Ένα στερνό αντίο στο Νικόλα Θεολόγου

                                                                                                                                                                                                                                           2 Γενάρη 2017
Ας κράταγες λίγο ρε Νικόλα. Μας το είχες υποσχεθεί, στο τελευταίο τηλεφώνημα απ’ το Νοσοκομείο πριν λίγες μέρες, τ’ Άη Νικόλα, που σε πήρα για τα «χρόνια πολλά» (…) «Θα τα καταφέρω κι αυτή τη φορά και θ’ ανταμώσουμε γρήγορα να πούμε τα δικά μας…». Έλα όμως, που δεν άντεξες ρε Νικόλα, …στο δέκατο τρίτο χειρουργείο…Και μας άφησες χρονιάρες μέρες. Το πάλεψες όμως σα θηρίο. Επί 7-8 χρόνια. Από χειρουργείο σε χειρουργείο. Γιατί έτσι ήσουν πάντα. Ένας μεγάλος μαχητής που δεν το έβαζες κάτω με τίποτα.
Από τα μαθητικά χρόνια στην Αγία Παρασκευή και στο Γυμνάσιο Καλλονής. Μαζί κάθε μέρα, 16 χιλιόμετρα με το ποδήλατο, πρωί – μεσημέρι Αγία Παρασκευή – Καλλονή, για το Γυμνάσιο, με βροχή και κρύο, με μια πλαστική σακκούλα στο κεφάλι και ένα χαρτόνι στο στήθος για προστασία απ’ τον αγέρα, όταν έβρεχε. Και στις ανηφοριές ορθοπεταλιά ή να σπρώχνουμε το ποδήλατο, όταν δεν αντέχαν τα πόδια μας. Μέχρι την αποφοίτηση απ’ το Γυμνάσιο. Στα 1971-72. Στη συνέχεια στην Αθήνα, σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα στου Ζωγράφου, δουλεύοντας ένα χρόνο στην οικοδομή, και κάνοντας φροντιστήρια ταυτόχρονα, για να τα καταφέρεις στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Εισαγωγή στην Ιατρική Αθηνών κι εγώ στη Νομική, το 1972. Κρατώ ακόμα τη φωτογραφία μας, τη μέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων… Στα δύσκολα χρόνια της Δικτατορίας. Και σαν ανήσυχο πνεύμα και γνήσιος αγωνιστής της Δημοκρατίας, μπήκαμε μαζί στον αντιδικτατορικό αγώνα. Ταράτσα της Νομικής, Πολυτεχνείο 1973, και στη συνέχεια στο φοιτητικό κίνημα της μεταπολίτευσης. Στο φοιτητικό Σύλλογο της Σχολής και από τα πρώτα μέλη της Λεσβιακής Ένωσης Σπουδαστών. Εκεί όπου οι συντοπίτες Λέσβιοι σπουδαστές σε ανέδειξαν Πρόεδρο στο Δ.Σ. Του συλλόγου με την εξαιρετική σπουδαστική και κοινωνική δραστηριότητα. Εκεί που «δενότανε τ’ ατσάλι» και που τόσες δυνατές φιλίες και δεσμοί δημιουργήθηκαν ανάμεσα στους συντοπίτες φοιτητές. Πόσοι και πόσοι Μυτιληνιοί φοιτητές, δεν πέρασαν απ’ το φοιτητικό διαμέρισμα του Νικόλα, εκεί στον Άγιο Γεράσιμο στα Ιλίσια. Με τις αξέχαστες συναθροίσεις. Συνδικαλιστικές, κομματικές, αλλά και παρέες για ουζοποσία, κάθε φορά που η μανούλα σου η Ραλλούδα, έστελνε τα δέματα με τα καλούδια απ’ το χωριό. Μαζί και η αξέχαστη αδελφούλα σου η Ελένη, που κι’ αυτή τόσο πρόωρα μας άφησε, και που με απαράμιλλη φροντίδα και καλοσύνη, φρόντιζε να μη μας λείψει τίποτα στο φοιτητικό τραπέζι. Ποιο τραπέζι, δηλαδή… Κατάχαμα στο ξύλινο πάτωμα με τις κουρελούδες της μανούλας σου, σ’ ένα μαξιλάρι σταυροπόδι…. Στρατευμένος στην Αριστερά, αλώνισες ως φοιτητής, όλα τα νησιά, καθοδηγητής της ΚΝΕ στο Νότιο Αιγαίο. Κυκλαδονήσια, Σάμο, Ικαριά… Άλλο μεγάλο σχολειό κι’ αυτό, που άφησες κι εκεί το στίγμα σου. Τότε που ζούσαμε… Όμως παράλληλα έτρεχαν και οι σπουδές, μέχρι που ήρθε το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Και η αγαπημένη συντρόφισσα της ζωής σου, η Νάσια, σε έφερε γιατρό στο νησί της Άνδρου. Εδώ που έμελλε να στεριώσεις για την υπόλοιπη ζωή σου. Την οικογενειακή, την επιστημονική, την κοινωνική. Με ατέλειωτη προσφορά σε όλους τους τομείς.
