Πέντε χρόνια μετά την πρεμιέρα της “Μικράς Αγγλίας” στο Δημοτικό Θέατρο της Άνδρου, ο Παντελής Βούλγαρης μας φἐρνει τη νέα του ταινία, “Το τελευταίο σημείωμα” που θα προβληθεί την Παρασκευή 4 , το Σάββατο 5 και την Κυριακή 6 Μαΐου 2018.
Ο ίδιος και η σεναριογράφος της ταινίας Ιωάννα Καρυστιάνη θα είναι μαζί μας στη παρουσίαση και στη συζήτηση στην προβολή της Παρασκευής και του Σαββάτου
καθώς και στην δωρεάν προβολή για τους μαθητές των Λυκείων Χώρας και Γαυρίου, την Παρακευή το πρωί.
Προβολές βραδυνές:
Παρασκευή 4 Μαΐου, ώρα 8:45μμ
Σἀββατο 5 Μαΐου, ώρα 9:15μμ
Κυριακή 6 Μαΐου, ώρα 8:45μ
Προπώληση εισιτηρίων
στο Ναυτικό Πρακτορείο Κατερίνας Κασιδώνη
Ploes travel
Τηλέφωνο: 2282029220 , 6948402488
Γιατί ο Δημήτρης Δανίκας θεωρεί αριστούργημα το «Τελευταίο Σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη
Σα να λέει και να φωνάζει «σηκώστε το κεφάλι ρεεεεεε». Τον ακούει κανείς;
Μόλις είδα το «Τελευταίο σημείωμα», την τελευταία δημιουργία του Παντελή Βούλγαρη. Που εξέρχεται στις αίθουσες την 26η Οκτωβρίου, δύο μέρες πριν από το «Οχι» και το Αλβανικό έπος. Συμβολική η σύμπτωση!
Μόλις ενθουσιάστηκα από την μοντέρνα σκηνοθετική του γραφή. Και μάλιστα για ένα «παλιό» περιστατικό Αντίστασης κατά των Γερμανών. Και μόλις διαπίστωσα ότι το σύνολο της παραγωγής δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κάθε ευρωπαϊκή ταινία
Αυθεντικά όλα τα «υλικά».Από τους χώρους, τα αντικείμενα, όπλα,στολές, τα πάντα. Απίστευτο το κάστινγκ αποτελούμενο από δεκάδες πρόσωπα, διαφόρων ηλικιών, που δεν φέρουν ίχνος παρακμής.
Σκοτεινή, ομοιογενής η φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή. Και εντελώς μοντέρνα η σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη. Που διάγει το εβδομηκοστό έτος της ηλικίας του αλλά πάντα το βλέμμα του ανοικτό. Οσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο ανανεώνεται και ωριμάζει
Αν και πλούσια η παραγωγή (του Γιάννη Ιακωβίδη) εντούτοις μοιάζει «χειροποίητη». Και είναι οικογενειακή. Το στόρι της Ιωάννας Καρυστιάνη (συζύγου του Παντελή). Το υποδειγματικό, επιπέδου σοβαρού Χόλιγουντ, casting είναι της Κωνσταντίνας Βούλγαρη. Και η μουσική, χαμηλόφωνη στην αρχή, αλλά με κορυφώσεις επικολυρικές στο φινάλε είναι του Αλέξανδρου Βούλγαρη.
Οι ερμηνείες όλων, μα όλων, πρώτης γραμμής. Ιδιαιτέρως του Γερμανού-με «σκαλισμένο» πρόσωπο-Αντρέ Χένινγκ. Του Ανδρέα Κωνσαντίνου, ο πλήρης ορισμός στέρεης πειστικής ανδρείας και ελληνικής αυθεντικής μαγκιάς. Καθώς και της Ελληνοαμερικανίδας Μέλια Κράιλινγκ. Το πρόσωπό της και τα ελεγχόμενα εκφραστικά μέσα είναι όλα τα λεφτά
Το περιστατικό εντελώς αληθινό. Διαδραματίζεται στις φυλακές Χαϊδαρίου, την Άνοιξη του 1944. Όπου διερμηνέας των Χιτλερικών είναι ο Ναπολέων Σουκατζίδης (Ανδρέας Κωνσταντίνου) Και μάλιστα διερμηνέας, εντεταλμένος από το κόμμα. Αρχηγός του στρατοπέδου ο Λοχαγός Καρλ Φίσερ (Αντρέ Χένινγκ) που πριν από τον πόλεμο ήταν δικηγόρος. Φυσικά καλλιεργημένος και φιλοσοφημένος. Μα όλοι οι Χιτλερικοί κανίβαλοι δεν ήταν καλλιεργημένοι, φιλοσοφημένοι και μουσικόφιλοι; Όλοι!
