αυτόν αρχίζει η ιστορία και ότι μετά απ’ αυτόν θα υπάρξει ο κατακλυσμός, όπως είχε πει και ο Λουδοβίκος ο ΙΔ’.
Και βεβαίως έχοντας πλέον και το μαχαίρι και το πεπόνι, μοιράζει την τράπουλα των αξιωμάτων κατά το δοκούν (εφαρμόζοντας την τακτική του διαίρει και βασίλευε), αφού ο άθλιος εκλογικός νόμος που ρυθμίζει τις δημοτικές εκλογές, του το επιτρέπει (έγινε μια προσπάθεια να αλλάξει, αλλά κάποιοι εκπρόσωποι δεν στάθηκαν άξιοι της απλής αναλογικής). Και επιπλέον μπορεί με ύφος 17 καρδιναλίων να απαιτεί από τον καθένα, που έτρεξε για να τον βγάλει δήμαρχο, να παραιτηθεί, να προσκυνήσει, να γίνει ένα μηδενικό, αφού αυτός ο ίδιος, ως ο μόνος δεκαδικός αριθμός θεωρεί ότι δίνει αξία και στα υπόλοιπα μηδενικά. Αυτά συμβαίνουν γενικώς, αλλά και ειδικώς. Και υπάρχουν και πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες, αφού έτσι έχουν διαπαιδαγωγηθεί, πιστεύουν ακόμη ότι «όποιο πρόβατο βγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος». Είναι κρίμα το ότι υπάρχουν ακόμη πολιτικοί με τέτοια πιστεύω. Και είναι ακόμη πιο κρίμα το ότι υπάρχουν κοινωνίες, ιδίως μικρές, που ενώ θα έπρεπε να γνωρίζουν και να αντιδρούν ενεργά, παραμένουν άπραγες, αφήνοντας να καθοδηγούνται από πάσης φύσεως και μορφής παπαγαλάκια, αποδεχόμενα (τα μέλη των κοινωνιών) αδιαμαρτύρητα και παθητικά τακτικές και συμπεριφορές σαν τις ανωτέρω.
Αλλά επειδή θέλω να βλέπω με αισιοδοξία τα πράγματα, παρά το ότι πιστεύω ότι «απαισιόδοξος είναι ένας καλά ενημερωμένος αισιόδοξος», και αφού αρχίσαμε με δίλημμα που αφορά τα συμπαθή πτηνά, θέλω να ελπίζω ότι τελικά θα ισχύσει το λεγόμενο: «αλλού τα κακαρίσματα, κι’ αλλού γενούν οι κότες».
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΜΟΝΗΣ
Ωραίο πορτραίτο!