Βίντεο: Φραγκάκι 2-1-2021

“Τα έργα που εκτελούνται σήμερα είναι η επιφανειακή διάνοιξη της
οδοποιίας πρόσβασης” … Τάδε έφη GGης 24/11/2020
https://www.androsfilm.gr/2020/11/24/giorgos-giannikou-truths-and-lies-about-the-disaster-in-frangaki/

Υπάρχει ένας
αρχαίος μύθος που είναι
το πρώτο οικολογικό μήνυμα
στην ιστορία της ανθρωπότητας

και φανερώνει
τις ολέθριες συνέπειες
της υπερτροφίας του ”Εγώ”.

Ο μύθος του Ερυσίχθονα.

Ο Ερυσίχθων,
νέος, ωραίος.
δυνατός, πλούσιος
και επιτυχημένος

διατάζει τους δούλους του
να κόψουν τα δέντρα
του άλσους που είχαν αφιερώσει
οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα,
για να χτίσει εκεί παλάτι.

Ο Ερυσίχθων βλασφημεί
κόβοντας το ιερό δέντρο
της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα.

Οι Δρυάδες, κόρες της Θεάς,
που κατοικούσαν στο δέντρο,

βγαίνουν ματωμένες από τις
φυλλωσιές και αλλόφρονες
τρέχουν στη μητέρα τους.

Η Δήμητρα θυμώνει
και βρίσκει την Πείνα.

Της λέει να πάει
να βρει τον Ερυσίχθονα
και να του δώσει
ένα φιλί στο στόμα.

Η Πείνα πηγαίνει.
Τον βρίσκει να κοιμάται.
Του δίνει το φιλί και χάνεται.

Εκείνος ξυπνάει
κι αισθάνεται λιγούρα.

Πεινάει. Τρώει.
Πεινάει κι άλλο.
Ξανατρώει.

Πεινάει.
Πεινάει
ακατάσχετα.

Αφού έφαγε
ό,τι φαγώσιμο υπήρχε,
αρχίζει να τρώει
ό,τι βρίσκει μπροστά του.

Τρώει τα ζώα του,
τρώει τη γυναίκα του,
τρώει τα ξύλα
του σπιτιού του.

Τρώει τα πάντα.

Μέχρι που πια,
δεν υπάρχει τίποτα γύρω του
και στη μέση της ερημιάς,
αγριεμένος, τρώει τις σάρκες του.

Έρυσις σημαίνει πληγή
και χθων σημαίνει γη,

δηλαδή Ερυσίχθων
μπορεί και να σημαίνει
πληγή της γης.

Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθωνα,
το αδυσώπητο ”Εγώ”,

που επισημάνθηκε επίμονα
και με πολλές παραλλαγές
από τους Αρχαίους Έλληνες

(Προκρούστης, Ατρέας
Θυέστης, Οιδίπους),

στις μέρες μας
έχει θεριέψει
και νομιμοποιηθεί.

Ατομισμός,
υπερκαταναλωτισμός,
ανταγωνισμός,
παγκοσμιοποίηση της εξουσίας.

Αυτές είναι
οι αξίες μας σήμερα,
αυτές προβάλλονται
και επιβάλλονται

από τα Marketing,
τα Advertising, τα Μ.Μ.Ε,
την κάθε υπερδύναμη.

Σε αυτές
σκοτωνόμαστε
να ανταποκριθούμε

και σαν τον Ερυσίχθονα
τρώμε τις σάρκες μας
και βλαστημάμε τη ζωή μας.

Ακούω το
αχολογητό των δασών

που φέρνει
με ελαφριά σκόνη τον θρήνο
του κονιορτοποιημένου ρητού:

”το κατά φύσιν ζην εστί κατ’ αρετήν”.

Θέλω να ξεφύγω από τη μιζέρια
και τον παραλογισμό της εποχής μας.

Αλέξης Δαμιανός

…………………………………….

Πηγή:
camerastyloonline.
wordpress. com

Απόσπασμα από
συνέν στον
Υπάρχει ένας
αρχαίος μύθος που είναι
το πρώτο οικολογικό μήνυμα
στην ιστορία της ανθρωπότητας

και φανερώνει
τις ολέθριες συνέπειες
της υπερτροφίας του ”Εγώ”.

Ο μύθος του Ερυσίχθονα.

Ο Ερυσίχθων,
νέος, ωραίος.
δυνατός, πλούσιος
και επιτυχημένος

διατάζει τους δούλους του
να κόψουν τα δέντρα
του άλσους που είχαν αφιερώσει
οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα,
για να χτίσει εκεί παλάτι.

Ο Ερυσίχθων βλασφημεί
κόβοντας το ιερό δέντρο
της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα.

Οι Δρυάδες, κόρες της Θεάς,
που κατοικούσαν στο δέντρο,

βγαίνουν ματωμένες από τις
φυλλωσιές και αλλόφρονες
τρέχουν στη μητέρα τους.

Η Δήμητρα θυμώνει
και βρίσκει την Πείνα.

Της λέει να πάει
να βρει τον Ερυσίχθονα
και να του δώσει
ένα φιλί στο στόμα.

Η Πείνα πηγαίνει.
Τον βρίσκει να κοιμάται.
Του δίνει το φιλί και χάνεται.

Εκείνος ξυπνάει
κι αισθάνεται λιγούρα.

Πεινάει. Τρώει.
Πεινάει κι άλλο.
Ξανατρώει.

Πεινάει.
Πεινάει
ακατάσχετα.

Αφού έφαγε
ό,τι φαγώσιμο υπήρχε,
αρχίζει να τρώει
ό,τι βρίσκει μπροστά του.

Τρώει τα ζώα του,
τρώει τη γυναίκα του,
τρώει τα ξύλα
του σπιτιού του.

Τρώει τα πάντα.

Μέχρι που πια,
δεν υπάρχει τίποτα γύρω του
και στη μέση της ερημιάς,
αγριεμένος, τρώει τις σάρκες του.

Έρυσις σημαίνει πληγή
και χθων σημαίνει γη,

δηλαδή Ερυσίχθων
μπορεί και να σημαίνει
πληγή της γης.

Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθωνα,
το αδυσώπητο ”Εγώ”,

που επισημάνθηκε επίμονα
και με πολλές παραλλαγές
από τους Αρχαίους Έλληνες

(Προκρούστης, Ατρέας
Θυέστης, Οιδίπους),

στις μέρες μας
έχει θεριέψει
και νομιμοποιηθεί.

Ατομισμός,
υπερκαταναλωτισμός,
ανταγωνισμός,
παγκοσμιοποίηση της εξουσίας.

Αυτές είναι
οι αξίες μας σήμερα,
αυτές προβάλλονται
και επιβάλλονται

από τα Marketing,
τα Advertising, τα Μ.Μ.Ε,
την κάθε υπερδύναμη.

Σε αυτές
σκοτωνόμαστε
να ανταποκριθούμε

και σαν τον Ερυσίχθονα
τρώμε τις σάρκες μας
και βλαστημάμε τη ζωή μας.

Ακούω το
αχολογητό των δασών

που φέρνει
με ελαφριά σκόνη τον θρήνο
του κονιορτοποιημένου ρητού:

”το κατά φύσιν ζην εστί κατ’ αρετήν”.

Θέλω να ξεφύγω από τη μιζέρια
και τον παραλογισμό της εποχής μας.

Αλέξης Δαμιανός

…………………………………….
Ύβρις, άτις, νέμεσις και τίσις…