Η Ελληνική αντίσταση, σε χαράδρα των Μολάων της Λακωνίας, καθαρίζει μερικούς Χιτλερικούς, ανάμεσά τους και τον υποστράτηγο, διοικητή Λακωνίας Κρεχ. Το Βερολίνο δεν καλύπτεται με τους εκατό, αθώους αγρότες που θερίζουν, έτσι στην ψύχρα, τα χιτλερικά πολυβόλα. Θέλει και άλλο αίμα. Ετσι αποφασίζεται η εκτέλεση διακοσίων κρατουμένων των φυλακών Χαιδαρίου. Ανάμεσά του και ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Μάλιστα ο λοχαγός Καρλ Φίσερ, του χαρίζει την ζωή, αλλά εκείνος αρνείται γιατί «πως θα ζω; Σαν ένα τίποτα;»
Πριν από την εκτέλεση την Πρωτομαγιά του 1944 στο Σκοπευτήριο Καισαριανής, άπαντες οι μελλοθάνατοι πλένονται, ξυρίζονται, φορούν τα καλά τους και στήνουν τρικούβερτο γλέντι με Κρητικά και Θρακιώτικα μοτίβα. Πάντα με το κεφάλι ψηλά. Συμβολικό κι αυτό. Ποιητική αδεία. Ενας εκ των μελλοθάνατων, δευτερόλεπτα πριν από την εκτέλεση, βγάζει τσατσάρα χτενίζει τα μαλλιά του, πετάει την τσατσάρα και φωνάζει «χτενίστε μου τ αρχ….α»
Προφανώς ο Παντελής στέλνει μήνυμα ηρωικό, λεβέντικο, συναισθηματικό, ελληνικό. Σα να λέει και να φωνάζει «σηκώστε το κεφάλι ρεεεεεε». Τον ακούει κανείς;
Τόσο υποβλητικό, τόσο συγκλονιστικό……………..ούτε οι ανάσες μας δεν ακουγόταν στην προβολή της κνηματογραφικής λέσχης! Για την παρουσίαση που προηγήθηκε της προβολής και την συζήτηση που ακολούθησε, ήταν από εκείνες τις στιγμές που χαίρεσαι που υπάρχουν ωραίοι άνθρωποι γύρω σου, που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι υπάρχει κόσμος που σκέφτεται, προβληματίζεται, οραματίζεται , συγκινείται από την λεβεντιά, την αξιοπρέπεια και την θυσία.
Καθηλωτική, γροθιά στο στομάχι, σε όλη τη διάρκειά της, κατάφερε να αποτυπώσει τη βαρβαρότητα του ναζισμού από τη μιa και την αδούλωτη ψυχή μεγάλου μέρους των Ελλήνων από την άλλη .. Γιατί ένα άλλο μεγάλο μέρος του συνεργάστηκε με τους κατακτυητές και με τους διαδόχους του (ταγματασφαλίτες , χίτες, γερμανοτσολιάδες, κ.α.) Στο τέλος μένεις με το αναπάντητο ερώτημα με όσα επακολούθησαν (εμφύλιος, μετανάστευση, χούντα, υποταγή σε μνημειακές αποικιοκρατικές συμβάσεις, επώαση και εκκόλαψη του αυγού του φιδιού.: Άξιιζε η θυσία τους, δικαιώθηκε ο αγώνας; Η επίσκεψη στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και η κατάθεση στεφάνων από ορισμένους συνιστά ύβρι.