Στη λίστα των αναγνωστών των New York Times με τα μέρη που μπορεί κανείς να αγαπήσει το 2021 περιλαμβάνεται το νησί της Άνδρου.
Ειδικότερα, το νησί των Κυκλάδων καταλαμβάνει μία από τις 52 πολύτιμες θέσεις της πρόσφατης λίστας.
Το άρθρο το οποίο έχει συντάξει η Μαρία Νταλ Παν, η οποία είναι συγγραφέας, έχει τίτλο «η φιλοξενία βρίσκεται στην καρδιά του νησιού» και σε αυτό αποκαλύπτει το έντονο συναισθηματικό «δέσιμο» με τον προορισμό. Μεταξύ άλλων αναφέρει πως η Άνδρος δεν έπαψε να διατηρεί την αυθεντικότητά της στο πέρασμα των δεκαετιών και τη δεύτερη φορά που ήρθε παρατήρησε και τον κινηματογράφο που έπαιζε παλιές κλασσικές ταινίες, το Σινέ αυλή, δημιούργημα της Κινηματογραφικής Λέσχης Άνδρου.
“Πήγα για πρώτη φορά στην Άνδρο, το νησί από το οποίο κατάγεται η οικογένειά μου, το 1992, το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω το λύκειο. Ήταν μαγικά. Ο ξάδερφός μου ο Γιάννης και εγώ ήμασταν απλώς εξαφανισμένοι όλη μέρα και όλη νύχτα. Ξυπνούσαμε το πρωί και πηγαίναμε για μπάνιο κι έπειτα χορεύαμε όλο το βράδυ με τους καινούργιους φίλους μας. Το νησί έσφυζε από ζωή.
Όταν επέστρεψα, το 1996, ο Γιάννης είχε νοσήσει από καρκίνο. Και ενώ θυμάμαι το 1992 σαν να ήταν χθες –τι φορούσα, πού πηγαίναμε–, δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου αυτό το δεύτερο ταξίδι μου. Ο Γιάννης μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο για χημειοθεραπείες. Πέθανε έναν χρόνο αργότερα.
Το 2017 επέστρεψα με τα παιδιά μου και ανακουφίστηκα που είδα ότι ως επί το πλείστον ελάχιστα είχαν αλλάξει, παρότι υπήρχαν πράγματα που δεν είχα παρατηρήσει στο παρελθόν, όπως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και ένας κινηματογράφος που προβάλλει παλιές κλασικές ταινίες. Η Άνδρος είναι ένα ζεστό, φιλόξενο μέρος και ο αέρας της έχει άρωμα λουλουδιών. Τα παιδιά μου ανυπομονούν να επιστρέψουν.”
Η Maria Dal Pan είναι συγγραφέας και ιδρύτρια της εταιρείας Erwin Park Communications. Ζει στο Μονκλέρ του Νιου Τζέρσεϊ.
Ολόκληρο το άρθρο των Νew Υork Τimes στην Καθημερινή
Και στ’ αγγλικά το άρθρο
Andros, Greece
“Philoxenia, or hospitality, is at the
I first went to Andros, the island where my family is from, in 1992, the summer before I started high school. It was magical. My cousin Yanni and I were just gone, all day and night. We’d wake up in the morning and go swimming, and be out dancing all night with the new friends we’d made. The island was full of life.
I went back in 1996, and Yanni had cancer. And while I remember 1992 like it was yesterday — what I wore, where we went — I can’t really remember that second trip. Yanni was in and out of the hospital, getting chemo. He died a year later.
In 2017, I went back with my children and was relieved to see it mostly unchanged, though there were things I hadn’t noticed before, like a modern art museum and a cinema showing vintage films. It’s this warm, welcoming place, and the air smells like flowers. Now, my kids can’t wait to go back.
