Για πρώτη φορά γιορτάστηκε στην Άνδρο η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

 
Το Σάββατο 26 Μαρτίου 2016, γιορτάστηκε στο Δημοτικό Θέατρο Άνδρου  η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου η οποία έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται πάντα  στις 27 Μαρτίου από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου.
Την γιορτή έφερε στην Άνδρο η Ομοσπονδία Ερασιτεχνικού Θεάτρου Αιγαίου η οποία κάθε χρόνο γιορτάζει αυτή την ημέρα και σε διαφορετικό νησί του Αιγαίου, συνδιοργανωτές εδώ ήταν  ο Δήμος Άνδρου, ο Θεατρικός Όμιλος και η Λαϊκή Σκηνή
.
Η Αγγελική Στρατή παρουσίασε την εκδήλωση και το Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου που φέτος έγραψε ο ρωσικής καταγωγής σκηνοθέτης παιδαγωγός και ερευνητής Ανατόλι Βασίλιεφ διάβασε η Μαρίτσα Φιλικού – Πιττακίδου, πρόεδρος του Θεατρικού Ομίλου Άνδρου

Ο αντιπρόεδρος της Ο.Ε.Θ.Α. , Γιάννης Δεσύπρης, μετά το μήνυμα που διάβασε της προέδρου κ. Μαρίας Βενέτη, που για λόγους υγείας δεν μπόρεσε να έρθει στη Άνδρο, μίλησε για το έργο της Ομοσπονδίας : τις  Συναντήσεις των Ερασιτεχνικών Ομάδων Αιγαίου σε διαφορετικό κάθε χρόνο νησί και τις θεατρικές παραστάσεις που διοργανώνει στα νησιά της άγονης γραμμής τέλος μίλησε για τις πρώτες προσπάθειες που γίνονται ώστε να  διοργανωθεί τον επόμενο χρόνο μία τέτοια συνάντηση θεατρικών ομάδων Αιγαίου στην Άνδρο

Μετά τον σύντομο χαιρετισμό του Δημάρχου Άνδρου, Θεοδόση Σουσούση, η Θεατρική Ομάδα Λέρου που ήρθε ειδικά γι’αυτή τη γιορτή
παρουσίασε το έργο “Γιοι και κόρες” του Γιάννη Καλαβριανού

Το έργο είναι  ένα μωσαϊκό  άγνωστων προσωπικών ιστοριών παράλληλων με μεγάλα ιστορικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας που άλλαξαν τις ζωές των ανθρώπων, που όμως συνέχισαν να αναζητούν ότι αναζητούμε όλοι, την ευτυχία…

Η παράσταση από την Θεατρική Ομάδα Λέρου άρεσε και καταχειροκροτήθηκε

 

Σήμερα Κυριακή, 27 Μαρτίου 2016, υπάρχει άλλη μία εκδήλωση για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, στην αίθουσα του Ξενοδοχείου “Μικρά Αγγλία”,

Το μήνυμα του Ανατόλι Βασίλιεφ για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου:

