Η Διεθνής Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ακολουθώντας τις γενικές επιταγές της σύγχρονης εποχής, που θέλει τα αθλήματα να γίνονται πιο γρήγορα και πιο θεαματικά κατήργησε την κλάση RS:X από το ολυμπιακό πρόγραμμα, αντικαθιστώντας την με την Iqfoil, μία ιστιοσανίδα, που σχεδόν ίπταται πάνω από το νερό, στηριζόμενη σε ένα μόνο λεπτό πτερύγιο. Δηλαδή ότι ξέρατε για ιστιοσανίδα, απλά ξεχάστε το, αφού εδώ οι ταχύτητες είναι ιλιγγιώδεις και το θέμα κόβει την ανάσα!
Η περίοδος της πανδημίας ήταν πολύ δύσκολη για όλους τους αθλητές, πόσο σου στοίχισε ότι έμεινες εκτός προπονήσεων και αγώνων, αθλητικά και ψυχολογικά;
«Νομίζω ότι σε ότι αφορά στο ψυχολογικό κομμάτι όλοι οι αθλητές βρέθηκαν λίγο-πολύ κάτω από την ίδια πίεση, η οποία ήταν μεγάλη. Ειδικά εκείνοι που προετοιμάζονταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και είδαν τη διοργάνωση να αναβάλλεται για έναν ολόκληρο χρόνο. Αυτό το τελευταίο εγώ προσπάθησα να το εκμεταλλευτώ. Σκεφτόμουν ότι θα περάσει και δούλευα όσο περισσότερο μπορούσα στο σπίτι και στο γυμναστήριο.
Προσωπικά θα έλεγα ότι βγήκα πιο δυνατός από το lockdown και φάνηκε. Στους δύο αγώνες που πήγα φέτος στο εξωτερικό ένιωσα να ανεβαίνω βλέποντας τους ξένους αθλητές. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε πολύ γεμάτο πρόγραμμα και το 2022 και ειδικά το 2023 ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων, αφού τότε είναι οι αγώνες πρόκρισης και πραγματικά ελπίζω να μην έχουμε ξανά καμία δυσάρεστη έκπληξη λόγω της πανδημίας».
Στο πρόσφατο Athens Sailing Week, κατέκτησες την πρώτη θέση αφήνοντας στην τρίτη τον κορυφαίο Βύρωνα Κοκκαλάνη (σ.σ. δεύτερος ο Λιθουανός Μπερνότας), με τον οποίο προπονείστε μαζί. Εχει ξεχωριστή σημασία αυτή η νίκη;
«Η νίκη αυτή ήταν για μένα τεράστια έκπληξη και εννοείται πως χάρηκα γιατί μιλάμε για έναν αθλητή με απίστευτες κατακτήσεις, που δεν κάνει ποτέ λάθη στο στίβο.
Με τον Βύρωνα προπονούμαστε μαζί από πέρυσι και αυτό μου δίνει μεγάλη όρεξη για δουλειά, αφού καθημερινά νιώθω πως με βοηθά και πως μαθαίνω πολλά πράγματα από εκείνον. Είναι ένας άνθρωπος που χαίρεται να βλέπει νέα παιδιά στο άθλημα, τα οποία θα αποτελέσουν τη διάδοχη κατάσταση από εκείνον.
Που θεωρείς ότι κρίθηκε ο αγώνας;
«Νομίζω στο ποιος είχε γράψει περισσότερες ώρες στο σκάφος. Έχω αφιερώσει περισσότερες ώρες σε αυτό σκάφος και αυτό τελικά αποδείχθηκε καθοριστικό. Μου αρέσει πολύ η καινούρια κατηγορία».
Γεννήθηκες στο 2001 στην Άνδρο και ανέκαθεν είσαι πάνω σε μία ιστιοσανίδα…
«Η πρώτη επαφή με την ιστιοπλοΐα για μένα ήταν στα 8 μου χρόνια όταν έκανα για πρώτη φορά widnsurf, ένα καλοκαίρι στο νησί. Δεν γνώριζα καν ότι υπάρχουν κι άλλες κλάσεις. Ξεκίνησε σαν χόμπι και εξελίχθηκε σε αυτό που κάνω σήμερα. Νιώθω πολύ τυχερός που από μικρή ηλικία βρήκα κάτι που άρεσε πολύ και το αγάπησα».
