Ανδριώτης δεν είναι μόνο αυτός που γεννήθηκε στην Άνδρο αλλά και εκείνος που στην πορεία της ζωής του την επισκέφτηκε, γοητεύτηκε από την ομορφιά της κατοίκησε και απόκτησε οικογένεια, εργάστηκε, δημιούργησε και πρόκοψε, προσέφερε, ενδιαφέρθηκε και συνέβαλε στη φήμη και την πρόοδό της, αγάπησε και αγαπήθηκε, έγινε ένα με τους κατοίκους της και τέλος πέθανε και έμεινε για πάντα κοντά της.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν αυτή του Γιάννη Δαλέζιου. Γεννήθηκε στην Άνω Σύρο το 1936 από τον Αντώνη και την Μαριόγκα και πριν προλάβει να γνωρίσει την ζωή αντιμετώπισε την φρίκη του πολέμου, της Κατοχής, της πείνας, της φτώχειας και της ανέχειας Με την προστασία των γονιών τους τα τρία παιδιά η Ανίτσα, ο Χρύσανθος και ο μικρός Γιάννης κατάφεραν να επιζήσουν.
Από τα σχολικά του χρόνια έδειξε την ικανότητά του στο εμπόριο πουλώντας στην Άνω Σύρο μικροαντικείμενα, καραμέλες, τσίχλες, μπισκότα κλπ εξασφαλίζοντας το προσωπικό του χαρτζιλίκι. Όταν γύρισε από την θητεία του στο Ναυτικό εργάστηκε στο κατάστημα του Νίκου Δεσύπρη ή «Στινάκι» στην Ερμούπολη σαν εμποροϋπάλληλος, ασχολήθηκε με το θέατρο, άρχισε να μαθαίνει μόνος του κιθάρα και να συμμετέχει στην χορωδία της εκκλησίας του Αη Γιάννη της Μονής των Καπουτσίνων στην Άνω Σύρο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 60 έκανε την πρώτη απόπειρα να ασχοληθεί με τα κοινά και εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στην Άνω Σύρο με τον συνδυασμό του Βικέντιου Πάπιτση. Παραιτήθηκε όμως πριν ολοκληρωθεί η τετραετία γιατί του έγινε μια εξαιρετική πρόταση να εργαστεί στην Άνδρο και συγκεκριμένα στο εμπορικό κατάστημα του Λευτέρη Στρατή την οποία και αποδέχτηκε. Αυτή η απόφαση ήταν καθοριστική και άλλαξε την επαγγελματική και προσωπική του πορεία.
Στο κατάστημα του Στρατή έμεινε σκάρτα δυο χρόνια. Στο διάστημα αυτό έφερε στην Άνδρο τους γονείς του και τα ανίψια του, ενσωματώθηκε στην τοπική κοινωνία, φτιάχνοντας καλό όνομα, και όταν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές αποφάσισε να ανοίξει τους δικούς του επαγγελματικούς ορίζοντες.
Στο δίλημμα που τέθηκε για την επιλογή του τόπου εγκατάστασης της πρώτης του επαγγελματικής στέγης, μεταξύ Άνδρου και Σύρου προτιμήθηκε η πρώτη και έτσι τον Φεβρουάριο του 1968 άνοιξε στο κέντρο της Χώρας Άνδρου την «Αθηναία» ένα σύγχρονο εμπορικό πολυκατάστημα. Μετά από αρκετές δυσκολίες κατάφερε να τα «φέρει βόλτα» και πολύ σύντομα έγινε γνωστός και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Άνδρου. Στην «Αθηναία» εύρισκαν τα πάντα, από ψιλικά, λευκά είδη, υφάσματα, έτοιμα ενδύματα, είδη για βαπτίσεις και γάμου, μέχρι μοδίστρα για τα διορθώματα…. Αργότερα επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς εμπορίου (έπιπλα, τηλεοράσεις, μοτοσικλέτες). Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν τότε ταμειακές μηχανές και υπολογιστές ήταν γνώστης του τζίρου κάθε τμήματος και της απόδοσης των υπαλλήλων του και τους έδινε πριμ παραγωγικότητας, πρωτοπορώντας σε αυτό τον τομέα.