«Έχουμε ανάγκη το θέατρο;
Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται ενώπιον χιλιάδων επαγγελματιών του θεάτρου και εκατομμυρίων κουρασμένων από αυτό, ανθρώπων.
Γιατί το έχουμε ανάγκη;
Στις μέρες μας, συγκρινόμενη με τις πλατείες των πόλεων και τις γαίες των κρατών, όπου πραγματικές τραγωδίες συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή, η σκηνή μοιάζει πια ασήμαντη.
Τι σημαίνει το θέατρο για μας;
Επίχρυσες γκαλερί και μπαλκόνια σε θεατρικές αίθουσες, βελουδένιες πολυθρόνες, βρώμικα παρασκήνια, δουλεμένες φωνές των ηθοποιών – ή αντιθέτως, κάτι διαφορετικό: Μαύρα κουτιά, βαμμένα με λάσπη και αίμα, γεμισμένα με ένα τσούρμο λυσσαλέων γυμνών σωμάτων.
Τι θα μπορούσε να μας πει;
Τα πάντα!
Το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για τα πάντα.
Για το πώς οι θεοί κατοικούν στον ουρανό, πώς οι φυλακισμένοι μαραζώνουν σε υπόγειες σπηλιές και πώς το πάθος μας εξυψώνει και πώς η αγάπη μπορεί να μας καταστρέψει, πως κανείς δεν έχει ανάγκη έναν καλόν άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο και πώς βασιλεύει ο δόλος, πώς μερικοί άνθρωποι ζουν σε διαμερίσματα, ενώ τα παιδιά εξασθενούν σε προσφυγικούς καταυλισμούς και πώς όλοι θα πρέπει να επιστρέψουν πίσω στην έρημο και πώς μέρα με τη μέρα αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε τους αγαπημένους μας – το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για όλα.
Το θέατρο υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει παντοτινά.
Και τώρα, τα τελευταία πενήντα έως εβδομήντα χρόνια, μας είναι ιδιαίτερα αναγκαίο. Γιατί είναι εμφανές ότι από όλες τις δημόσιες τέχνες μόνο το θέατρο έχει τη δυνατότητα της μετάδοσης – του λόγου, από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα, από χέρι σε χέρι, από σώμα σε σώμα. Το θέατρο δεν χρειάζεται διαμεσολαβητή για να ταξιδέψει ανάμεσα στους ανθρώπους – αποτελεί την πιο διάφανη πλευρά του φωτός, δεν ανήκει ούτε στον νότο, ούτε στον βορρά, στην ανατολή ή τη δύση – ω όχι, είναι η ουσία του ιδίου του φωτός, που λαμπυρίζει από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, ενός φωτός που ακαριαία αναγνωρίζει κάθε εχθρικό ή φιλικό πρόσωπο.
Και χρειαζόμαστε ένα ποικίλο θέατρο, παντός είδους. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι από όλες τις μορφές του θεάτρου οι πιο περιζήτητες θα αποδειχθούν οι αρχαϊκές μορφές του. Το τελετουργικό θέατρο δεν πρέπει να τοποθετείται με τεχνητό τρόπο σε αντιδιαστολή με τα «πολιτισμένα έθνη». Ο λαϊκός πολιτισμός αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο, καθώς ο ούτω καλούμενος «πολιτισμός της πληροφορίας» σταδιακά αντικαθιστά και εκδιώχνει τις φυσικές οντότητες, καθώς και την ελπίδα μας για μια συνάντηση μαζί τους, κάποτε.
Μα τώρα το βλέπω ξεκάθαρα: το θέατρο άνοιξε. Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους.
Στο διάολο οι ηλεκτρονικές συσκευές και οι υπολογιστές – πηγαίνετε θέατρο! Γεμίστε ολόκληρες σειρές καθισμάτων κοντά και μακριά από τη σκηνή, ακούστε το λόγο και κοιτάξτε τις ζωντανές εικόνες! – είναι θέατρο αυτό μπροστά σας, μην το παραγνωρίζετε και μη χάνετε την ευκαιρία να συμμετέχετε σ’ αυτό – είναι ίσως η πολυτιμότερη ευκαιρία που έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε από κοινού, μέσα στις μάταιες και βιαστικές ζωές μας.
Χρειαζόμαστε κάθε είδους θέατρο.
Μόνο ένα είδος θεάτρου σίγουρα κανένας δεν έχει ανάγκη – και μιλώ για το θέατρο των πολιτικών παιγνιδιών, ένα θέατρο πολιτικών «ποντικοπαγίδων», ένα θέατρο που παίζουν οι πολιτικοί, ένα μάταιο πολιτικό θέατρο. Αυτό που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο της καθημερινής τρομοκρατίας, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο πτωμάτων και αίματος στις πλατείες και στους δρόμους, στις πρωτεύουσες ή στις επαρχίες, ένα κάλπικο θέατρο συγκρούσεων μεταξύ θρησκειών και εθνικών ομάδων».