Euphoria
Κυριακή, 5 Ιανουαρίου 8:15μμ
Δημοτικό Θέατρο Άνδρου
Ιταλική ταινία του 2018, Δραματική | Έγχρ. | Διάρκεια: 115′
σκηνοθεσία Βαλέρια Γκολίνο
με τους: Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Ιζαμπέλα Φεράρι.
Κάνοντας πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του περσινού Φεστιβάλ Κανών, το «Euforia» βρίσκει ακόμη έναν νεαρό ήρωα αντιμέτωπο με το θέμα του θανάτου (των άλλων). Εκεί ήταν η Ιρένε, η οποία βοηθούσε ανθρώπους που βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους να «αποχωρήσουν» αξιοπρεπώς, ενώ εδώ είναι ο Ματέο, ένας πλούσιος και ανέμελος επιχειρηματίας με άστατη σεξουαλική ζωή, ο οποίος μαθαίνει πως ο αδερφός του Έτορε έχει μη εγχειρήσιμο όγκο στον εγκέφαλο και λίγους μήνες ζωής.
Αν και οι δυο τους μοιράζονται ελάχιστα κοινά, αποφασίζει να πάρει πάνω του την υπόθεση και να μην πει την πικρή αλήθεια σε κανέναν. Μεταφέρει τον αδερφό του, ο οποίος βρίσκεται σε διάσταση από τη σύζυγό του, στο δικό του απλόχωρο και πολυτελές διαμέρισμα, αναλαμβάνει να πληρώσει όλα τα έξοδα και φροντίζει να μείνει δίπλα του μέχρι το τέλος.
Η συνύπαρξή του με τον Έτορε θα υποχρεώσει τον Ματέο σε μια επανεκτίμηση της μέχρι τώρα συμπεριφοράς του τόσο απέναντι στους άλλους όσο και στον ίδιο του τον εαυτό. Το σενάριο φροντίζει να χρωματίσει ζωηρά τον βασικό ήρωα, ο οποίος είναι γοητευτικός μέσα στις αντιθέσεις, τις παρορμήσεις και την εξωστρεφή καπατσοσύνη του, σπαρακτικός μέσα στη μοναξιά του και αδέξιος στη βαθιά, ουσιαστική επαφή του με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Τον ενσαρκώνει πειστικά ο αεικίνητος Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, η νευρωτική στάση ζωής του οποίου αναδεικνύεται εντονότερα σε αντιπαράθεση με την εσωστρεφή, σιωπηλή περσόνα του Ετόρε/Βαλέριο Μαστραντρέα, ενός χαρισματικά χαμηλότονου ηθοποιού
Χτισμένη πάνω σε ένα τραυματικό παρελθόν, το οποίο βγαίνει σταδιακά στην επιφάνεια και μια φέρνει κοντά τα δύο αδέρφια και μια τα απομακρύνει, η σχέση τους δεν κρύβει στην πραγματικότητα ουσιαστικές δραματικές εκπλήξεις. Η Γκολίνο επικεντρώνεται στην ψυχολογική διάσταση της σύγχρονης έλλειψης επικοινωνίας, διακριτικά όμως γενικεύει την κριτική της σε μια ευρύτερη κοινωνική σφαίρα. Και όπως και στο προηγούμενο φιλμ, προσπερνά τους περισσότερους σκοπέλους του μελοδραματικού θέματός της, ακολουθώντας μια ρεαλιστική εξέλιξη της πλοκής και διατηρώντας συγκρατημένους τους συναισθηματικούς τόνους.
Οι δεύτεροι χαρακτήρες έχουν το χρόνο τους, οι «ανατροπές» δεν εκβιάζονται και αν η πορεία προς το συμφιλιωτικό φινάλε είναι αναμενόμενη, η ζεστή σκηνοθετική ματιά διαθέτει ανθρωπιά και οι δύο πρωταγωνιστές μια συγκινητική ερμηνευτική χημεία.
