Είμαι Τήνιος. Βρέθηκα εκεί σε μια ηλικία που είναι πιο κοντά στο ηλιοβασίλεμα από την ανατολή. Στην ηλικία αυτή, οι άνθρωποι βιάζονται είτε για να προλάβουν είτε για να ασφαλίσουν είτε για να κατανοήσουν. Στην Τήνο του καλοκαιριού, συναντάς κυρίως ανθρώπους που βιάζονται να προλάβουν και να ασφαλίσουν και έτσι σπαταλούν τον χρόνο που έχουν για να ακούσουν και να κατανοήσουν τη φωνή που βγαίνει από αυτόν τον βράχο που με άγνωστο τρόπο και σε άγνωστο χρόνο αναδύθηκε μέσα από τα νερά του Αιγαίου.

Οσοι πιστεύουν ότι οι τόποι δεν έχουν φωνή λαθεύουν. Εχουν. Είναι όμως χαμηλόφωνη και θάβεται από: τους κινητήρες των τζιπ, τις φωνές σερβιτόρων και εμπόρων, τα επιφωνήματα κυριών, τους καγχασμούς των κυρίων, τις τσιρίδες των παιδιών… Οι θόρυβοι του καλοκαιριού είναι κυριαρχικοί. Μπρος στο βουητό τους, οι πέτρες σιωπούν, ο βοριάς ψιθυρίζει, τα σύννεφα βουβαίνονται και το χώμα στέκει άλαλο. Αλλωστε, στην Τήνο, όπου η φωνή βγαίνει από τις διαφορετικού σχήματος, σύνθεσης και χρήσης πέτρες, από τα σύννεφα που χαϊδεύονται -άλλοτε τρυφερά και άλλοτε με σφοδρότητα- στις σκληρές επιφάνειες των βράχων, από τον αέρα που άλλοτε γλυκός και άλλοτε αψύς αναζητά την κρυψώνα του Βορέα στις σπηλιές του Τσικνιά και από τη γη που μάταια περιμένει το άροτρο να της τρίψει την… πλάτη, η ομορφιά είναι ευαίσθητη.

Περιγραφή για τουριστικούς οδηγούς, θα πείτε. Και όμως είναι ο μόνος τρόπος για να περιγράψει κανείς το χρονικό ενός βιασμού που γίνεται στο… όνομα της Ανάπτυξης. Είναι ο μόνος τρόπος για να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι, όπως σήμερα η Τήνος θυσιάζεται σε κάποιους τύπους που ρουφώντας τον σκληρό καπνό του Cohiba αυτοαποκαλούνται… επενδυτές από έναν πρωθυπουργό που αυτοσυστήνεται ως πιστός της Ανάπτυξης(!), αύριο θα είναι η σειρά τους.

Οι μεταλλικοί δράκοι, οι ανεμογεννήτριες, που θέλουν να «φυτέψουν» στην κεντρική οριογραμμή του νησιού, εκεί όπου κάποτε υπήρχαν βίγλες και ιερά αρχαίων, δεν είναι Ανάπτυξη. Είναι σαν να κόβουν τη λαλιά της πέτρας, των σύννεφων, της γης και του αγέρα. Με τον ίδιο τρόπο που έκοψε τη λαλιά των οφειλετών ο κ. Γεωργιάδης, μιλώντας για τους πλειστηριασμούς. Μόλις ορθωθούν, άψυχες και τρομακτικές, ο γρανιτοειδής βράχος του Ξώμπουργκου, βλέποντας τις αρχαίες πέτρες να θάβονται από τις μπουλντόζες, θα σιγήσει.

Οι πέτρινοι όγκοι του Βώλακα θα πάθουν αλαλιά. Τα μάρμαρα του Μαρλά, μπρος στις πεθαμένες πέτρες που ενέπνευσαν τον Χαλεπά και τους άλλους μεγάλους μαρμαρογλύπτες, θα δακρύσουν. Τα σύννεφα, που ασφαλή χαϊδεύονταν στο βουνό πριν ξεχυθούν για τα μεγάλα ταξίδια, τώρα με χέουσες πληγές από τα μεταλλικά εξαμβλώματα θα ανέβουν πιο πάνω για να ταξιδέψουν με ασφάλεια. Η γη που πληγώθηκε ήδη από την ξεδιάντροπη όψη της τουριστικής ανάπτυξης θα δεχτεί τη χαριστική βολή με το μέταλλο των ανεμογεννητριών να της ξεσκίζει τα σωθικά. Και ο βοριάς, όταν θα περνά ανάμεσά τους, θα λέει μοιρολόγια που μόνο οι Τήνιοι μπορούν να αντιληφθούν.

Αν η Ανάπτυξη που έχει στα υπόψη του ο πρωθυπουργός είναι ταυτισμένη με την καταστροφή και τον θρήνο, τότε όλοι θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν τη θέλουμε και αν αποδεχόμαστε τον όλεθρο που σκορπά στο πέρασμά της. Γιατί την τελευταία δεκαετία η «Ανάπτυξή» τους είναι προάγγελος συμφορών για τους περισσότερους. Χιλιάδες άνθρωποι ξεσπιτώνονται από την «ανάπτυξη» των funds που πήραν κοψοχρονιά τα δάνεια. Τοπία σαν της Τήνου, που έχουν καταφέρει να επιβιώσουν από σεισμούς, επιδρομές και κατακτητές, χάνονται από τις ανεμογεννήτριες των επιδοτούμενων «επενδυτών». Μνημεία σαν του Μαραθώνα και της Ραμνούντας παραδίδονται στους ρυπαντές των χωματερών και στους «επενδυτές» των σκουπιδιών. Δάση σαν κι αυτό στις Σκουριές εγκαταλείπονται στα χημικά, στα πριόνια και στα φουρνέλα των χρυσοθήρων. Χιλιάδες στρέμματα του Ελληνικού θυσιάζονται στον Λάτση και τους καζινάδες. Κύριε πρωθυπουργέ, την «ανάπτυξη» αυτή δεν την θέλουμε.

Για να είμαστε δίκαιοι, οι μπουλντόζες διασχίζουν έναν δρόμο που είχαν χαράξει οι προηγούμενοι. Αλλά τόσο οι προηγούμενοι όσο και οι τωρινοί στις εκλογές είχαν σωπάσει. Κρύβονταν πίσω από κάτι ασυνάρτητα περί «πράσινης» ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος για να μη χάσουν ψήφους και σταυρούς. Τώρα όμως φανερώθηκαν. Αλαζόνες και άτεγκτοι, επιβάλλουν. Και αναρωτιέσαι: Αν στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος ευνουχίζουν και ακρωτηριάζουν έναν τόπο, τότε οι δολοφόνοι της αρχαίας πέτρας για το μόνο που νοιάζονται είναι οι… τσέπες.

* δημοσιογράφος, συγγραφέας