Δευτέρα του Πάσχα στη Κινηματογραφική Λέσχη : "Το κρύο της Τραπεζούντας"

Είναι κάποιες ταινίες οι οποίες συνομιλούν με τις αισθήσεις. Και είναι οι ταινίες εκείνες οι οποίες ξεσηκώνουν το μέσα μας, το κάνουν να φτερουγίζει. Σε αυτήν την κατηγορία κατατάσσεται και «Το κρύο της Τραπεζούντας», μια ταινία η οποία χωρίς να μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη, δεν παύει να είναι σπουδαία.

Το κρύο της Τραπεζούντας

Δημοτικό Θέατρο Άνδρου , Δευτέρα του Πάσχα 17 Απριλίου 2017, 9:00μμ

Παραγωγή: Νερμίν Αϊτέκιν, Ιβάν Ανγκελούζ
Σκηνοθεσία: Μουσταφά Καρά
Σενάριο: Μουσταφά Καρά, Μπιλάλ Σερτ
Φωτογραφία: Σεβαχίρ Σαχίν, Κουρσάτ Ουρεσίν
Μοντάζ: Αλί Αγκά, Ουμούτ Σακαλίλογλου, Σερχάτ Σολμάζ
Μουσική: Ελεονόρ Φουρνιό
Πρωταγωνιστούν: Χεϊντάρ Σισμάν, Νουραϊ Γιεσιλαράζ, Χανίφε Καρά
Διάρκεια: 139 λεπτά
Διανομή: Neo Films

Η ζωή είναι σκληρή στα βουνά κοντά στην Τραπεζούντα. Οι άνθρωποι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα λιγοστά ζώα τους και έχοντας να αντιμετωπίσουν τα στοιχεία της φύσης. Αυτό είναι το σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται η δράση της ταινίας «Το κρύο της Τραπεζούντας» (Kalandar Sogugu), του Μουσταφά Καρά. Η οποία ήταν η επίσημη συμμετοχή της Τουρκίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Ο Μεχμέτ ζει σε ένα χαμόσπιτο μαζί με την οικογένειά του: την ηλικιωμένη μητέρα του, τη γυναίκα του Χανιφέ και τα δυο παιδιά του, τον Ιμπραήμ και το Μουσταφά, ο οποίος έχει γεννηθεί με προβλήματα. Η ζωή είναι δύσκολη, τα χρέη τρέχουν και ο Μεχμέτ περιπλανιέται στα βουνά αναζητώντας χρυσάφι. Η Χανιφέ τον πιέζει να σταματήσει να ονειροβατεί και να πιάσει δουλειά στο κοντινό ορυχείο. Εκείνος όμως επιμένει και όταν η γυναίκα του τον συμβουλεύει να πουλήσει τον ταύρο για να κερδίσουν κάποια χρήματα, εκείνος προτιμά να τον χρησιμοποιήσει για να πάρει μέρος στις τοπικές ταυρομαχίες ελπίζοντας πως θα κερδίσει μία από τις πρώτες θέσεις και το αντίστοιχο χρηματικό έπαθλο.

Ο Μουσταφά Καρά κινηματογραφεί στο μαγευτικό αλλά άγριο ορεινό τοπίο τη ζωή των ανθρώπων, εντελώς αφιλτράριστα παρουσιάζοντας την καθημερινότητά τους με απόλυτο ρεαλισμό. Η φτώχια είναι παρούσα, τίποτε δεν ωραιοποιείται, τίποτε δεν υποκρύπτεται. Αυτό που κάνει ο σκηνοθέτης είναι καθαρός κοινωνικός κινηματογράφος φτιαγμένος από πρωτογενή υλικά. Την τραχύτητα του τοπίου, το χαμόσπιτο που ζουν οι άνθρωποι, τα χέρια που δουλεύουν σκληρά, τα βασανισμένα πρόσωπα. Καμία ευκολία, καμία άνεση, τίποτε που να θυμίζει την αστική ζωή. Συνεχής κόπος, σκληρή δουλειά για όλα, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Κι ανάμεσα στο μόχθο της επιβίωσης, ξεχωρίζει το ονειροπόλο βλέμμα του Μεχμέτ, ο οποίος, ως άνδρας, αναζητά ανορθόδοξους τρόπους για να κερδίσει την εύνοια της οικογένειάς του αλλά και το κουρασμένο βλέμμα της Χανιφέ, η οποία προσπαθεί να ισορροπήσει λειτουργώντας ως η φωνή της λογικής.
Με ισορροπημένα και καθαρά πλάνα ο σκηνοθέτης άλλοτε παγιδεύει την άγρια ομορφιά της φύσης και άλλοτε τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Οι ήχοι της φύσης –η βροχή, ο αέρας, τα ζώα- αλλά και οι σιωπές, αποτελούν συστατικά στοιχεία της δραματουργίας και της δράσης.
από το kersanidis.wordpress.com