Νικήτας Κακλαμάνης: «Νοσταλγώ τα γιορτινά τραπέζια όταν ήμουν μικρό παιδί στην Άνδρο»

• Από τη Βίβιαν Μπενέκου

Κάθε χρόνο, όμως, τέτοια μέρα νοσταλγεί τα γιορτινά τραπέζια της παιδικής του ηλικίας στην Ανδρο, τότε που ξυπνούσε και έψαχνε τα δώρα του κάτω από το κρεβάτι, αν και δεν πίστεψε ποτέ στον Αϊ-Βασίλη. Αλλωστε, από τότε δεν του άρεσαν τα παραμύθια των ενηλίκων.

 

Ερχόμενοι όμως στο σήμερα, Πρωτοχρονιά του 2022, του λείπει η μανούλα του και τον πονά η θύμηση του ναυτικού πατέρα του, που γιόρταζε μακριά τους, μόνος του, μέσα στις άγριες θάλασσες. «Και τι δε θα ’δινα να μπορούσα για ένα και μόνο λεπτό να ακούσω τη φωνή της μάνας μου. Να μου πει “Πώς είσαι, παιδί μου;» λέει συγκινημένος στην «Espresso» ο Νικήτας Κακλαμάνης.

Στις χρονιές που τον σημάδεψαν βάζει το 2013, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο και τον ξεπέρασε. Δεν φοβήθηκε τον θάνατο, αλλά «το ενδεχόμενο ότι το τέλος θα μπορούσε να με βρει διαλυμένο και ανήμπορο» είναι τα λόγια του. Ο πρώην υπουργός περιμένει ένα δύσκολο 2022 εξαιτίας της πανδημίας αλλά και της ακρίβειας. Ως φανατικός τηλεθεατής των «Ράδιο Αρβύλα», δηλώνει σοκαρισμένος με ό,τι συνέβη και πιστεύει ότι ο «λεκές» που άφησε ο Στάθης Παναγιωτόπουλος δεν ξεπλένεται! Ο Νικήτας Κακλαμάνης θεωρεί τους ψηφοφόρους του και την πολιτική κατ’ επέκταση ως την «οικογένειά» του όλα αυτά τα χρόνια!

Εάν έκανε τραπέζι στους πολιτικούς αρχηγούς, τον Μητσοτάκη θα τον πήγαινε σε κρητικό μαγαζί, τον Τσίπρα για «βρόμικο» στη Μαβίλη και τον Ανδρουλάκη σε μαγειρείο στη Βαρβάκειο. Αυτές τις γιορτές «δώρισε» στον εαυτό του ώρες ύπνου, συγχρόνως γράφει βιβλίο για τη θητεία του ως γιατρός στο Αρεταίειο, ενώ η νέα χρονιά θα τον βρει με ένα αδέσποτο κουταβάκι, που θα αναζητήσει προς υιοθεσία.

Πώς περάσατε τα Χριστούγεννα και με ποιους θα είστε την Πρωτοχρονιά του 2022;

Πέρυσι τέτοιες μέρες όχι μόνο εγώ, αλλά όλη η Ελλάδα έζησε σε ρυθμούς lockdown. Ετσι τόσο τα Χριστούγεννα, που παραδοσιακά τα γιορτάζουμε οικογενειακώς, όσο και την Πρωτοχρονιά γιόρτασα και θα γιορτάσω με την αδελφή μου και τα ανίψια μου. Προσπαθώ κάθε χρόνο να τηρώ το «έθιμο», ειδικά τα τελευταία χρόνια, που η απώλεια των γονιών μας έχει εντείνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη για σφιχτές αγκαλιές.

