Κυριακή 15 Νοεμβρίου του 2020,
Με λένε Φραγκάκι και είμαι αιώνων. Είμαι γεμάτο ξηρολιθιές, στενές, κονάκια και αλώνια, με κέντησαν με πέτρα. Για καιρό τους έτρεφα τους ανθρώπους και μετά με ξέχασαν, μείναν ελάχιστοι να με διαβαίνουν. Εγώ πάντα φιλόξενο, καρτερικό, περίμενα… Καλύτεροι φίλοι μου τα πουλιά, τα άγρια, η καρδιά της ζωής στη Γη. Τα τελευταία χρόνια κάποιοι με ανακάλυψαν, θαμπώθηκαν από την άγρια ομορφιά μου, απ΄ τις ματιές που έχω στο Αιγαίο και στη γειτόνισσα την Τήνο.
Θελήσαν να μου δώσουν πίσω λίγη από την αξία μου, μου βάλαν σήματα σε μερικές στενές μου κι ερχόταν κόσμος να με περπατήσει. Τους ένιωθα εκείνους πως με βάδιζαν… τη μύχια χαρά τους που με έβρισκαν, το δέος να νιώθουν στο πετσί τους αυτή την άγρια ομορφιά μου, τον αέρα τον φρέσκο που όλες τις εποχές με χαϊδεύει. Τούτοι οι άνθρωποι βρήκαν λίγο από τον εαυτό τους βαδίζοντας με κι αυτό το ξέρουν μόνο εκείνοι, δεν θα το ξεχάσουνε ποτέ. Ήρθαν και ξανάρθαν έγινα προσκύνημα για λίγους και εκλεκτούς, ευλογημένους.
Μα ήρθαν κι άλλοι δυστυχώς… μονάχα να ληστέψουν, δεν είδαν τίποτε από μένα… δεν είδανε τον πλούτο μου που κουβαλώ για όλους και με συμφώνησαν στα χαρτιά, η ομορφιά και η ιστορία μου αδιάφορη.
Κι εδώ και λίγες μέρες ξεκίνησα να χάνομαι… με σκάβουν, με γδέρνουν, με σπάνε, διαλύουν τα κεντήματα μου τις ξηρολιθιές μου μου παίρνουν την αγάπη που τόσοι άνθρωποι μου δωσαν απλόχερα στους αιώνες και με έκαναν αυτό που είμαι.
Βοήθεια… νοιαστείτε γιατί χάνομαι…κι αν χάνομαι εγώ ο τόπος σας, να ξέρετε πως δεν θ’ αργήσει να’ ρθει κι η σειρά σας.
Το Φραγκάκι
Από το: www.saveandros.com
