Ο Νικήτας Κακλαμάνης θυμάται τις γιορτές, παιδί στην Άνδρο

 

«Μόνο ο Βούλγαρης στη «Μικρά Αγγλία» θα μπορούσε να αποτυπώσει τη ζωή μας» λέει στην εφημερίδα «Espresso» και στη Βίβιαν Μπενέκου για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στην Άνδρο, με τον θαλασσοδαρμένο ναυτικό πατέρα και την ηρωίδα μάνα να κουνάει μονίμως το μαντίλι στο λιμάνι.

Πώς ήταν για εσάς τα Χριστούγεννα του 2019; Πώς περάσατε;

Συγκλονιστικά, όπως και πέρυσι, στην Κωνσταντινούπολη, όπου τραγουδήσαμε τα κάλαντα και χριστουγεννιάτικα τραγούδια με τους μαθητές του Ζωγράφειου Σχολείου στους δρόμους της συνοικίας του Πέρα, στο προξενείο και το Ελληνικό Γηροκομείο. Μια πρωτοβουλία του διευθυντή του Ζωγραφείου Γ. Δερμιτζόγλου, γεμάτη συγκίνηση και υπερηφάνεια.

Παιδικά Χριστούγεννα στην Άνδρο, με μαμά, συγγενείς… Θέλετε να τα θυμηθείτε;

Μνήμες αλησμόνητες, γεμάτες χαρά, χαμόγελα, που τις σκίαζε, όμως, η απουσία του καπετάνιου, του πατέρα μου, που μόνο μια φορά συνέπεσε να είναι παρών, αφού ταξίδευε στους ωκεανούς για να μη λείψει τίποτα από εμένα και την αδελφή μου.

Κάλαντα λέγατε;

Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα γίνεται; Ήμουν ο οργανωτής της αυτοσχέδιας ορχήστρας, αφού είχαμε ακόμη και κορνέτα και μαντολίνο.

Φέτος υπάρχει μια διαφήμιση της Jumbo, που έχει συγκινήσει πολύ κόσμο και δείχνει έναν μπαμπά ναυτικό που αγοράζει δώρα από όλα τα λιμάνια και ποτέ δεν τα πηγαίνει… Εσείς είχατε μπαμπά ναυτικό. Τι συναισθήματα και εικόνες έχετε από τότε;

Σας το ανέφερα ήδη, ήταν όπως ακριβώς τα περιγράψατε. Θυμάμαι μια φορά, την ημέρα των Χριστουγέννων, το καράβι του πατέρα ανέβαινε για τη Ρωσία και θα περνούσε ανοιχτά της Άνδρου, γεμάτο Ανδριώτες ναυτικούς. Το καράβι ήταν ιδιοκτησίας του Ν. Γουλανδρή, του προέδρου του Ολυμπιακού… Ο πατέρας μου αποφάσισε να αλλάξει λίγο την πορεία και να περάσει πολύ κοντά από το νησί μας, την Άνδρο. Όλο το νησί είχε μαζευτεί στην πλατεία του Αφανούς Ναύτη, ατενίζοντας το πέλαγος, και, όταν ακούσαμε το σφύριγμα από το φουγάρο του καραβιού, τότε αρχίσαμε να κουνάμε άσπρα σεντόνια χαιρετώντας τους πατεράδες, τους συζύγους, τα αδέλφια. Μόνο ο Βούλγαρης στη «Μικρά Αγγλία» θα μπορούσε να αποτυπώσει τη στιγμή…

Σας παρακαλώ να θυμηθείτε την Πρωτοχρονιά που σημάδεψε θετικά ή αρνητικά τη ζωή σας…

Ήταν η Πρωτοχρονιά, που είχε προηγηθεί ο θάνατος του παππού Νικήτα, αλλά είχε αφήσει εντολή στη γιαγιά να μου δώσει την καθιερωμένη στρίνα, που μου την άφηνε κάτω από το μαξιλάρι. Έφυγα το πρωί της Πρωτοχρονιάς και πήγα και του έκανα λίγη παρέα, στεκόμενος δίπλα στον λιτό τάφο του.

Σας πιάνει νοσταλγία για κάτι ή κάποιον τέτοιες μέρες;

Ναι, για ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή μου, καθένας ξεχωριστά, και που δεν είναι πια κοντά μου. Ο «κατάλογος» είναι δυστυχώς μεγαλούτσικος, πρώτη στη σειρά η κυρα-Κατίνα, η μάνα, η καπετάνισσα της οικογένειας, η ενδέκατη από τα 12 αδέλφια… Παιδιά του Αντώνη και της Φλώρας. Μια τεράστια οικογένεια, από τις πρώτες του νησιού. Η μάνα μου κατέβαινε τον κεντρικό δρόμο στη χώρα της Άνδρου και οι άνδρες που κάθονταν στα καφενεία του νησιού, σηκώνονταν όρθιοι και τη χαιρετούσαν βγάζοντας τις τραγιάσκες τους.

Ποιος ή ποιοι άνθρωποι σας έχουν κάνει δώρα που τα θυμάστε ακόμη;

Όταν ήμουν υπουργός Υγείας, κατόρθωσα κι «έκλεισα» δύο ψυχιατρεία, αυτό των Χανίων και της Πέτρας Ολύμπου. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους συνεργάτες μου εκείνη την εποχή… Ένας, λοιπόν, ασθενής, αυτοδίδακτος ζωγράφος, τον οποίο έπειτα από 20 χρόνια εγκλεισμού τον πήγαμε σε προστατευόμενο διαμέρισμα, μου χάρισε δύο φανταστικούς πίνακες από τη συλλογή του, που κοσμούν το σπίτι μου.

Πού θα σας βρει το 2020;

Στην πόλη που αγαπώ, την Αθήνα μας, παρέα με φίλους και συνεργάτες. Δεν παίζουμε χαρτιά, αλλά μέχρι τελικής πτώσεως τραγούδι και χορός: «Αθήνα μου, πώς να σ’ το πω, σαν μάνα μου σε αγαπώ και πιο πολύ ακόμα».

 

περισσότερα :

Ο Νικήτας Κακλαμάνης μιλά για την Πρωτοχρονιά που τον… σημάδεψε και για την εκλογή νέου ΠτΔ