Ο Γιακίμης, ο κυρ Μήτσος, η Αγία Θέκλη και η κυρά Μαρία

 

Ένα βράδυ του 1950, ο Γιακίμης ο Γιαννίσης, που είχε ραφτάδικο εκεί που είναι το χρυσοχοείο του Σακελλάρη, είδε στο όνειρό του μια μαυροφορεμένη να του λέει, “βρες τον Μήτσο τον Αμωράτη και ελάτε να με κτίσετε, είμαι γκρεμισμένη πάνω από τα Λειβάδια” ο ράφτης δεν πολυέδωσε σημασία στο όνειρο, αλλά σε 15 μέρες ξαναείδε το όνειρο και τότε σηκώθηκε και πήγε  στο ζαχαροπλαστείο του Αμωράτη, που ήταν τότε δίπλα στη παλιά βρύση της πλατείας Καΐρη βρήκε τον ιδιοκτήτη του τον κυρ Μήτσο και του είπε το όνειρο.

Μαζί πήγαν  στα Λειβάδια και βρήκαν τον Λεωνίδα τον Μπέη στο μαγαζί του αλλά δεν ήξερε τίποτα και ρώτησε κάτι γεροντάκια που του είπαν ότι υπήρχε στο κτήμα του Νίκου Βούλγαρη πάνω από το χωριό ένα γκρεμισμένο εκκλησάκι δίπλα σε μία πηγή καμωμένο στάβλο για κατσίκια, η Αγία Θέκλη που το στεγιάσανε και το σουβαντίσανε οι δύο καταστηματάρχες της Αγοράς και από τότε λειτουργιέται κάθε 24 Σεπτεμβρίου.

Φέτος  με την φροντίδα της κυρά Μαρίας Δανιόλου  που είναι επίτροπος στον Άγιο Κωνσταντίνο και μάζεψε λεφτά από γνωστούς φίλους  και παιδιά, στρώθηκε δωρεάν από τον Σπύρο τον Χαλά  ο απότομος χωματόδρομος, επισκευάστηκε ασβεστώθηκε, βάφτηκε το εκκλησάκι  τον Αύγουστο και ήταν έτοιμο για την γιορτή.

 

Μόνο καμπάνα δεν είχε το εκκλησάκι, αλλά ο Γιώργος Μανάλης της Ειρήνης, είχε τάξει ότι, όταν ξεμπαρκάρει, εκείνος θα έπαιρνε μία, και την πήρε, αλλά λόγω της απεργίας των πλοίων, δεν ήρθε ούτε ο Γιώργης ούτε η  Ειρήνη ούτε η καμπάνα και τότε η κυρά Μαρία έκανε αυτό που της είπε να κάνει ο Κώστας Λουκίσας,  επίτροπος στη Παναγία στη Χώρα και κάνει ο ίδιος στα μικρά εκκλησάκια όταν γιορτάζουν, και έτσι το πρωί η κυρά Μαρία όταν ήρθε η ώρα να σημάνει, έβγαλε από την τσάντα το φρεσκογυαλισμένο μπρούτζινο γουδί και άρχισε να το κτυπάει.

Φέτος παρά το κρύο, ανέβηκε κόσμος  στο εκκλησάκι και όλοι με το κάτι τι τους, γλυκά, φανουρόπιτα, τυροπιτάκια, ρακιά, κρασιά, η Χαρίκλεια εκτός από τους κουραμπιέδες έφερε και το στεφάνι από κίτρινες  μαργαρίτες που κόλλησε με συρραπτικό σε φελιζόλ από φάρμακα και φυλάξαμε φρέσκο από την παραμονή μέσα στο ψυγείο. Μετά τη λειτουργία και τον καθιερωμένο λόγο του παπά, βγήκαν τα πολλά κεράσματα και τα “και του χρόνου με καμπάνα”.