ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΑΝΔΡΟΥ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019
ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΤΡΙΤΗ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019 ΣΙΝΕ ΑΥΛΗ
Η Κυρία με το Σκυλάκι
Dama s Sobachkoj
ΕΣΣΔ, 1960, Ασπρόμαυρο
Σκηνοθεσία: Γιοσίφ Κέιφιτς
Σενάριο: Γιοσίφ Κέιφιτς από διήγημα του Άντον Τσέχωφ
Φωτογραφία: Ντμίτρι Μεσκιέφ, Αντρέι Μόσκιν
Μοντάζ: Γε. Μπαζένοβα
Μουσική: Ναντέζντα Σιμονιάν
Πρωταγωνιστούν: Ιγια Σαβίνα, Αλεξέι Μπατάλοφ, Νίνα Αλισόβα, Παντελεήμων Κριμόφ
Διάρκεια: 89 λεπτά
Διανομή: New Star
Κλασική κι εξαιρετικά καλαίσθητη μεταφορά του ομώνυμου διεισδυτικού διηγήματος του Άντον Τσέχωφ από τον Λευκορώσο Γιοσίφ Κέιφιτς, βραβευμένη με το ειδικό βραβείο της επιτροπής στις Κάννες.
Βασισμένη στην ομώνυμη μικρονουβέλα του Τσέχωφ, η ταινία θεωρείται μια από τις πιο επιτυχημένες μεταφορές έργου του στον κινηματογράφο. Η ιστορία διαδραματίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο παραθαλάσσιο θέρετρο της Γιάλτας, ένας φιλόλογος Μοσχοβίτης θα γνωρίσει μια μικροπαντρεμένη κοπελίτσα από την επαρχία, η οποία δεν βιώνει και τον πλέον ανθόσπαρτο γάμο. Οι δυο τους θα ζήσουν τον έρωτα, ο οποίος μεν θα είναι σύντομης διάρκειας, αλλά γεμάτος πάθος, ένταση και αφοσίωση. Από τη στιγμή που οι διακοπές θα φτάσουν στο τέλος τους, ο άντρας θα επιστρέψει στη Μόσχα και η γυναίκα στην άχαρη, ρουτινιάρικη ζωή του συμβατικού έγγαμου βίου στη μικρή, μουντή και άχαρη επαρχιακή πόλη. Και παρόλο που και οι δυο τους θα αποτολμήσουν κάποιες συνευρέσεις, η σχέση τους είναι a priori αδιέξοδη, με προδιαγεγραμμένη (έστω και «ανοιχτή») την ημερομηνία λήξης… Ο Κέϊφιτς συλλαμβάνει με σκηνοθετική μαεστρία τις λεπτές αποχρώσεις της ειρωνείας του Τσέχωφ, με μία κινηματογραφική (περι)γραφή έντονα ποιητική. Καταφέρνει, με το ασπρόμαυρο κάδρο και την έξοχη κινηματογράφηση των δύο οπερατέρ του να αναπαραστήσει πετυχημένα και εύστοχα τόσο την ατμόσφαιρα της εποχής, όσο επίσης το τέλμα των ανθρώπινων σχέσεων και την έλλειψη ουσιαστικής επαφής και επικοινωνίας, παρουσιάζοντας μια ερωτική σχέση που είναι φανερό εξαρχής ότι δεν έχει κανένα μέλλον μέσα σε μια κοινωνία που δεν ανέχεται τέτοιου είδους «πρωτοποριακά ήθη».
Ειδικότερα δε μετά την επιστροφή του ζεύγους των πρωταγωνιστών στη ρουτίνα της καθημερινότητας, αποτυπώνονται με ενάργεια τα κενά ψυχικά (αλλά και άψυχα) τοπία τους και η άδεια τους εσωτερικότητα, που ούτε καν η επαναστατική πράξη του έρωτα καταφέρνει να γεμίσει, να (εκ)πληρώσει. Από τους πρωτεργάτες του ιστορικού ρεαλισμού, ο Ρώσος σκηνοθέτης καταφέρνει με μαεστρία να σκιαγραφήσει το πορτραίτο του σύγχρονου ανθρώπου ο οποίος είναι παγιδευμένος στο δόκανο της καθημερινότητάς και δεν μπορεί (ή δεν θέλει), να το αλλάξει…
