Η Αννέζα Παπαδοπούλου, η σκληρή μάνα Μίνα Σαλταφέρου στη ταινία «Μικρά Αγγλία», επιστρέφει μετά από 7 χρόνια στην Άνδρο, όχι για ταινία, αλλά για τη θεατρική παράσταση «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ από την Ομάδα Σημείο Μηδέν που θα παιχτεί τη Τρίτη 4 Αυγούστου 2020 στα πλαίσια του 6ου Φεστιβάλ Άνδρου.
Στο Ανοικτό Θέατρο, η ηθοποιός που παίζει στα δάχτυλα τις λεπτές αντιφάσεις δράματος και σάτιρας, ερμηνεύει την Γουίνι, την κεντρική και ηρωϊδα του έργου που αντί για βυθισμένη σε λόφο, όπως την έχει ο Ιρλανδός συγγραφέας του προτότυπου έργου, κάθεται σε καρέκλα, ενώ το κεφάλι της σημαδεύεται από ένα ρεβόλβερ και ο Γουίλι ως visual alter ego της επισημαίνει τη παρουσία του μέσω ηχητικών συμβολισμών. Μία “διαφορετική” ανάγνωση του θεατρικού έργου του Μπέκετ από τον σκηνοθέτη Σάββα Στρούμπο όπου η μουσική και γενικότερα ο ρυθμός διαδραματίζει σημαντικό ρόλο.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
«Ναι, η ζωή υποθέτω, δεν υπάρχει άλλη λέξη»
~ Σάμουελ Μπέκετ («Ευτυχισμένες Μέρες», μτφ. Θωμάς Συμεωνίδης)
Βλέπουμε τις «Ευτυχισμένες Μέρες» ως τραγικωμωδία για το «Θάρρος της Ζωής». Η Γουίνι καθηλωμένη σε έναν καμμένο λόφο, κάτω από φλογισμένο φως, δεν εγκαταλείπει, δεν αφήνει την απόγνωση να την καταβάλλει. Από κάθε της χειρονομία, από κάθε της σκέψη και λέξη, από κάθε της ανάσα και ήχο αναβλύζει το πάθος για ζωή. Το βίωμα της καταστροφής και του θανάτου, το βίωμα της απώλειας του αγαπημένου προσώπου συντελούν στην καθήλωση της. Ωστόσο, το αίτημα για ανθρώπινη επαφή, για συνύπαρξη, τρυφερότητα και ζεστασιά, είναι αγωνιώδες και διαρκές. Περνά από όλο το φάσμα των ανθρώπινων καταστάσεων: ο φόβος και η αγωνία, η ελπίδα και η πίστη, το πάθος και το πένθος, η ηδονή και η οδύνη, τη συντροφεύουν ως την έρημο του «εγώ», ως τη σπαραχτική και απόλυτη μοναξιά της.
Με υλικά της τη μνήμη του έρωτα και την επίγνωση του θανάτου, η Γουίνι επιμένει, συνδέεται με τη σπίθα της ζωής, προσπερνά τους φραγμούς της οδύνης, αποκαλύπτοντας την όψη του αγωνιζόμενου ανθρώπου στην εσχατιά του κόσμου.
Ακόμα και στο σημείο αυτό η ζωή εξακολουθεί να έχει νόημα.
Στη σκηνή μαζί με τη Γουίνι, ένας υπερβατικός συνομιλητής. Η συμβολική παρουσία του σκηνικού Άλλου. Μία περφόρμερ, ένας άνθρωπος, ίδιος και διαφορετικός, οικείος και ξένος. Με τη φωνή και το σώμα, την ανάσα και τον ήχο συνομιλεί με τη Γουίνι, διανύοντας μαζί της το δύσκολο ταξίδι προς την ανθρώπινη επαφή. Ύστατο αίτημα, η ανθρώπινη εγγύτητα…
Σάββας Στρούμπος
