Σάββατο 3/7 σινέ αυλή: “Μαύρος Νάρκισσος”

Η αδελφή Κλόντα (Ντέμπορα Κερ) αφήνει μαζί με άλλες τέσσερις μοναχές το μοναστήρι της στην Καλκούτα με προορισμό μια απόκρημνη περιοχή των Ιμαλαΐων, όπου πρόκειται να ηγηθεί ενός νέου μοναστηριού. Φτάνοντας στο κτήριο το οποίο πρόκειται να τις φιλοξενήσει, οι μοναχές γοητεύονται από την ομορφιά του μέρους, η οποία ξυπνά σε όλες τους αισθήσεις που είχαν ξεχάσει προ πολλού. Επίσης η παρουσία του γοητευτικού κυβερνητικού αξιωματούχου κου Ντιν (Ντέιβιντ Φαράρ) φέρνει τον πειρασμό στην πειθαρχημένη ζωή τους. Οι μοναχές προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες διαβίωσης και ιδρύουν σχολείο και νοσοκομείο στο νεοσύστατο μοναστήρι. Η παράξενη επιρροή που έχει το μέρος πάνω τους συμβάλλει στην αποτυχία της ιεραποστολής. Η αδελφή Κλόντα αρχίζει να αναπολεί το παρελθόν της και το ειδύλλιο που είχε με έναν άνδρα πριν γίνει μοναχή, ενώ η αδελφή Ρουθ (Καθλίν Μπάιρον) ερωτεύεται τον Κύριο Ντιν και οδηγείται στην τρέλα.

Ο Μαύρος Νάρκισσος ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων για την απεικόνιση της ζωής των μοναχών πριν ταχθούν στο θείο. Οι σκηνές με τη ζωή της αδελφής Κλόντα αφαιρέθηκαν από την Ευρωπαϊκή βερσιόν της ταινίας μετά από συστάσεις από τη Λεγεώνα της Κοσμιότητος. Ο ερωτισμός, ο πειρασμός και τα ηθικά διλήμματα αποτελούν κύρια συστατικά της ταινίας, την οποία ο Μάικλ Πάουελ θεωρούσε την αισθησιακότερη και ερωτικότερη όλων του των ταινιών. Η πρεμιέρα της έγινε μερικούς μήνες πριν την ανεξαρτησία της Ινδίας από την Αγγλία, τον Αύγουστο του 1947.Σύμφωνα με τον κριτικό κινηματογράφου Ντέιβιντ Τόμσον πρόκειται για ένα σπάνιο είδος ταινίας που καταπιάνεται με τις ερωτικές φαντασιώσεις των μοναχών. Ο κριτικός κινηματογράφου Ντέιβ Κέιρ σημείωσε στην ανάλυση του ότι οι τελικές σκηνές της ταινίας, που οι μοναχές εγκαταλείπουν τα Ιμαλάια και προχωρούν κάτω από το βουνό, οι θεατές του 1947 το είδαν ως «τον τελευταίο αποχαιρετισμό στην ξεθωριασμένη αυτοκρατορία τους», που υποδηλώνει ότι για τους κινηματογραφιστές, δεν είναι μια σκηνή της ήττας “αλλά μιας σεβαστής, ορθολογικής υποχώρησης από κάτι που η Αγγλία ποτέ δεν κατείχε και ποτέ δεν κατάλαβε”. Το σενάριο της ταινίας ακολουθεί πιστά εκείνη του βιβλίου, το οποίο γράφτηκε το 1939.

Κέρδισε Όσκαρ Φωτογραφίας, Σκηνογραφίας και Α’ γυναικείου ρόλου για την Ντέμπορα Κερ.