Ο αξιαγάπητος γιατρός του νησιού. Όποιον κάτοικο της Άνδρου κι αν συναντούσες στην Αθήνα και του έλεγες πως, εκεί έχεις έναν καλό σου φίλο Μυτιληνιό, δεν υπήρχε περίπτωση να μη σου πεί αμέσως «α, το Νικόλα το γιατρό θα εννοείς!». Κι αμέσως ν’ ακολουθούν τα παινέματα για την ανθρωπιά και την κοινωνική προσφορά του Νικόλα. Που έκαναν κι εσένα να περηφανεύεσαι για τον καλό σου φίλο. Αυτή την κοινωνική προσφορά και την ανθρωπιά, που εκτίμησαν με τον καλύτερο τρόπο οι Ανδριώτες και σε εξέλεξαν τόσες τετραετίες στο Δημοτικό Συμβούλιο της Άνδρου. Πλειοψηφών Δημοτικός Σύμβουλος, Αντιδήμαρχος, Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Άνδρου, χρόνια αρκετά και με προσφορά αξιοζήλευτη στα δημοτικά και κοινωνικά πράγματα της Άνδρου. Εδώ που η φιλόξενη γη του νησιού έμελλε Νικόλα να γίνει η τελευταία σου κατοικία…
Την πρώτη μέρα του 2017, στα 63 χρόνια σου… Τόσο πρόωρα βρε αδερφέ…
Στον τελευταίο χαιρετισμό, συγχώρεσε ρε Νικόλα, τους πολλούς σου φίλους, συγχωριανούς, συναγωνιστές, συντρόφους απ’ τη Λέσβο, που δεν μπόρεσαν να βρεθούν εδώ, για να σου πούνε το στερνό αντίο. Το θέλανε έντονα πολλοί. Αλλά οι φουρτουνιασμένες θάλασσες και οι δύσκολες μέρες στάθηκαν αξεπέραστο εμπόδιο για το ταξίδι. Εγώ, μπόρεσα και τα κατάφερα να ρθώ. Απ’ τα μικράτα μας, βλέπεις, με έλεγες ….«αγύριστο κεφάλι». Γιατί δε μπορούσα να κλείσω μάτι απ’ τη στιγμή, που η αγαπημένη σου κορούλα, στις 28 του μήνα, μου τηλεφώνησε για το θλιβερό μαντάτο. Αχ ρε Νικόλα….
Όμως να ξέρεις, ότι απ’ τις καρδιές και τη μνήμη όλων των παιδικών σου φίλων απ’ τη Λέσβο, δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ. Θα σε θυμόμαστε για πάντα ρε Νικόλα.
Καλό σου ταξίδι παιδικέ μου φίλε κι αδελφέ.
Και καλό κουράγιο, στη συντρόφισσα της ζωής σου τη Νάσια και στα τέσσερα αξιαγάπητα παιδιά σου. Τη Γιάννα, την Έφη, την Ισμήνη και το Στρατή. Που θα είναι όλοι τους περήφανοι για σένα.
Όπως κι εμείς, που σε είχαμε φίλο, κι αδελφό, και σύντροφο.
Κομνηνάκας Απόστολος