Είναι τα Iqfoil η fοrmula-1 της ιστιοπλοΐας και ποια η σχέση σου με την ταχύτητα;
«Θωρώ πως ναι. Ταξιδεύουμε με τις διπλάσιες ταχύτητες σε σχέση με τα RS:X και με πολύ μικρότερη ένταση ανέμου. Οι ταχύτητες είναι πραγματικά εξωπραγματικές, δεν πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να πιάσουμε τόσο μεγάλες ταχύτητες, φανταστείτε ότι πρίμα μπορεί να κινηθεί με 25 κόμβους, το οποίο αντιστοιχεί σε 46 χλμ./ώρα. Το άθλημα μας προσφέρει πολύ περισσότερο θέαμα πλέον και αυτό μπορεί να το κάνει πιο δημοφιλές στο κοινό.
Η σχέση σου με την αδρεναλίνη;
«Με αυτό το σκάφος πολλές φορές συνειδητοποιώ ότι ταξιδεύω στα όρια και αυτό είναι μαγικό».
Και επικίνδυνο;
«Ναι, γι’ αυτό και έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό, δηλαδή κράνος και στολή με προστατευτικά τα οποία δεν υπήρχαν πριν».
Θέλω να μου πεις πώς είναι να μεγαλώνεις με 9 αδέρφια. Πόσα αγόρια και πόσα κορίτσια είστε, ποιοι ήταν οι κολλητοί σου και τι σου έμαθε η συμβίωση με τόσο κόσμο στο σπίτι;
«Είμαστε 6 αγόρια και 4 κορίτσια.Τα αγόρια ήμασταν πλειοψηφία και αυτό νομίζω ήταν καλό γιατί διαφορετικά θα υπήρχε πρόβλημα… Πλάκα κάνω. Οι αδερφές μου είναι πολύ μικρότερες. Με τα αγόρια έκανα πιο πολύ παρέα γιατί είμαστε σε πιο κοντινές ηλικίες. Εγώ είμαι δεύτερος στη σειρά και έκανα πιο πολύ παρέα με τον Πέτρο, ο οποίος είναι τρίτος και είχαμε ένα χρόνο διαφορά. Έκανε και εκείνος windsurf και έχουμε ταξιδέψει σε αγώνες ακόμα και στο εξωτερικό. Ήταν ωραία γιατί είχα παρέα. Εκείνος σταμάτησε λόγω πανελληνίων γιατί ήθελε να αφοσιωθεί στη σχολή.
Στο τι κερδίζεις ως μέλος πολύτεκνης οικογένειας δεν ξέρω να σου πω. Θα σου πω όμως ότι δεν έχω στερηθεί τίποτα. Είναι ωραίο για ένα παιδί να μεγαλώνει σε ένα σπίτι με τόσα άτομα, μαθαίνει να μοιράζεται. Πραγματικά δεν βρήκα ποτέ κάτι αρνητικό στην οικογένεια μας. Δεν ένιωσα ποτέ διαφορετικός από τα άλλα παιδιά και αυτός προφανώς το οφείλω στους γονείς μου και στον τρόπο που μας μεγάλωσαν. Κρατούσαν πάντα τις ισορροπίες και γι’ αυτό δεν υπήρχαν ποτέ τσακωμοί, ούτε επικρατούσε χαμός στο σπίτι».
Εργάζονταν και οι δύο γονείς και πώς είναι η καθημερινότητα σε ένα σπίτι με τόσα μέλη;
«Η μαμά μου εργαζόταν, έως ότου έκανε εμένα, έκτοτε σταμάτησε γιατί οι υποχρεώσεις στο σπίτι δεν της άφηναν χρόνο για κάτι άλλο.
