5 Σχόλια

  • Ο αμαρτωλός κατασκευαστικός κλάδος στη μεταπολεμική Ελλάδα και το νέο δισκοπότηρο «Η πράσινη ανάπτυξη»:

    Το αγαπημένο παιδί των ελληνικών κυβερνήσεων δεν είναι άλλο από τον κατασκευαστικό κλάδο. Ένας κλάδος βουτηγμένος στις μίζες ούτως ώστε να επιτευχθεί το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

    Πρώτα τους ζήτησαν η Αθήνα να χωρέσει τη μισή Ελλάδα. Ο κατασκευαστικός κλάδος το πραγματοποίησε τσάτρα πάτρα με έμπνευση από Bauhaus και εφαρμογή εργολάβου. Κι όταν η Αθήνα έγινε αβίωτη, έφτιαξαν υπερκοστολογημένους αυτοκινητοδρόμους για να πηγαίνει ο κόσμος στα χωριά του «στη φύση» και να μη σκοτώνεται στους δρόμους.

    Και να που ήρθε η σειρά της επαρχίας! Στο όνομα της διάσωσης του περιβάλλοντος, η ελληνική επαρχία βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση μεταβολής της τοπιογραφίας της. Ανεμογεννήτριες άνω των 100μ με προδιαγραφές για τοποθέτηση σε λιβάδια και κάμπους, έρχονται να τοποθετηθούν στις κορυφογραμμές των περισσότερων βουνών της χώρας, «επειδή στην Ελλάδα εκεί φυσάει». Παράλληλα, ο κατασκευαστικός κλάδος θα ξελασπώσει αφού η κρίση τον έπληξε βαθιά και τα «μεγάλα έργα» έχουν ατονίσει.

    Φραγκάκι 2021: Στο όνομα της διάσωσης του περιβάλλοντος από την κλιματική αλλαγή, σε ζώνη ειδικής προστασίας του περιβάλλοντος, στα 600μ πάνω από φωλιά απειλούμενου είδους (σπιζαετός), σε μια παρθένα κυκλαδίτικη περιοχή προχωρούν τα έργα ισοπέδωσης της κορυφογραμμής για να μπορέσουν να τοποθετηθούν οι ανεμογεννήτριες 125μ ύψους, που στις χώρες κατασκευής τους προορίζονταν για λιβάδια. Όλα είναι «νόμιμα» και γίνονται στο όνομα της φύσης…

    Κάτι πολύ λάθος έχουμε καταλάβει για άλλη μια φορά…

  • Υπάρχει ένας
    αρχαίος μύθος που είναι
    το πρώτο οικολογικό μήνυμα
    στην ιστορία της ανθρωπότητας

    και φανερώνει
    τις ολέθριες συνέπειες
    της υπερτροφίας του ”Εγώ”.

    Ο μύθος του Ερυσίχθονα.

    Ο Ερυσίχθων,
    νέος, ωραίος.
    δυνατός, πλούσιος
    και επιτυχημένος

    διατάζει τους δούλους του
    να κόψουν τα δέντρα
    του άλσους που είχαν αφιερώσει
    οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα,
    για να χτίσει εκεί παλάτι.

    Ο Ερυσίχθων βλασφημεί
    κόβοντας το ιερό δέντρο
    της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα.

    Οι Δρυάδες, κόρες της Θεάς,
    που κατοικούσαν στο δέντρο,

    βγαίνουν ματωμένες από τις
    φυλλωσιές και αλλόφρονες
    τρέχουν στη μητέρα τους.

    Η Δήμητρα θυμώνει
    και βρίσκει την Πείνα.

    Της λέει να πάει
    να βρει τον Ερυσίχθονα
    και να του δώσει
    ένα φιλί στο στόμα.

    Η Πείνα πηγαίνει.
    Τον βρίσκει να κοιμάται.
    Του δίνει το φιλί και χάνεται.

    Εκείνος ξυπνάει
    κι αισθάνεται λιγούρα.

    Πεινάει. Τρώει.
    Πεινάει κι άλλο.
    Ξανατρώει.

    Πεινάει.
    Πεινάει
    ακατάσχετα.

    Αφού έφαγε
    ό,τι φαγώσιμο υπήρχε,
    αρχίζει να τρώει
    ό,τι βρίσκει μπροστά του.

    Τρώει τα ζώα του,
    τρώει τη γυναίκα του,
    τρώει τα ξύλα
    του σπιτιού του.

    Τρώει τα πάντα.

    Μέχρι που πια,
    δεν υπάρχει τίποτα γύρω του
    και στη μέση της ερημιάς,
    αγριεμένος, τρώει τις σάρκες του.

    Έρυσις σημαίνει πληγή
    και χθων σημαίνει γη,

    δηλαδή Ερυσίχθων
    μπορεί και να σημαίνει
    πληγή της γης.

    Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθωνα,
    το αδυσώπητο ”Εγώ”,

    που επισημάνθηκε επίμονα
    και με πολλές παραλλαγές
    από τους Αρχαίους Έλληνες

    (Προκρούστης, Ατρέας
    Θυέστης, Οιδίπους),

    στις μέρες μας
    έχει θεριέψει
    και νομιμοποιηθεί.

    Ατομισμός,
    υπερκαταναλωτισμός,
    ανταγωνισμός,
    παγκοσμιοποίηση της εξουσίας.

