“Αναμνήσεις από ένα Βράχο”, ποίημα του Σταμάτη Λέκκα

 

Αναμνήσεις από ένα Βράχο 

Εκεί που κάποιο Γλυπτό 

δοξολογεί

δημιουργό μεγάθυμο

Λες και γεφύρι – κάστρο 

χάραξαν 

της έμπνευσης το τέλος. 

Εκεί που μαϊστράλια βαλσάκια

ξετυλίγουν στροβιλίζοντας

ιστορίες ξεχασμένες 

από ναύτες αφανείς. 

Εκεί που σοροκάδες μαινάδες

τρέχουν, σφυρίζουν στα στενά 

γυρεύοντας μύστες 

για χορογραφίες τελετουργικές. 

Εκεί που ως κι οι θαλασσογραφίες

μουσκεύουν τους τοίχους 

σαν να προσδοκούν 

κάποτε να ξεχυθούν 

με ορμή. 

Εκεί που όλα μπερδεύονται στο νου

Να θυμηθώ να μην ξεχάσω… 

Σκιές γνώριμες 

Πίκρες υγρές 

Προσμονές λιθόστρωτες

Ηδονές ενάλιες

Τώρα πια

Συναντήσεις νοερές

Να θυμηθώ να μην ξεχάσω… 

Το Γλυπτό 

Γαλέρα σε περίβλημα αλισάχνης 

σκίζει την πρωινή αχλύ

για να ρουφήξει χρώματα 

Αρχοντιά παραδομένη

σε αλμυρή νωχέλεια 

Να θυμηθώ… 

Καμάρα μετάβασης 

σε άχρονο διάκοσμο 

που ανασαίνει μνήμες 

Να μην ξεχάσω… 

Το ρίγος του βασιλικού 

στο φως της αμφιλύκης

Μια καμπάνα κάπου μακριά 

Παράθυρο στο Παραπόρτι

-Παλιό σκαρί, Άγιο σκαλί-

Ξάρτια ψημένα στο ανεμοκαίρι

Ήλιος με λέπια 

Πέτρα απαστράπτουσα

Πέτρα χορτασμένη

Λεμβωδίες νοσταλγικές 

που συνθέτει ο χρόνος 

για να ‘χει η Πλακούρα 

να σιγοντάρει 

απ’ την τελευταία αχτίδα 

ως το πρώτο πυροφάνι. 

Κι ύστερα σιωπή. 

Σεβασμός στα φωτισμένα όνειρα. 

Μονάχα το φεγγάρι στάζει 

από τα ακροκέραμα

Και το νερό ολόγυρα 

που επιμένει 

στο δικό του σκοπό 

με το ένα χέρι 

να παίζει τουμπελέκι 

με το άλλο 

να σμιλεύει. 

Και λίγο πιο έξω 

κάποιος Τουρλίτης ξενυχτισμένος

να ξεπροβοδίζει

υποσχέσεις 

για επιστροφή 

κάποτε

Και ο Βράχος ολοένα 

να ταξιδεύει 

μέσα σε ένα ατέρμονο λάξευμα

από λυκαυγές σε λυκαυγές. 

                                                                                                                                                                                                    Σταμάτης Λέκκας