Νιότη -Youth
Σάββατο 23 & Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019, 8:15 – 10:15 μμ
Ιταλογαλλική δραματική ταινία, σκηνοθεσία Πάολο Σορεντίνο
2015 | Έγχρ. | Διάρκεια: 118′
με τους: Μάικλ Κέιν, Ρέιτσελ Βάις, Τζέιν Φόντα, Χάρβεϊ Καϊτέλ
Ο Φρεντ, μουσικοσυνθέτης και διευθυντής ορχήστρας, και ο Μικ, κινηματογραφικός σκηνοθέτης, είναι δυο ηλικιωμένοι φίλοι που απολαμβάνουν τις διακοπές τους σε ένα πολυτελές θέρετρο των Άλπεων. Κι ενώ ο δεύτερος θέλει να τελειώσει το σενάριο της τελευταίας ταινίας-καλλιτεχνικής διαθήκης του, ο Φρεντ έχει αποφασίσει να αποσυρθεί οριστικά. Μέχρι που δέχεται μια απρόσμενη, υψηλού κύρους πρόσκληση, σε μια κομψή και διασκεδαστική σπουδή πάνω στο πέρασμα του χρόνου, τη ζωή και την τέχνη από τον οσκαρούχο δημιουργό της «Τέλειας Ομορφιάς».
Αν στην «Τέλεια Ομορφιά» ο Πάολο Σορεντίνο περιφερόταν στην Αιώνια Πόλη αναζητώντας σε ένα ιερό παρελθόν υπαρξιακές απαντήσεις που αφορούν ένα κακόγουστο παρόν, στην επόμενη ταινία του κάνει την ίδια σχεδόν διαδρομή, εκκινώντας από μια εντελώς διαφορετική αφετηρία: τις καλοκαιρινές Άλπεις, σε ένα πολυτελές θέρετρο των οποίων οι παλιόφιλοι Φρεντ και Μικ κάνουν τις διακοπές τους. Κοντά στα ογδόντα τους πλέον, ο πρώτος είναι μουσικοσυνθέτης και διευθυντής ορχήστρας που έχει αποφασίσει να αποσυρθεί οριστικά, παρά τις πιέσεις της βασίλισσας Ελισάβετ να διευθύνει μια ύστατη φορά το γνωστότερο έργο του. Ο δεύτερος, αντίθετα, είναι ένας κινηματογραφικός σκηνοθέτης που θέλει να τελειώσει το σενάριο της επόμενης ταινίας του, την οποία οραματίζεται ως την καλλιτεχνική διαθήκη του. Γνωρίζοντας πως ο χρόνος τους είναι πλέον μετρημένος, οι δυο τους προσπαθούν από κοινού να τον «αντιμετωπίσουν» ανάμεσα σε μια ομάδα ετερόκλητων παραθεριστών, ελάχιστα ανήσυχων για το βασανιστικό πέρασμά του.
Για τον Σορεντίνο, το πέρασμα του χρόνου είναι ένα διαρκώς επανερχόμενο μοτίβο το οποίο πραγματεύεται ως αφηγηματικό καταλύτη ενός «γελοίου» ανθρώπινου δράματος. Αυτού της υπαρξιακής αδυναμίας μας να αποδεχτούμε το αναπόφευκτο του θανάτου, κάτι που μας μετατρέπει σε άλλοτε τραγικούς κι άλλοτε αστείους, συχνά αξιολύπητους και σπανίως αξιοθαύμαστους πρωταγωνιστές της παράστασης της ζωής μας.
Στη «Νιότη», όπως και στην «Τέλεια Ομορφιά», η τέχνη έρχεται σαν μια παρηγοριά-ψευδαίσθηση, η οποία, περνώντας μέσα από μια σειρά ψεμάτων, κάποιες φορές καταλήγει σε κάτι αληθινό (η τελευταία, μισοειρωνική και ονειρική σκηνή). Αυτό αναζητά ο πάντα κομψός σκηνοθετικά Σορεντίνο, ο οποίος εδώ μπλέκει την αληθινή ζωή με την αντανάκλασή της, τις επιθυμίες των ηρώων με τις πραγματικές τους ανάγκες, τη δραματική με την κωμική διάσταση της ύπαρξης. Συχνά με φλύαρο κι άλλοτε με υπερβολικά ανάλαφρο τρόπο, χωρίς όμως (ιταλιάνικη) σοβαροφάνεια και με μερικά ευφυή όσο και στιλάτα κινηματογραφικά ευρήματα.
