4 /8/2020|Ανοιχτό Θέατρο Χώρας Άνδρου
Η Ομάδα Σημείο Μηδέν και ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος ανακοινώνουν την παρουσίαση της παράστασης «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σ. Μπέκετ, με την Ανέζα Παπαδοπούλου, στην Άνδρο.
Λίγα λόγια για την παράσταση «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ
Με τις Ευτυχισμένες Μέρες η Ομάδα Σημείο Μηδέν, σε συνεργασία με την Ανέζα Παπαδοπούλου, συνεχίζει την έρευνά της πάνω στο έργο του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα, Σάμουελ Μπέκετ. Η παράσταση που έκανε πρεμιέρα στα τέλη Φεβρουαρίου στο «Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος» απέσπασε ήδη εξαιρετικά σχόλια.
Ηχογραφημένη μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Ζωγραφική πίνακα: Ηλίας Παπανικολάου
Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο
Κατασκευή σκηνικού: Απόστολος Ζερδεβάς
Photo credits: Αντωνία Κάντα
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Η φετινή μας περιοδεία πραγματοποιείται τον καιρό της πανδημίας, περίοδο που αποτελεί τομή στις ζωές όλων μας. Τους μήνες αυτούς στερηθήκαμε την σκηνή και τους συνεργάτες μας, αλλά κυρίως την δυνατότητα να ικανοποιήσουμε αυτήν την πρωτογενή επιθυμία έκφρασης μιας βαθιάς αγωνίας, που μας ωθεί τελικά στην δημιουργία ενός έργου τέχνης. Επικοινωνώντας την αγωνία με τα υλικά του θεάτρου, προσπαθούμε να συναντήσουμε τους άλλους ανθρώπους, να συνδεθούμε και να συνυπάρξουμε.
Η θεατρική τέχνη έχει ανάγκη την άμεση και ζωντανή επαφή, μέσα από εκεί αποκαλύπτει ανθρώπινά πάθη και επιθυμίες, φόβους και προσδοκίες, έτσι μιλά στο πνεύμα, την ψυχή και το σώμα μας. Πιστεύω ότι όσο υπάρχει Άνθρωπος θα υπάρχει και Θέατρο, αυτή η μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης που δεν μπορεί να χωρέσει οριστικά μέσα στις σελίδες του διαδικτύου, γιατί στον πυρήνα της βρίσκεται η ζωτική ενέργεια, η δύναμη που μας ωθεί να κάνουμε “οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου”, όπως λέει ο ποιητής. Την δύναμη αυτή θέλουμε να εκφράσουμε με τις “Ευτυχισμένες Μέρες”.
Ελπίζω να συναντηθούμε στην όμορφη ζώνη μεταξύ σκηνής και πλατείας και να βιώσουμε την συγκίνηση που προσφέρει η ζωντανή τέχνη του θεάτρου.
«Ναι, η ζωή υποθέτω, δεν υπάρχει άλλη λέξη» Σάμουελ Μπέκετ («Ευτυχισμένες Μέρες», μτφ. Θωμάς Συμεωνίδης)
Βλέπουμε τις «Ευτυχισμένες Μέρες» ως τραγικωμωδία για το «Θάρρος της Ζωής». Η Γουίνι καθηλωμένη σε έναν καμμένο λόφο, κάτω από φλογισμένο φως, δεν εγκαταλείπει, δεν αφήνει την απόγνωση να την καταβάλλει. Από κάθε της χειρονομία, από κάθε της σκέψη και λέξη, από κάθε της ανάσα και ήχο αναβλύζει το πάθος για ζωή. Το βίωμα της καταστροφής και του θανάτου, το βίωμα της απώλειας του αγαπημένου προσώπου συντελούν στην καθήλωση της. Ωστόσο, το αίτημα για ανθρώπινη επαφή, για συνύπαρξη, τρυφερότητα και ζεστασιά, είναι αγωνιώδες και διαρκές. Περνά από όλο το φάσμα των ανθρώπινων καταστάσεων: ο φόβος και η αγωνία, η ελπίδα και η πίστη, το πάθος και το πένθος, η ηδονή και η οδύνη, τη συντροφεύουν ως την έρημο του «εγώ», ως τη σπαραχτική και απόλυτη μοναξιά της. Με υλικά της τη μνήμη του έρωτα και την επίγνωση του θανάτου, η Γουίνι επιμένει, συνδέεται με τη σπίθα της ζωής, προσπερνά τους φραγμούς της οδύνης, αποκαλύπτοντας την όψη του αγωνιζόμενου ανθρώπου στην εσχατιά του κόσμου. Ακόμα και στο σημείο αυτό η ζωή εξακολουθεί να έχει νόημα.
Στη σκηνή μαζί με τη Γουίνι, ένας υπερβατικός συνομιλητής. Η συμβολική παρουσία του σκηνικού Άλλου. Μία περφόρμερ, ένας άνθρωπος, ίδιος και διαφορετικός, οικείος και ξένος. Με τη φωνή και το σώμα, την ανάσα και τον ήχο συνομιλεί με τη Γουίνι, διανύοντας μαζί της το δύσκολο ταξίδι προς την ανθρώπινη επαφή. Ύστατο αίτημα, η ανθρώπινη εγγύτητα…
Σάββας Στρούμπος
