Προς την «Εφημερίδα των Συντακτών»
Κύριε διευθυντά,
Δεν ξέρω αν έχετε επισκεφθεί τον τόπο μας, το νησί μας, αλλά η εφημερίδα σας έχει ασχοληθεί με πολυσέλιδα για διάφορα θέματα, όπως για τις ανεμογεννήτριες, τα καράβια, τα δρομολόγια κ.λπ. (σας ευχαριστούμε πολύ εκ των προτέρων). Θα σας παρακαλούσα μετά από αυτά που θα σας διατυπώσω να κάνετε ένα ρεπορτάζ για την κατάντια του νησιού μας, σύμφωνα με αυτά που θα αντικρίσετε στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού.
Η απόσταση από το Σύνταγμα στον Μαραθώνα είναι περίπου σαράντα χιλιόμετρα σχεδόν καλού δρόμου – στην Ανδρο από το λιμάνι ώς τη Χώρα άλλο τόσο, σαράντα χιλιόμετρα όλο στροφές, μάλιστα θεωρήθηκε κατάλληλο και για το αγώνισμα ράλι. Ο πληθυσμός τον χειμώνα είναι περίπου 9.000 κάτοικοι και το καλοκαίρι οι επισκέπτες μαζί με τους νέους κατοίκους είναι ανυπολόγιστοι. Υπάρχει το Κέντρο Υγείας, αλλά ευτυχώς που διαθέτουμε και τα ιδιωτικά εργαστήρια τα οποία είναι εξοπλισμένα με καλά ιατρικά μηχανήματα και καλό ιατρικό δυναμικό.
Διαθέτει ένα ΕΚΑΒ με πρόθυμο προσωπικό για να καλύπτει τα χωριά της πρωτεύουσας, να σπεύδει στα επείγοντα περιστατικά και αν χρειάζεται μεταφορά στην Αθήνα θα πρέπει να διανύσει τα σαράντα χιλιόμετρα όσο γίνεται πιο γρήγορα για να προλάβει το καράβι για Ραφήνα και σε δύσκολα περιστατικά θα πρέπει να μπει στο καράβι με συνοδεία γιατρού. Από πλευράς λιμανιού (Γαύριο) βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά της Ανδρου όπου ο Καφηρέας (Κάβο Ντόρο) ξεχνά να σταματήσει, τα χωριά της που είναι σκορπισμένα εδώ κι εκεί ξεπερνούν τα 100 με κεφαλοχώρια το Μπατσί, Ανω Γαύριο, Κουμάρι κ.λπ.
Οι κάτοικοι είναι αγρότες, ψαράδες, οικοδόμοι, οικογενειάρχες άνθρωποι με παιδιά στα σχολεία (πάνω από 200), έναν πλέον γερασμένο πληθυσμό από πάμφτωχους έως λίγο καλύτερους οικονομικά.
Στο λιμάνι υπάρχει ένα αγροτικό ιατρείο με εκπαιδευόμενο ιατρό που κάνει το αγροτικό του, το σημείο όπου βρίσκεται το ιατρείο είναι απρόσιτο για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο διότι πρέπει να ανέβει 200 σκαλιά. Ο περιφερειακός δρόμος είναι κακοτράχαλος, επικίνδυνος να τον διαβεί κάποιος, μια και από εκεί περνάνε και τα φορτηγά ενώ θα έπρεπε να είναι στο λιμάνι απέναντι από τα πλοία (είναι δωρεά στον δήμο, ας το ανταλλάξουν). Εδώ στο κέντρο το λιμανιού θα έπρεπε να είναι το Κέντρο Υγείας και μάλιστα καλά εξοπλισμένο, να έχει καλά εκπαιδευμένο προσωπικό και ένα ΕΚΑΒ καινούργιο και όχι μια σακαράκα.
Μου κάνει, κύριε διευθυντά, εντύπωση το εξής: εδώ και πολύ καιρό, κάτοικοι μόνιμοι από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, όπως συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι, μεγαλοεκδότες, χειρουργοί, στρατιωτικοί, αρχιτέκτονες, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι, τραπεζίτες, ναυτικοί, καπετάνιοι, εργάτες, πυροσβέστες, φαροφύλακες, επαγγελματίες αγρότες, κουρασμένοι με μικρές συντάξεις, οικογένειες με μικρά παιδιά, για όλους αυτούς κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί.
Ολοι είναι απόντες, σύλλογοι, δήμαρχοι, κοινοτάρχες, τομεάρχες, ποτέ κανείς και τίποτα. Δεν παραλείπω βέβαια να αναφερθώ στο ιδιωτικό ιατρικό κέντρο που ευτυχώς υπάρχει όπως έχω αναφέρει και πιο πάνω και έχει σώσει πολλές ζωές. Το καλοκαίρι με τον τουρισμό το πρόβλημα γίνεται ακόμα χειρότερο (Γαύριο).
Και τώρα αυτό το απαράδεκτο που συνήθως λέμε «βαριά βιομηχανία» και που είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα του τουρισμού. Μπαίνοντας στο καράβι αν κάποιος είναι άρρωστος ή του προκύψει κάποιο πρόβλημα υγείας και χρειαστεί γιατρό, ακούς το μεγάφωνο του πλοίου να παρακαλά αν υπάρχει κάποιος γιατρός ανάμεσα στους επιβάτες να προσέλθει στη ρεσεψιόν γιατί υπάρχει ανάγκη.
Μερικές φορές υπάρχει, αλλά δεν εμπλέκεται γιατί ξέρει πολύ καλά πως πέρα από δραμαμίνες δεν υπάρχει τίποτε άλλο και δεν ρισκάρει. Δεν είναι λίγες οι φορές που υπήρξαν τραυματισμοί, διάφορα παθολογικά περιστατικά, καθώς και θάνατοι όπως ο θάνατος από συγκοπή καρδιάς. Η πρόταση είναι να υπάρχει ιατρείο με αγροτικό γιατρό, εξοπλισμένο με μηχανήματα και συντονισμένο με νοσοκομεία. Αυτά κάνουν μια βιομηχανία τουρισμού σοβαρή. Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Από το πρώτο φύλλο υπήρξα αναγνώστης σας.
Η αγωνία για τους απόμαχους, το Κέντρο Υγείας και ένα ΕΚΑΒ, καπεταναίους, με απόμαχους μηχανικούς πλοίων, ναύτες κουρασμένοι, τελωνειακοί, λιμενεργάτες, ταχυδρόμοι, καθαριστές κ.λπ., ένα πλήθος κουρασμένων ανθρώπων από 65 έως 100 ετών που θέλουν το καλό του νησιού τους.
Με εκτίμηση
Χαράλαμπος Καρακατσάνης, κάτοικος Γαυρίου, Άνδρου
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/231677_gia-tin-andro
