Ένα από τα πιο ωραία έργα του φετινού Επιτόπου ήταν η εγκατάσταση “Ο ήχος του ανέμου” που έφτιαξε μέσα σε κάμπο Λειβαδιανό ο Νικόλας Καρναμπατίδης με σιδερένιο πλέγμα οικοδομής και πολλά κομμένα χαρτιά πάνω του που με τον αέρα ζωντάνευαν.
Αυτό το έργο για κάποιους δικούς του λόγους, κάποιος το ξήλωσε στις πρώτες μέρες του Επιτόπου 17
και πολλοί ήταν αυτοί που δεν το χάρηκαν.
Πολλοί είναι όμως αυτοί που χαίρονται ένα παρόμοιο έργο που δημιούργησε το δυνατό μελτέμι από την αρχή του καλοκαιριού στον Άνω Φελλό δίπλα στην εκλησία της Βαγγελίστρας. Εδώ το έργο δεν είναι καθόλου εφήμερο αλλά πολύ μεταβαλλόμενο, τα λευκά με καφέ στίγματα χαρτιά μαζί με τις πλαστικές σακούλες, όλα από τον διπλανό διαρκώς γεμάτο κάδο, φεύγουν, πιάνονται στο πλέγμα και μετά στα γαϊδουράγκαθα του διάραχου.
Το έργο έχει κάτι το αέναο, κάτι το απογοητευτικό, θα μπορούσε να λέγεται “Ο ήχος του κωλόχαρτου” και έχει εξαπλωθεί σε πολλές περιοχές του νησιού, δείχνοντας το πόσο εύκολα η ζωή αντιγράφει την τέχνη
Είσαι απίστευτος Βαγγέλη.Μπράβο.
Αυτό πάει να πει πως είμαστε όλοι καλλιτέχνες Πετάμε τα σκουπίδια μας όπου νάναι για να κάνουμε το Έργο Θζ ny
εμεις τα πετάμε στον κάδο