Τρίτη φορά που 1η Σεπτεμβρίου 2019, πηγαίνω στον Άγιο Συμεών στον ομώνυμο σχεδόν έρημο οικισμό που πριν το 1955 λεγόταν Λειβάδιζα, μιάμιση ώρα δρόμο από Χώρα ο Αμόλοχος, μετά 0 20λεπτος χωματόδρομος, πρώτο καλωσόρισμα από αιγοπρόβατα, στη ράχη να εξέχει η εκκλησία με σημαιάκια και φοινικόφυλλα πάνω από τη πόρτα, πολλά αγροτικά γύρω γύρω , ο ίδιος σχεδόν κόσμος από Φελό, Βαρίδι, Καλιβάρι, Γαύριο Γίδες και Βιτάλι.
Φέτος λειτούργησε ο παπα Παναγιώτης Μανιδάκης και μετά την απόλυση τα κεράσματα έγιναν μέσα στην εκκλησία λόγω του αέρα και να που ακούω πάλι το γνωστό “Kι εβάδιζα κι εβάδιζα, μα που να βρω Λειβάδιζα” και τούτη τη φορά το έλεγε μία κυρία με ξενική προφορά, λουλουδάτο φόρεμα βραχιόλια και γυαλιά ηλίου.
Μετά το τρισάγιο στο οστεοφυλάκιο , είχε κέρασμα μεγάλο στο σπίτι που έχει εδώ η Ευαγγελία Λιοπύρου, η καλοντυμένη κυρία δεν ήταν εδώ, μου είπαν ότι κατέβηκε με συγγενείς και φίλους στη ταβέρνα στη παραλία του Βιταλίου. Φεύγω αμέσως από το χωματόδρομο για Βιτάλι και μετά το χωριό στρίβω για την παραλία του, όπου βρίσκω στο ταβερνάκι την κυρία να κάθεται με την παρέα της.
Το όνομά της είναι Άννα Δημαράκη Κατσίκη, γεννήθηκε, λίγο πριν το πόλεμο, του 40 στη Λειβάδιζα και είχε άλλα 8 αδέλφια, σχολείο πήγαινε μία ώρα ξυπόλητη από τη Λειβάδιζα στο Βιτάλι και πριν μπει στη τάξη, έβαζε τα παπούτσια που ήταν από δέρμα γουρουνιού, μετά το Δημοτικό έφυγε στην Αθήνα και σε λίγο καιρό της έκανε πρόσκληση η θεία στην Αμερική όπου πήγε μόνη της 12 μέρες ταξίδι με το πλοίο. Εκεί πρόκοψε πλούτισε, αλλά την Λειβάδιζα, στο Λόγκ Άιλαντ, τη θυμάται κάθε μέρα και πάντα θα φροντίσει, του Αγίου Συμεών να είναι κάθε χρόνο εδώ.
Και βίντεο Vanglouk ωραίο θα βγει τον χειμώνα, φτάνει να πάψει αυτός ο αέρας !
