Την άκουσα πολλές φορές ετούτη τη λαϊκή παροιμία μεγαλώνοντας στο νησί, όπου οι κάτοικοι την χρησιμοποιούσαν για τους ανθρώπους που συνήθιζαν να τυρβάζουν περί άλλων, αποφεύγοντας να πάρουν πρωτοβουλίες για εκείνα που ήταν πραγματικά σοβαρά και επείγοντα.
Και είναι η πρώτη φράση που έρχεται στο νου μου όταν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο στο γενέθλιο και αγαπημένο μου νησί ο δήμαρχος και οι περί αυτώ αντιμετωπίζουν, ανάμεσα σε πολλά άλλα σημαντικότατα θέματα, και το φλέγον ζήτημα των ανεμογεννητριών.
Οι κάτοικοι της Τήνου, με πρωτοπόρο τον δικό τους δήμαρχο, έχουν ξεσηκωθεί εναντίον της απόφασης για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών στο νησί τους. Και οι κινητοποιήσεις τους, ο αγώνας που δίνουν αυτή τη στιγμή δεν είναι μόνο για την Τήνο, αλλά και για εμάς, τους Ανδριώτες. Αποτέλεσμα το ότι κατάφεραν να μην επιτρέψουν σε κανένα πλοίο που μετέφερε υλικά για την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών να δέσει στο λιμάνι της Τήνου.
Στην αντίπερα όχθη, στην Άνδρο, βασιλεύει μια ύποπτη αδιαφορία, ενώ οι παράγοντες του τόπου κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να έρθει ανεμπόδιστη η καταστροφή του. Εμπνευστής της όλης αδιαφορίας, η οποία και οδηγεί με διαδικασίες συνοπτικές στη λεηλασία του τόπου, είναι ο δήμαρχός του, ένας άνθρωπος «δειλός, μοιραίος και άβουλος αντάμα», όπως θα έλεγε και ο Κώστας Βάρναλης…
Ένας άνθρωπος που για να νίψει χωρίς καμία ενοχή τας χείρας του δημιούργησε για το θέμα και μια επιτροπή «φάντασμα». Κατά τα άλλα, η προσωπική του αυλή εξακολουθεί να λασπολογεί τη στιγμή που ο ίδιος προτιμάει να ασχοληθεί, όπως και ο ίδιος ομολογεί, με την ετοιμασία κρεατοφαγικών εδεσμάτων. Εμείς οι υπόλοιποι όμως δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε για το μέλλον του νησιού μας. Ούτε να «προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα».
Γιώργος Δαρδανός
