Αχ Δημητράκη, γιατί;

Ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, Ελευθέριος Μπάλλας, απάντα στον Δημοτικό Σύμβουλο Δημήτρη Λάσκαρη για το κείμενό του “Άνανδρες ημιπαραιτήσεις και ψιψινισμοί”
“Οι λέξεις απόψε βγαίνουν πολύ δύσκολα, τουλάχιστον από τα δικά μου χείλη.
Έως τώρα πίστευα πως οι διαφορές γεφυρώνονται με διάλογο και με επιχειρήματα, όχι με χαρακτηρισμούς.
Νοιώθω αιφνιδιασμένος και σας μιλάω σαν πατέρας.
Τον Δημητράκη, τον ξέρω από μικρό παιδί στον πεζόδρομο της αγοράς να μαθαίνει την τέχνη της ζαχαροπλαστικής από τον μπαμπά του.
Εξαιρετικό παιδί… Χαιρόμουν μάλιστα πολύ, που η ανανέωση στον Δήμο συντελέστηκε και απο εκείνον.
Θεώρησα, τι ίδιο και οι συμπολίτες μας οτι ανδρώθηκε και άξιζε την θέση.
Τι συνέβη όμως απόψε και εμφάνισε ένα κείμενο χωρίς πολιτική χροιά παρά μόνο χαρακτηρισμούς;
Με φωτογράφησε με λέξεις ακραίες και αχαρακτήριστες… Τον συνάδελφο του!!!
Γράφει σαν τιμωρός για αποστάτες. Μιλάει για ανατροφή και ήθος που μόνο οι δικοί του γονείς έδωσαν. Για παρωδία, γλάστρες, προσωπική προβολή καλώντας τον Δήμαρχο να με παραιτήσει.
Ας το πράξει…
Θα ολοκληρώσω εδώ το κείμενο μου.
Τον Δημητράκη άλλωστε τον ξέρω από παιδί, πίσω από τον μπερντέ με τον υπέροχο, τον αείμνηστο μπαμπά του!
Είναι και οι μυρωδιές βλέπετε από τα καλτσούνια και τα αμυγδαλωτά και δεν θέλω…
Εγώ στο Πανεπιστήμιο της Νομικής που με έστειλε ο αγωγιάτης πατέρας μου, δεν έμαθα να μπερδεύω τις… “μυρωδιές”…
Σας μιλάω ως μπαμπάς δύο παιδιών… που διατηρεί το δικαίωμα να καμαρώνει για την ανατροφή και το ήθος του.”