Δεν θα σχολιάσω αν πετυχαίνει, πόσο πετυχαίνει, κ.λ.π. Αυτά είναι για όσους δεν διαθέτουν περίσσευμα καρδιάς. Εμείς όμως σ’ αυτό τον τόπο και στο περιβάλλον, που αξιωθήκαμε να ζούμε και να δραστηριοποιούμαστε, με την τύχη που τα τελευταία χρόνια ευνόησε, όσους ασχολούνται με την κάθε μορφή τέχνης, έχουμε υποχρέωση και να επιμείνουμε και να νικήσουμε.
Αυτό έκανε ο Θ.Ο.Α. Επέμεινε, ξεπέρασε τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που παρουσιάστηκαν πέρυσι και ΝΙΚΗΣΕ.
Δικαιώθηκε με την επιλογή του να παρουσιάσει τις «ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ» σε μια πολύ προσεγμένη παράσταση (στα μέτρα πάντα του δυνατού και ας μην ξεχνάμε ότι ερασιτέχνες είμαστε όλοι).
Είχε την τύχη και την ευτυχία να δείξει το έργο του, στο καταπληκτικό θέατρο που μας δώρισε ο Αλκιβιάδης Τάττος. Ας είναι πάντα καλά και αυτός και όσοι προσφέρουν στον τόπο με οποιονδήποτε τρόπο.
Δικαιώθηκε λοιπόν ο Θ.Ο.Α. και μέσω αυτής της συλλογικής προσπάθειας δικαιώθηκαν αυτοί που έδειξαν ότι το εμείς και όχι το εγώ, είναι που καθορίζει τα πράγματα και την πορεία των τόπων και των ανθρώπων. Αυτό το εμείς είναι η ελπίδα, η μόνη και η τελευταία που έχουμε. Θέλω να τους συγχαρώ για ακόμα μια φορά. Να ευχηθώ να συνεχίσουν δυνατοί και συλλογικοί.
Και να ελπίσω ότι είναι επιτέλους καιρός να υλοποιηθεί η σκέψη κάποιων από εμάς για μια από κοινού προσπάθεια των θεατρικών σχημάτων του τόπου μας, ή τουλάχιστον όσων απ’ αυτά μπορούν να συνεννοηθούν, ώστε τον επόμενο χρόνο να παρουσιαστούν όχι ένα, αλλά δύο έργα στο καινούργιο μας θέατρο.
Μπραβο Βσιλη // σε ευχαριστουμε πολυ..
Οπως και η φύση, οι άνθρωποι είμαστε μια αλυσίδα και σαν καλλιτέχνες πρέπει να το συνειδητοποιούμε ακόμα περισσότερο. Στο Θ.Ο.Α θέλουμε τώρα πια να ενώνουμε κι όχι να χωρίζουμε. Βασίλη, θα χαρούμε πολύ για μια από κοινού προσπάθεια όλων όσων αγαπούν το θέατρο στην Ανδρο.