Οι καλόγριες της Αγίας την δεκαετία του ’30.
Ο Μητροπολίτης Σύρου και Άνδρου Δωρόθεος Β’ ανακοινώνει προς το Πλήρωμα και τις Μοναστικές Αδελφότητες της τοπικής Εκκλησίας ότι τίς πρωινές ώρες της σήμερον, οσιακώς εκοιμήθη και εν Κυρίω ανεπαύθη η Μοναχή Ευγενία (κατά κόσμον Αναστασία Μιτσικεδέλη), η οποία εγεννήθη στη Νιγρίτα Σερρών, την 16η Μαΐου 1929.
Το 1961 προσήλθε και ενετάχθη στην ακμάζουσα τότε Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Άνδρου και, εν συνεχεία, με την άδεια της Μονής μετέβη εις Οινούσες, όπου παρέμεινε μέχρι το 1968.
Το 1968 επανήλθε δι` ολίγον στην Ιερά Μονή, από την οποία, και πάλι με την άδεια της τότε Ηγουμένης, μετέβη στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Βάθιας Χαλκίδος, όπου και εκάρη Μεγαλόσχημος την 23η Δεκεμβρίου 1973 από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Χαλκίδος κυρό Νικόλαο.
Το 1993 επέστρεψε και πάλι στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής, στην οποία εγκατεβίωσε έως και σήμερον,ημέρα της τελευτής της, διορισθείσα υπό του Μακαριστού Δωροθέου Α’, το 1994, Ηγουμένη της Ιεράς αυτής Μονής, μετά την εις Κύριον εκδημίαν της εκ Ζακύνθου ορμωμένης Μοναχής Μακαρίας.
Η αείμνηστη Ηγουμένη Ευγενία διεκρίνετο για το ασκητικό και φιλακόλουθο φρόνημα και την αυστηρότητα ήθους και τρόπων, ευλαβείτο τους Ιερείς της Άνδρου, οι οποίοι διηκόνουν τις λειτουργικές ανάγκες της Μονής, ηγάπα και εσέβετο τον Επίσκοπο, ο οποίος πάντοτε της ανταπέδιδε την αγάπη και το σεβασμό του.
Διετέλεσε ακοίμητος φύλαξ των ανεκτιμήτων χειρογράφων και κειμηλίων της Ιεράς Μονής, τα οποία μετά πολλού ζήλου διεφύλαξε, μεριμνήσασα και γιά την ανακαίνιση του μοναδικής αξίας κτηριακού συγκροτήματος της πολυαιωνίου αυτής Ιεράς και Σεβασμίας, ποτέ Ανδρώας-σήμερον δε γυναικείας- Μονής, επιτελέσασα πολλά έργα, εν μέσω πλείστων δυσχερειών, αναπτύξασα αδελφικούς δεσμούς με την Ιερά Μονή Πανοράματος Θεσσαλονίκης, Μοναχές της οποίας, με την άδεια του Μακαριστού Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Β’ και του αξίως διαδεξαμένου αυτόν και θεοφιλώς σήμερον διαποιμαίνοντος την Ι. Μητρόπολη Θεσσαλονίκης Σεβασμιωτάτου κ. Ανθίμου, κατά καιρούς επεσκέπτοντο την Ιερά Μονή και συνέδραμον εις το έργο της.
Η Γερόντισσα Ευγενία, η οποία τα τελευταία δύο έτη αντιμετώπιζε έντονα προβλήματα υγείας, διηκονήθη με πολλή στοργή και αγάπη από τις Μοναχές Παρθενία, της Ιεράς Μονής Κεχροβουνίου Τήνου, και Παναρέτη, της οποίας υπήρξε πνευματική μητέρα, εις τας χείρας των οποίων σήμερον την πρωίαν παρέδωκε την ψυχήν της και υπό τον οποίων, κατά την ιεράν τάξιν της Εκκλησίας μας ηυτρεπίσθη και ητοιμάσθη προς ταφήν.
Η Εξόδιος Ακολουθία τελέστηκε σήμερον, την 4.30 απογευματινή από το Καθολικό της Ιεράς Μονής.
(Κείμενο απο το site της Ιεράς Μητρόπολης Σύρου)
H απώλεια της ηγουμένης είναι κάτι που ξεπερνάει πολύ περισσότερο την απώλεια μιας ακόμη μοναχής. Επρόκειτο για την τελευταία που είχε γίνει γνώστης όλων των παραδόσεων και των «ιστοριών» της ευρύτερης περιοχής της Αγίας έτσι όπως είχαν μεταφερθεί από τον καιρό της ιδρύσεως της Μονής, περίπου το 1570 μέχρι σήμερα. Ό,τι είχε μεσολαβήσει από τότε και είχε μεταφερθεί προφορικά από στόμα σε στόμα, από ηγούμενο σε ηγούμενο και όταν το μοναστήρι έγινε γυναικείο από ηγουμένη σε ηγουμένη, ήταν σε γνώση της. Ήταν σε θέση να σου υποδείξει τα ερείπια του Πύργου του θεωρητικού ευεγερτη της Μονής Πατέριο Ντε Γκριμάλντι, την θέση που προσευχόταν ο τελευταίος ως καθολικός (και επισημαίνεται από τον Πασχάλη, το αρχαίο υδραγωγείο που επεσημαινε ο Πασχάλης, τις θέσεις των ρωμαϊκών αρχαιοτήτων και πολλών απειράριθμων πληροφοριών που της είχαν μεταφερθεί ως ηγουμένη. Χάθηκε μία πληθώρα γνώσεων, αιώνων της περιοχής, το νήμα κόπηκε και πάρα πολλά έμειναν για πάντα στο σκότος επειδή απλά δεν υπήρξε η φυσιολογική συνέχεια στο ηγουμενικό αξίωμα. Η Ιστορία της Μονής κόπηκε απότομα και αμετάκλητα μετά από 450 χρόνια σοβαρώτατης παρουσίας στην εξέλιξη της Ανδριακής Ιστορίας.
Νίκος Βασιλόπουλος
12 Μαρτίου 2016 at 7:26 ΜΜ
Απάντηση