Στο Δάσκαλό μας δεν άρεσαν τα τετριμμένα και τα δήθεν. Ο Δάσκαλός μας ήταν άνθρωπος που προσπάθησε και πορεύτηκε στη ζωή του με γνώμονα να είναι όσο γίνεται ασυμβίβαστος. Εν πολλοίς το πέτυχε. Συνεπώς δεν του ταιριάζουν αυτά που από πολλούς λέγονται σε περιπτώσεις πένθους, γιατί ο Δάσκαλός μας ανήκε στους λίγους. Το ίδιο θέλησε να περάσει και σε μας τους «συναδέλφους του», όπως μας έκανε την τιμή να μας αποκαλεί. Μας το δίδαξε ζητώντας να βάζουμε στο ρόλο «την ψυχούλα μας». Μας το έδειξε αρνούμενος να ανεβάσει παραστάσεις, αν δεν έκρινε ότι ήταν άρτιες, αντιμετωπίζοντάς μας όλους έτσι, ώστε από τον καθένα να πάρει πάνω απ’ αυτό, που καθένας μας πίστευε ότι είχε να δώσει. Ευτυχήσαμε κάτω από τις οδηγίες του να νοιώσουμε τη μαγεία που δίνει το θέατρο και προσπαθήσαμε, γιατί μας ενέπνεε προς τούτο, να τη μεταφέρουμε κάθε φορά στους θεατές μας. Δάσκαλε, δεν θα είμαστε ίδιοι χωρίς τη μαγική μπαγκέτα σου. Μπορώ όμως να σε διαβεβαιώσω ότι η ψυχούλα μας θα είναι κοντά στη δική σου κάθε φορά που το θέατρο θα μπαίνει στη ζωή μας. Γιατί μας δίδαξες ότι το θέατρο είναι ζωή. Και όπως είχαμε πει για ανθρώπους σαν κι’ εσένα η αυλαία δεν πέφτει ποτέ.
Βασίλης Πομόνης
