Σάββατο 3 & Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016 8:00μμ, ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΟ
Το Διαζύγιο: Η Δίκη της Viviane Amsalem
Gett
Κοινωνική 2014 | Έγχρ. | Διάρκεια: 115′
Ισραηλινή ταινία, σκηνοθεσία Ρονίτ Ελκαμπέτζ, Σλομί Ελκαμπέτζ
με τους: Ρονίτ Ελκαμπέτζ, Σιμόν Αμπκαριάν, Γκαμπί Αμρανί
Η Βιβιάν Αμσαλέμ βρίσκεται σε διάσταση με τον σύζυγό της, ο οποίος δεν δέχεται παρ’ όλα αυτά να της δώσει διαζύγιο. Καθώς ο θρησκευτικός νόμος απαιτεί σε αυτές της περιπτώσεις τη συναίνεση του συζύγου, το δικαστήριο των ραβίνων αδυνατεί για χρόνια να βρει λύση. Η Βίβιαν όμως επιμένει, επιστρέφοντας κάθε φορά με μια καινούργια αίτηση.
Εδώ παρακολουθούμε μια δίκη που μοιάζει με φάρσα, αλλά δυστυχώς εκτυλίσσεται στη σημερινή εποχή και είναι κανονικό μαρτύριο, καθώς, σύμφωνα με τον ισχύοντα εβραϊκό νόμο, ο σύζυγος πρέπει να δώσει τη συγκατάθεσή του, ειδάλλως οι δικαστές είναι αναγκασμένοι να τον σεβαστούν, για να μη χαλάσει η παραδοσιακή «αρμονία της εστίας». Οι Έλκαμπετζ σοφά εναλλάσσουν την τραγωδία με την κωμωδία, τον κατανυκτικό σεβασμό προς το δικαστήριο με την οργισμένη αυτογελοιοποίησή του σε έναν παροξυσμό αναχρονιστικής παρωδίας, την αξιοπρέπεια μιας γυναίκας που όλοι γνωρίζουν πως έχει δίκιο με τον κοινωνικό ευνουχισμό της και τη διαπόμπευση της επιθυμίας της για ένα καλύτερο αύριο. Η αλήθεια είναι πως το ισραηλινό κράτος διαθέτει έντονα στοιχεία θεοκρατίας (που μπερδεύονται με την επίσης έντονη, κοσμική πλευρά του) και το Διαζύγιο ρίχνει φως σε ένα ουσιαστικό πρόβλημα που δεν αφορά μόνο μια ανεκδοτολογικά ενδιαφέρουσα δικανική λεπτομέρεια αλλά τον τρόπο που οι συντηρητικοί, θρησκευόμενοι πολίτες –και είναι περισσότεροι από όσους φαντάζεστε– βλέπουν και μεταχειρίζονται τις γυναίκες το 2015. Οι Έλκαμπετζ κρατούν την αγωνία και δίνουν ίσες ευκαιρίες στους χαρακτήρες να πείσουν τους θεατές, σαν να βρίσκονται ακόμη και οι δικαστές σε δίκη, με τα συναισθηματικά και τα λογικά επιχειρήματά τους, σε μια παρατεταμένη διαδικασία που δεν θα μπορούσε παρά να καταντήσει διαπραγμάτευση. Η συν-σκηνοθέτις Ρόνιτ Έλκαμπετζ είναι αξιοθαύμαστη στον ρόλο της ενάγουσας Βιβιάν, μιας γυναίκας με εντυπωσιακά, έντονα χαρακτηριστικά, που χρησιμοποιεί το πρόσωπό της πότε σαν ναό για να προσευχηθεί και πότε σαν όπλο για να επιτεθεί.
Συμμετοχή στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Κανών και υποψηφιότητα για ξενόγλωσση Χρυσή Σφαίρα.
