“Για εμάς όλα επιτέλους καλά!!!
Στρατός, ασθένεια, διασπορά ευτυχώς μόνο στην οικογένεια, άγχος, αγωνία,απομόνωση, πόνος, ταλαιπωρία,
όμως Αντίο covid-19 από την οικογένεια μας και από τους τρεις μας!
Ευχαριστώ θερμά μέσα από την καρδιά μου, τον Θεό που μας έδωσε τη δύναμη και βγήκαμε νικητές μέσα από μια αληθινά δύσκολη μάχη, παρ’ ότι έχουμε δρόμο μπροστά μας προκειμένου να επανέλθουμε πλήρως.
Ευχαριστώ τα αδέλφια μου Βαγγέλη Λοτσάρη, Δημήτρη Λοτσάρη και τη νύφη μου Φλώρα Ιακωβάκη που στάθηκαν δίπλα μας από την πρώτη στιγμή και φρόντισαν για την ασφαλή διαμονή μας σε κατ’ οίκον περιορισμό προμηθεύοντας μας τα πάντα αλλά και έδρασαν άμεσα για την ασφαλή μεταφορά μου στο νοσοκομείο κέντρο αναφοράς covid “Σωτηρία” όταν υπήρξε επιδείνωση.
Ήταν επίσης συνεχώς ( από απόσταση ) δίπλα στα παιδιά μου που νοσούσαν και τα φρόντιζαν. Ευχαριστώ την ξαδέλφη μου Έφη Μουλά, για τη συνεχή 24ωρη καθοδήγηση, τους ιδιώτες γιατρούς που μας συμβούλευαν τηλεφωνικά και το Κέντρο Υγείας Χαλανδρίου, τον ΕΟΔΥ και την Πολιτική Προστασία για τη συνεργασία και τη συνεχή βοήθεια.
Αυτό που είναι αληθινά συγκλονιστικό είναι η άψογη παροχή υπηρεσιών από γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικούς, τραπεζοκόμους, τραυματιοφορείς και υπηρεσία καθαριότητας του νοσοκομείου Σωτηρία. Όσα ευχαριστώ και να γράψω δημόσια για όσα μου παρείχαν κατά τη διάρκεια της πολυήμερης νοσηλείας μου στη Δεύτερη Πνευμονολογική κλινική είναι λίγα. Πραγματικά με δύναμη ψυχής, ακούραστοι με έντονη εν συναίσθηση απέναντι στους νοσούντες καταβάλουν κάθε προσπάθεια να απαλύνουν τον έντονο σωματικό αλλά και ψυχικό πόνο που προκαλεί η ασθένεια και ο εγκλεισμός- απομόνωση των ασθενών λόγω αυτής.
Ευχαριστώ καρδιάς επίσης σε όλους όσους εργάζονται στα επείγοντα covid του νοσοκομείου Ευαγγελισμός και του στρατιωτικού νοσοκομείου 401 που μας παρείχαν άψογες υπηρεσίες κατά τις μεταβάσεις μας εκεί.
Μια μεγάλη ασφαλή διαδικτυακή αγκαλιά σε όλους τους φίλους, συγγενείς και συγχωριανούς μας στην Άνδρο που με κάθε τρόπο αγωνιούσαν και αυτοί μαζί με εμάς, προσεύχονταν για την υγεία μας, επικοινωνούσαν μαζί μας και μας έστελναν συνεχώς αισιόδοξα και χαρούμενα μηνύματα αγάπης και συμπαράστασης.
Μαζί με τα παιδιά μου αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για την αγάπη που εισπράξαμε και γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είμασταν λεπτό μόνοι στον αγώνα που δώσαμε.
Συνιστούμε τεράστια προσοχή γιατί ο ιός είναι σκληρός αντίπαλος.
Ας παίρνουμε όλοι με σοβαρότητα, όσο το δυνατόν καλύτερα μέτρα ατομικής προστασίας. Ο covid-19 δεν κάνει διακρίσεις ούτε χωράει ‘μαγκιές’ από κανέναν. Όλοι είναι ευάλωτοι.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου, συγκάτοικο στο δωμάτιο 209 είχα την Αμαλία, μία γλυκύτατη, αρχοντογυναίκα, δυναμική, γεμάτη αξιοπρέπεια και πάθος για ζωή. Είχε πάνω από 15 μέρες να επικοινωνήσει με δικό της άνθρωπο. Έβλεπε συνεχώς ανθρώπους των υπηρεσιών του νοσοκομείου με στολές μάσκες και γάντια. Όταν έγινε η εισαγωγή μου αναπτερώθηκε το ηθικό της, άρχισε να επικοινωνεί με βιντεοκλήσεις με τα παιδιά της και το κυριότερο έβλεπε ένα πρόσωπο μπροστά της χωρίς μάσκα και γυαλιά. Την άγγιζα με τα γυμνά μου χέρια και αισθανόταν ότι ήταν το πιο υπέροχο άγγιγμα. ” Το χέρι σου με ηρεμεί” έλεγε…
Σκληρές, αληθινές, ανθρώπινες στιγμές πόνου, μοναξιάς, απομόνωσης που δυστυχώς ο ιός προκαλεί. Αντίο Αμαλία, δεν τα κατάφερες στη δύσκολη μάχη που μαζί δώσαμε… Θα είσαι πάντα στην καρδιά και στη σκέψη μου. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου, θα σε μνημονεύω πάντα.
