Γιατί μας θυμίζει κάτι από τα καλύτερά μας χρόνια…
Είναι μία ταινία φαινόμενο και ας μην ξέρει κανείς να εξηγήσει με βεβαιότητα το γιατί…
Ένας μεγάλος έρωτας που δεν άντεξε την πραγματικότητα…
Θέμα συνηθισμένο.
Πόσες κινηματογραφικές στιγμές δεν στηρίχθηκαν άλλωστε σε αυτό;;;
Τότε γιατί;
Γιατί αποτέλεσε από την πρώτη στιγμή μία από τις πιο γνωστές και επιτυχημένες δημιουργίες της έβδομης Τέχνης;
Και γιατί είναι ακόμα μέχρι σήμερα μία από τις πιο αγαπημένες ταινίες των γυναικών;
Μπορεί να οφείλεται στην υπέροχη μουσική ή στην μοναδική ερμηνευτική ικανότητα της Μπάρμπαρα Στρέιζαντ. Ή στη γοητεία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ;
Και γιατί τελικά να ψάξουμε το γιατί;
Έτσι, χωρίς λόγο, το «Τα καλύτερα μας χρόνια» («The Way We Were») θα είναι πάντα η αγαπημένη ταινία των γυναικών…
ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ
THE WAY WE WERE
Κοινωνική 1973 | Έγχρ. | Διάρκεια: 118′
Αμερικάνικη ταινία, σκηνοθεσία Σίντνεϊ Πόλακ με τους: Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, Ρόμπερτ Ρέντφορντ
Η ταινία, που προτάθηκε για 6 βραβεία Όσκαρ (μεταξύ των οποίων και Α” γυναικείου ρόλου για τη Στρέιζαντ) κι απέσπασε δύο, αφορά στους παράλληλους δρόμους δύο συμφοιτητών, οι οποίοι γνωρίζονται κατά της δεκαετία του 1930 και ερωτεύονται, παρά τις διαφορές τους.
Η Κέιτι (Μπάρμπρα Στρέιζαντ) είναι μια πολιτικοποιημένη και μαχητική γυναίκα ενώ ο Χάμπελ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) ουδέτερος κι αδιάφορος για τα πολιτικά δρώμενα.
Οι δυο τους, ο ένας στον αντίποδα του άλλου θα βρουν κοινό έδαφος στον έρωτα και θα ζήσουν μια μεγάλη ιστορία αγάπης. Μετά το κολλέγιο οι δρόμοι τους χωρίζουν προσωρινά και διασταυρώνονται ξανά κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συνάπτουν σχέση και παντρεύονται. Οι διαφορές τους όμως είναι πολύ μεγάλες για να μπορέσουν να παραμείνουν μαζί κι ας αγαπιούνται…
Και κάπως έτσι πρωτοέκλαψαν τα γυναικεία μάτια από την πρώτη κιόλας στιγμή, από την πρεμιέρα της ταινίας στις 17 Οκτωβρίου του 1973.
Και συνεχίζουν να κλαίνε μέχρι και σήμερα, κάθε φορά που αυτό το ζευγάρι εμφανίζεται στην οθόνη.
Ίσως απλά γιατί αποδεικνύει πως δεν έχει σημασία αν δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν δεν μπόρεσαν ποτέ να βρουν τον τόπο να είναι μαζί. Σημασία έχει το ότι αγαπήθηκαν…
Ίσως πάλι να φταίει το φινάλε…
Γιατί, όλοι έχουμε να θυμόμαστε μια τυχαία συνάντηση που έφερε ένα δάκρυ και ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη.
Που η καρδιά χτύπησε δυνατά, αλλά όλα έπρεπε να τελειώσουν με ένα «τα λέμε» και οι δρόμοι έπρεπε να συνεχιστούν…
Και τελικά όλοι έχουμε κάτι στην καρδιά μας από τα καλύτερά μας χρόνια…
της Αναστασίας Αντωνοπούλου , από το http://www.unblock.gr