    Αυτές είναι
    οι αξίες μας σήμερα,
    αυτές προβάλλονται
    και επιβάλλονται

    από τα Marketing,
    τα Advertising, τα Μ.Μ.Ε,
    την κάθε υπερδύναμη.

    Σε αυτές
    σκοτωνόμαστε
    να ανταποκριθούμε

    και σαν τον Ερυσίχθονα
    τρώμε τις σάρκες μας
    και βλαστημάμε τη ζωή μας.

    Ακούω το
    αχολογητό των δασών

    που φέρνει
    με ελαφριά σκόνη τον θρήνο
    του κονιορτοποιημένου ρητού:

    ”το κατά φύσιν ζην εστί κατ’ αρετήν”.

    Θέλω να ξεφύγω από τη μιζέρια
    και τον παραλογισμό της εποχής μας.

    Αλέξης Δαμιανός

    …………………………………….

    Πηγή:
    camerastyloonline.
    wordpress. com

    Απόσπασμα από
    συνέν στον
    Υπάρχει ένας
    αρχαίος μύθος που είναι
    το πρώτο οικολογικό μήνυμα
    στην ιστορία της ανθρωπότητας

    και φανερώνει
    τις ολέθριες συνέπειες
    της υπερτροφίας του ”Εγώ”.

    Ο μύθος του Ερυσίχθονα.

    Ο Ερυσίχθων,
    νέος, ωραίος.
    δυνατός, πλούσιος
    και επιτυχημένος

    διατάζει τους δούλους του
    να κόψουν τα δέντρα
    του άλσους που είχαν αφιερώσει
    οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα,
    για να χτίσει εκεί παλάτι.

    Ο Ερυσίχθων βλασφημεί
    κόβοντας το ιερό δέντρο
    της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα.

    Οι Δρυάδες, κόρες της Θεάς,
    που κατοικούσαν στο δέντρο,

    βγαίνουν ματωμένες από τις
    φυλλωσιές και αλλόφρονες
    τρέχουν στη μητέρα τους.

    Η Δήμητρα θυμώνει
    και βρίσκει την Πείνα.

    Της λέει να πάει
    να βρει τον Ερυσίχθονα
    και να του δώσει
    ένα φιλί στο στόμα.

    Η Πείνα πηγαίνει.
    Τον βρίσκει να κοιμάται.
    Του δίνει το φιλί και χάνεται.

    Εκείνος ξυπνάει
    κι αισθάνεται λιγούρα.

    Πεινάει. Τρώει.
    Πεινάει κι άλλο.
    Ξανατρώει.

    Πεινάει.
    Πεινάει
    ακατάσχετα.

    Αφού έφαγε
    ό,τι φαγώσιμο υπήρχε,
    αρχίζει να τρώει
    ό,τι βρίσκει μπροστά του.

    Τρώει τα ζώα του,
    τρώει τη γυναίκα του,
    τρώει τα ξύλα
    του σπιτιού του.

    Τρώει τα πάντα.

    Μέχρι που πια,
    δεν υπάρχει τίποτα γύρω του
    και στη μέση της ερημιάς,
    αγριεμένος, τρώει τις σάρκες του.

    Έρυσις σημαίνει πληγή
    και χθων σημαίνει γη,

    δηλαδή Ερυσίχθων
    μπορεί και να σημαίνει
    πληγή της γης.

    Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθωνα,
    το αδυσώπητο ”Εγώ”,

    που επισημάνθηκε επίμονα
    και με πολλές παραλλαγές
    από τους Αρχαίους Έλληνες

    (Προκρούστης, Ατρέας
    Θυέστης, Οιδίπους),

    στις μέρες μας
    έχει θεριέψει
    και νομιμοποιηθεί.

    Ατομισμός,
    υπερκαταναλωτισμός,
    ανταγωνισμός,
    παγκοσμιοποίηση της εξουσίας.

    Αυτές είναι
    οι αξίες μας σήμερα,
    αυτές προβάλλονται
    και επιβάλλονται

    από τα Marketing,
    τα Advertising, τα Μ.Μ.Ε,
    την κάθε υπερδύναμη.

    Σε αυτές
    σκοτωνόμαστε
    να ανταποκριθούμε

    και σαν τον Ερυσίχθονα
    τρώμε τις σάρκες μας
    και βλαστημάμε τη ζωή μας.

    Ακούω το
    αχολογητό των δασών

    που φέρνει
    με ελαφριά σκόνη τον θρήνο
    του κονιορτοποιημένου ρητού:

    ”το κατά φύσιν ζην εστί κατ’ αρετήν”.

    Θέλω να ξεφύγω από τη μιζέρια
    και τον παραλογισμό της εποχής μας.

    Αλέξης Δαμιανός

    …………………………………….
    Ύβρις, άτις, νέμεσις και τίσις…

Αφήστε ένα σχόλιο

Εγγραφείτε στο Ενημερωτικό Δελτίο μας

Εάν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα νέα μας καταχωρίστε το email σας στην παρακάτω φόρμα.
Διατηρούμε τα δεδομένα σας ιδιωτικά. Για περισσότερες πληροφορίες και ενημέρωση σχετικά με τα δικαιώματά σας διαβάστε την Πολιτική Απορρήτου μας.

Video της Ημέρας

Αρχείο

Βρείτε μας και στα Socia Media

© 2018 - 2023 | Ο Περίγυρος της Κινηματογραφικής Λέσχης της Άνδρου | Crafted by  Spirilio