Η οικονομική δύναμη που απέκτησε του έδωσε την δυνατότητα να βοηθά συνανθρώπους που είχαν ανάγκη και όπου διαπίστωνε ότι υπάρχει πρόβλημα ήταν πάντα παρών και προσπαθούσε να δώσει λύσεις. Πολλές φορές πλήρωνε τον τολμηρό Συριανό καπετάνιο «Κομνιανό» να μεταφέρει με το καΐκι του ασθενείς από την Άνδρο στο Νοσοκομείο της Σύρου όταν δεν υπήρχε άλλο τρόπος μεταφοράς και όταν κινδύνευε να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, δεδομένου ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε Κέντρο Υγείας, ούτε συχνή συγκοινωνία……
Ο ερχομός του στην Άνδρο βοήθησε στο «ζωντάνεμα» της κοινότητας των Καθολικών στο νησί, ενδιαφέρθηκε και βοήθησε στο μέτρο του δυνατού την ριζική ανανέωση και επισκευή του ιστορικού καθολικού Ναού του Αγίου Ανδρέου. Παράλληλα ήταν μέλος της χορωδίας του Ιερού Ναού της Παναγίας και αγαπητός στις τάξεις της Ορθόδοξης εκκλησίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν έγινε γνωστό το πρόβλημα της υγείας του Ορθόδοξες Μονές της Άνδρου έκαναν παρακλήσεις υπέρ της υγείας του και την ίδια μέρα ο πρώην Επίσκοπος Σύρου Φραγκίσκος Παπαμανώλης αφιέρωνε σε εκείνον, την λειτουργία του Αγίου Γεωργίου στην Άνω Σύρου.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 70 που εκλέχθηκε για πρώτη φορά Νομαρχιακός Σύμβουλος Άνδρου και για τριάντα πέντε χρόνια περίπου είχε αλλεπάλληλες συμμετοχές στα Νομαρχιακά Συμβούλια ασχολούμενος με την επίλυση των προβλημάτων της Άνδρου και των υπολοίπων Κυκλάδων και διακρίθηκε για τον δυναμισμό, την ευγένεια, το ήθος και την καλοσύνη του. Ο Γιάννης Δαλέζιος ήταν συμπαθής σε όλες τις παρατάξεις παρά το γεγονός ότι ήταν ενταγμένος στη Νέα Δημοκρατία.
Ο πρώην Νομάρχης Κυκλάδων Δημήτρης Μπάιλας έγραψε
« Μπορεί ποτέ να μην ήταν στον συνδυασμό μου αλλά ήταν ένας καλός συνεργάτης και φίλος…… άνθρωπος έντιμος, ήπιος γελαστός πάντα λειτουργούσε για το καλό της Άνδρου……κρατάμε στη μνήμη μας την ευγένεια και το χαμόγελό του.»
Στα γλέντια ήταν πρώτος και καλύτερος με την κιθάρα του και την αξεπέραστη φωνή του έδινε το κέφι για χορό και τραγούδι. Λάτρης του ζεϊμπέκικου και αγαπημένο του τραγούδι «Τα δάκτυλα».
Ο Μιχάλης Στρατής (γιος του ανθρώπου που τον έφερε στην Άνδρο) είπε γι΄ αυτόν «Δεν του άρεσαν οι τσακωμοί και οι παρεξηγήσεις, όταν λοιπόν κάποιων οι σχέσεις ψυχραινόντουσαν οργάνωνε μια εκδήλωση και μεταξύ φαγητού, τραγουδιού και χορού κατάφερνε να τους συμφιλιώσει. Ήταν για την Άνδρο σπουδαίο κεφάλαιο και ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς…..»