Τι σας λείπει περισσότερο στις γιορτές; Τι νοσταλγείτε;

Χωρίς δεύτερη σκέψη, θα σας πω το γιορτινό τραπέζι των παιδικών μου χρόνων. Ηταν η μέρα που ξυπνούσαμε με την αδελφή μου πριν καλά καλά χαράξει για να βρούμε τα δώρα μας κάτω απ’ το κρεβάτι. Και μετά ήταν τα γέλια και οι φωνές. Η ετοιμασία του τραπεζιού. Ο πατέρας, που, αν ήμασταν τυχεροί και επέστρεφε από ταξίδι, θα καθόταν χαμογελαστός και πράος στην κεφαλή του τραπεζιού. Ηταν και η πόρτα του σπιτιού, που έμενε πάντα ανοιχτή σε ευχές και επισκέψεις. Ολα αυτά είναι στιγμές που θυμάμαι με αγάπη και τις αναπολώ έντονα από τα χρόνια στο νησί μου, την Ανδρο.

Μπορείτε να θυμηθείτε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές που «σημάδεψαν», ξεχώρισαν ή έχουν μια κάποια θέση στην καρδιά σας;

Πολλές ξεχώρισαν, αλλά μία ήταν η καταλυτική: Ηταν τέτοιες μέρες το 2013. Οταν έπειτα από μια σειρά εξετάσεων ρουτίνας, διαγνώστηκα με καρκίνο του παχέος εντέρου – στο αρχικό στάδιο, ευτυχώς. Από την πρώτη μέρα της διάγνωσης έως την τελευταία ώρα μέσα στο νοσοκομείο ο χρόνος πήρε μια άλλη διάσταση, πιο βαριά, πιο «δυσκίνητη». Θυμάμαι έντονα το βράδυ πριν από την εγχείρηση, όταν μετά τις επισκέψεις των γιατρών και των δικών μου ανθρώπων, έμεινα μόνος στον θάλαμο. Εκεί ένιωσα «σαν μικρό παιδί, χαμένο στη μέση τού δάσους», όπως έλεγε και η Λαμπέτη. Ημουν εγώ απέναντι στον εαυτό μου μπροστά σε μια κρίσιμη αναμέτρηση. Ειλικρινά, φοβήθηκα. Αλλά, όχι τον θάνατο. Φοβήθηκα το ενδεχόμενο ότι το τέλος θα μπορούσε να με βρει διαλυμένο και ανήμπορο. Τελικά, δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν κατ’ ευχήν και μπορώ να σας πω ότι από εκείνη τη μέρα κατόρθωσα να επαναπροσδιορίσω το νόημα της ζωής μου, τους στόχους και την ουσία της κάθε μέρας.

Ως παιδί, πιστεύατε στον Αϊ-Βασίλη, στους καλικάντζαρους των Φώτων και στις φωτιές του Αϊ-Γιαννιού; Λέγατε κάλαντα;

Από παιδί δεν είχα πολύ καλή σχέση με τα παραμύθια. Ημουν πάντα δύσπιστος και εξακολουθώ να είμαι μέχρι σήμερα απέναντι στα… παραμύθια των ενηλίκων. Ωστόσο λάτρευα τις φωτιές του Αϊ-Γιαννιού στο νησί αλλά και τα κάλαντα με την παρέα μου. Είχαμε μάλιστα ιδιαίτερη προτίμηση στα σπίτια που ξέραμε από πριν ότι θα μας κεράσουν κάτι σίγουρα λαχταριστό! Για χρήματα τότε ούτε λόγος!

Τι χρονιά βλέπετε να είναι το 2022 για τη χώρα σε σχέση με την πανδημία και τα άλλα επίκαιρα θέματά μας;

Δυστυχώς, ο Covid-19 θα παραμείνει στην «παρέα» μας, έστω υπό μορφή ενδημίας για τα προσεχή (άγνωστο πόσα) χρόνια. Εκτιμώ ότι, όπως κάνουμε κάθε χρόνο το εμβόλιο για την εποχική γρίπη, το ίδιο θα συμβεί και με το εμβόλιο για τον Covid-19. Ο χειμώνας του 2022 θα είναι δύσκολος, αφού η μετάλλαξη Oμικρον του ιού ήδη μας χτύπησε την πόρτα. Μόνη «σωτηρία» ο εμβολιασμός και αυστηρά μέτρα προστασίας. Φοβάμαι ότι η πλήρης σχεδόν ελευθερία που υπήρχε το διάστημα προ εορτών θα δυσκολέψει την αντιμετώπιση του νέου κύματος. Eνα δεύτερο θέμα που θα απασχολήσει την κοινωνία είναι το εισαγόμενο κύμα ακρίβειας. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση προσπαθούν για το καλύτερο, παίρνοντας μέτρα ανακούφισης των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων, αλλά ο δρόμος θα είναι ανηφορικός.

