Έφυγε από τη ζωή και ο 58χρονος Αντώνης Στρατής και τα Λάμυρα χάνουν έναν ακόμα από τους λιγοστούς μόνιμους κατοίκους τους και ίσως τον τελευταίο μιας γενιάς δεμένης τόσο με τη γη του τόπους της.
” Σαν σήμερα , θα γινόταν 58 ετών. Ξημερώματα των Βαϊων του 1962 , οι μανάδες μας κοιλοπονούσαν στην Γυναικολογική Κλινική του Πατρόκλου Θεοφίλου, στην Χώρα (οικία Νίκου και Ειρήνης Πολέμη σήμερα), η δική του με την ιδιαίτερη χροιά από το Βουνί που καταγόταν,η δική μου με τον δικό της τρόπο. Γεννηθήκαμε την ίδια μέρα, αλλά εγώ προηγήθηκα λίγο χρονικά.Τον θεωρούσα σαν ένα είδος δίδυμου αδελφού .
Κάποτε, μικροί , κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’60 στο Δημοτικό Σχολείο των Λαμύρων,σε ένα υποχρεωτικό εμβολιασμό των παιδιών, ο Αντώνης έκλαιγε απαρηγόρητα από τον φόβο του στην αγκαλιά της μάνας του. ‘Οταν του υπόδειξαν εμένα σαν παράδειγμα που δεν έκλαιγα -μάλλον είχα γλυτώσει το εμβόλιο λόγω αλλεργίας- με την παιδική του αφέλεια είπε “αυτός είναι πιο μεγάλος από μένα”, αγνοώντας την ταυτόχρονη σχεδόν γέννησή μας! ‘Εδειχνα τότε μεγαλύτερος ακόμα και από τον μικροσκοπικό Αντώνη.
Στο Δημοτικό Σχολείο, μαζί στην ίδια τάξη, στην ίδια αίθουσα διδασκαλίας μαζί με τις άλλες τάξεις. “Δεν τά’παιρνε τα γράμματα “, -ακόμη τότε δεν είχε ανακαλυφθεί η δυσλεξία που ίσως να έπασχε-, αλλά κατά τ’ άλλα ήταν πανέξυπνος,χωνόταν παντού, πρόθυμος σε όλα, ήξερε τα πάντα από ζώα, αγροτικές εργασίες, μηχανές, συνεργαζόταν, δεν έκανε αταξίες, σωστό “μαμούνι”. Η χαρά των δασκάλων για να τους κάνει δουλειές για το σχολείο. , Το παρατσούκλι του στο σχολείο ήταν “κολομπίνος”, δεν γνωρίζω από που προήλθε.
‘Οταν μεγάλωσε, λόγω της δυσλεξίας του μάλλον, δεν μπόρεσε να μπει στο Γυμνάσιο , γιατί τότε γινόταν εισαγωγή με εξετάσεις. Αλλά συνέχισε να είναι το ίδιο εργατικός, πρόθυμος, πανέξυπνος , συντρέχτης, καλός οικογενειάρχης, ένα άκακο “μαμούνι”. Και καλός χορευτής, όπως στο πανηγύρι στα Λάμυρα το 2014 και πέρσι .Τελευταία φορά που τον συνάντησα ήταν πέρσι , στο λιοτρίβι του Κάρλου στην Σταυροπέδα όπου για χρόνια, χειριζόταν τα μηχανήματα με θαυμαστό συντονισμό και μαεστρία.
Αλλά ήταν και ξεροκέφαλος μέχρι τέλους: Nα μην πάει στο Νοσοκομείο όταν τα σημάδια από την ασθένειά του είχαν γίνει πλέον εμφανή, να μην κόψει το ποτό, το τσιγάρο. Σαν σήμερα θα έκλεινε τα 58….”
Γιάννης Ξανθός
εδώ ο Αντώνης σε μεγάλα κέφια
