Όταν είσαι εθισμένος στη δική σου άποψη, κλείνεις τα μάτια σε οτιδήποτε άλλο. Ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε χαρακτηριστικά:
«Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, είναι η σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος»
Άραγε μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ αυτή τη ¨χυδαιότητα¨; Με το συναίσθημα ίσως! Ένας κύριος με ρώτησε αν υπάρχουν φτωχοί στην Άνδρο! Του απάντησα καταφατικά. Αμέσως συνοφρυώθηκε.
¨Είσαι καλός συγγραφέας¨ αλλά λες ανακρίβειες. ¨Η Άνδρος είναι ένα πλούσιο μέρος¨
Απόρησα με τον εκνευρισμό του.¨ Η Άνδρος ήταν ένα πλούσιο μέρος¨ συνέχισα με ψυχραιμία.
Εκείνος αντέδρασε με φανατισμό και αναλγησία… ¨Σ’ αυτό το νησί δεν υπάρχουν φτωχοί!
Έμεινα άναυδος! Δεν είναι έτσι… Ύστερα έκανε να φύγει!
¨Πολιτεύεστε έμαθα κύριε Ζιώτη¨ φώναξε ειρωνικά απ’ την μισόκλειστη πόρτα
¨Τι σχέση έχει η προσφορά στο μικρό τόπο με την υψηλή πολιτική; Παραμένω πολίτης εθελοντής¨ του αποκρίθηκα
¨Εγώ πάλι πολιτεύομαι!¨ απάντησε φανερά ¨εθισμένος¨…
Έπρεπε πια να του μιλήσω σε άλλη βάση!
¨Είσαι εγωιστής και σκληρός! Να πας να διαβάσεις Σαμαράκη, Γερμανό, Γκόγκολ και Καμύ, γιατί πολιτική χωρίς συναίσθημα δεν γίνεται!