Πού οφείλονται οι ακραίες, «αρρωστημένες» συμπεριφορές της κοινωνίας;

Πρόκειται για ένα πρωτοφανές και, μάλιστα, πολυπαραγοντικό φαινόμενο. Οι πληγές της κρίσης δεν έχουν κλείσει. Από το 2009 μέχρι το 2019 περάσαμε πραγματικά δύσκολα τόσο σε κοινωνικοοικονομικό όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο. Δοκιμάστηκε η πατρίδα μας ως ιδέα, η χώρα ως μηχανισμός και οι άνθρωποι ως οντότητες. Ετσι ήταν επόμενο να προκληθούν νέα κοινωνικά αντανακλαστικά. Στην πλειοψηφία του κόσμου είδαμε την επιστροφή στα σημαντικά και τα σπουδαία, με επίκεντρο την ανθρωπιά. Εντούτοις, μια μερίδα ανθρώπων ανέπτυξε αποκλίνουσες συμπεριφορές, γεγονός που ξεκίνησε με την άνοδο ακραίων πολιτικών σχηματισμών και συνεχίστηκε με την εκδήλωση ακραίων συμπεριφορών σε προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο. Την ήδη νοσηρή ατμόσφαιρα έμελλε να πυροδοτήσει ο κορονοϊός και οι συνέπειές του. Η καταιγίδα κρουσμάτων, οι θάνατοι, οι περιορισμοί, τα μέτρα και ο αναγκαστικός εγκλεισμός. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ήταν θέμα χρόνου να «απασφαλίσει» αυτή η μερίδα των ανθρώπων, που είχε ήδη πληγεί σε προσωπικό επίπεδο.

Είσαστε φανατικός των «Ράδιο Αρβύλα». Τι συναισθήματα έχετε τώρα γι’ αυτούς;

Οπως και η πλειοψηφία των τηλεθεατών, παραμένω σοκαρισμένος. Είναι φυσικό να αισθανόμαστε ένα μούδιασμα, για να μην πω αηδία, χωρίς φυσικά να «παίρνει η μπάλα» το σύνολο των συντελεστών της εκπομπής. Πιστεύω, πάντως, πως το «Ράδιο Αρβύλα» δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο, όχι επειδή θα λείψει το συγκεκριμένο πρόσωπο από την ομάδα, όσο γιατί ο «λεκές» που άφησε δεν ξεπλένεται… Και δεν θα πρέπει να ξεπλυθεί για να μην ξεχάσουμε ούτε το συγκεκριμένο θύμα ούτε τα υπόλοιπα, άντρες – γυναίκες που υπέφεραν από αντίστοιχες ελεεινές πράξεις…

Ποια τα δικά σας μελλοντικά σχέδια στην πολιτική;

Είμαι πραγματικά ευτυχής που ο κόσμος με «υποχρεώνει» να συνεχίσω να βρίσκομαι κοντά του στην Α’ Αθήνας. Αυτή η αγάπη και η πίστη με την οποία με ακολουθεί δεν μου αφήνει περιθώρια να σταματήσω! Είναι ξεκάθαρο ότι θέλουν -και θέλω, φυσικά- να παραμείνω στην κεντρική πολιτική σκηνή και να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα: Να δουλεύω, να ακούω, να στέκομαι πλάι τους. Είναι, εξάλλου, η «οικογένειά» μου τόσα χρόνια!