Το 1976 παντρεύτηκε την Μαριάνθη Τζιώτη η οποία στάθηκε επάξια δίπλα του όλα τα χρόνια της συμβίωσή τους και ήταν εκείνη που σήκωσε μαζί του «τον σταυρό» της οκτάμηνης ταλαιπωρίας του στην διάρκεια της οποίας έχασε τον πατέρα της τον οποίο δεν μπόρεσε να αποχαιρετήσει γιατί ο θάνατός του συνέπεσε με την παραμονή του συζύγου της στο Νοσοκομείο.
Μαζί απέκτησαν ένα χαρισματικό παιδί τον Αντώνη που ήταν συγκλονιστικός όταν την στιγμή της ταφής του, τοποθέτησε την κιθάρα του μέσα στο μνήμα και φώναξε «Είμαι περήφανος για σένα, πατέρα μου».
Μπορεί ο Γιάννης Δαλέζιος να απόκτησε καταστήματα, χρήματα και φήμη όμως ποτέ δεν ξέχασε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και δεν έχανε ευκαιρία να επισκεφτεί την γεννέτειρά του, την μάνα του όσο ζούσε, την αδελφή και τον γαμπρό του, τους συγγενείς, τον τάφο του πατέρα του και τους φίλους του με τους οποίους διατηρούσε πάντα άριστες σχέσεις και στους οποίους συχνά έστελνε δώρα. Εξάλλου όσοι Συριανοί πήγαιναν στην Άνδρο γνώριζαν ότι εκεί υπήρχε ένας δικός τους άνθρωπος.
Από τoν Οκτώβρη του 2013 που πέθανε ο αδελφός του Χρύσανθος νικημένος από τον καρκίνο, η ζωή του άλλαξε. Η απώλειά του, του κόστισε αφάνταστα και συνάμα τον καταπόνησε ψυχολογικά, δεν το ξεπέρασε ποτέ….. Η δική του περιπέτεια με τον καρκίνο ξεκίνησε τον Μάη του 2015 και παρότι εγχειρίστηκε κατέληξε στις 5 Γενάρη του 2016………και θάφτηκε ανήμερα των Φώτων.
Της νεκρώσιμης λειτουργίας χοροστάτησε ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Τήνου Νικόλαος Πρίντεζης και ο εφημέριος Φραγκίσκος Βιδάλης. Αντιπροσωπεία πέντε Ορθοδόξων ιερέων μόλις τελείωσε η Θεία λειτουργία μετά από παράκληση του Αρχιεπισκόπου Νικόλαου έψαλαν όλοι μαζί τρεις φορές το «Μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον……» μια κίνηση γεμάτη συμβολισμούς και νοήματα.
Συγγενείς από την Σύρο, φίλοι από την Τήνο και εκατοντάδες Ανδριώτες από όλα τα χωριά παρακολούθησαν την Λειτουργία, συλλυπηθήκαν την σύζυγο, τον γιό του και τους άλλους συγγενείς και συνόδεψαν την σωρό του μέχρι το Κοιμητήριο της Χώρας. ….
Ψηφίσματα εκδόθηκαν από την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, την Νέα Δημοκρατία, τον Μουσικό Όμιλο Άνδρου, τον Εμπορικό Σύλλογο Άνδρου και την Λέσχη Ανδρίων.
Πολυαγαπημένε θείε μας, ήσουν πάντα δίπλα μας στις χαρές και τις δυσκολίες, στήριγμα και συμπαραστάτης σαν στοργικός πατέρας. Κοντά σου μάθαμε να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να βοηθάμε και να είμαστε ενωμένοι. Θα σε θυμόμαστε, θα σε αγαπάμε και πάντα θα αναπολούμε τα χρόνια που περάσαμε μαζί σου.
Σε ευχαριστούμε.
Requiem aeternam dona ei, Domine, et lux perpetua luceat ei. Requiescat in pace. Amen
Αιώνια ανάπαυση δώσε σε αυτόν, Κύριε, και το αιώνιο φως ας λάμψει πάνω του.
Αναπαύσου εν ειρήνη. Αμήν!
Για τα ανίψια σου, Αντώνης Σολάρης.