Στο σπίτι τρώγαμε όλοι μαζί, απλώς επειδή δεν χωρούσαμε στο τραπέζι το κάναμε με βάρδιες. Το μαγείρεμα, το πλύσιμο, γενικώς οι καθημερινές δουλειές του σπιτιού έχουν ένα άλφα δείκτη δυσκολίας, τον οποίο η μαμά μου τον διαχειριζόταν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιάζουν όλα αυτονόητα».
Φοιτάς στο Πανεπιστήμιο Πειραιά ναυτιλιακά, έτυχε; Πώς είναι να ζεις μόνος;
«Προέρχομαι από ένα νησί με τεράστια ναυτική παράδοση. Δεν έτυχε λοιπόν. Δεν ήθελα να πάω στην γυμναστική ακαδημία. Σε ότι αφορά στην συγκατοίκηση μένω με δύο από τα αδέρφια μου, τον Πέτρο, που σπουδάζει κι εκείνος και τον Παναγιώτη, τον μεγάλο που έχει τελειώσει».
Μήπως η θάλασσα ήταν το μέρος που έβρισκες την ησυχία που αποζητούσες;
«Ήταν ο τρόπος για να γεμίζω το χρόνο μου και να εκτονώνομαι στο νησί, ειδικά το χειμώνα που έχει πολύ ησυχία. Δεν είχα πολλές επιλογές και η θάλασσα ήταν στα πόδια μου. Νιώθω τυχερός που μεγάλωσα δίπλα στη θάλασσα. Μου λείπει φοβερά αυτό, ειδικά τώρα που πρέπει να κάνω καθημερινά ολόκληρο ταξίδι μίας ώρας και για να πάω προπόνηση».
Ξεκίνησες με τον Γιώργο Φράγκο ως προπονητή και συνεχίζετε έως και σήμερα…
«Ό,τι και να πω γι’ αυτόν τον άνθρωπο θα είναι λίγο. Δεν με έχει κάνει καλό ιστιοπλόο αλλά και καλό άνθρωπο, έτσι νιώθω. Με μεγάλωσε, αφού έχουμε περάσει πάρα πολύ χρόνο μαζί και νιώθω πολύ τυχερός που τον είχα δίπλα μου. Κανονικά για να εξελιχθείς σε ένα ατομικό άθλημα χρειάζεσαι ολόκληρο επιτελείο, στην Ελλάδα αυτό το βάρος πέφτει στον προπονητή που κάνει και τον γυμναστή, τον μάνατζερ, τον ψυχολόγο, τον διατροφολόγο. Η δουλειά του φαίνεται από τα αποτελέσματα που έχω φέρει, τα οποία έχουν κυριολεκτικά τη σφραγίδα του»
Yπάρχει κάποιος που θαυμάζεις πολύ από το χώρο;
«Τον προπονητή μου, σε όλα του, τη νοοτροπία της προπόνησης και τη συνέπεια του, μου τα έχει περάσει όλα. Είναι το παράδειγμα μου και το κίνητρο μου για όλα».
Το Παρίσι δεν είναι μακριά, σε φοβίζει ο ανταγωνισμός δίπλα στον Βύρωνα Κοκκαλάνη;
«Για να φτάσω στο Παρίσι απαιτείται πολλή δουλειά και συνέπεια. Ανάμεσα σε εμένα και στον Βύρωνα όπως είπα δεν υπάρχει ανταγωνιστική νοοτροπία. Δεν κάνουμε μόνο προπόνηση μαζί, αλλά και παρέα, πάμε δηλαδή μαζί σερφ όταν οι συνθήκες μας το επιτρέπουν. Δουλεύουμε μαζί για να βελτιωνόμαστε και στο Παρίσι θα πάει ο καλύτερος. Δεν θα μου άρεσε σε καμία περίπτωση να μην είμαστε φίλοι και να είμαστε τσακωμένοι. Αυτό που έχουμε μεταξύ μας θα μας κάνει καλύτερους και τους δυο».
