Μια υπέροχη εμπειρία

Δέκα μέρες αφ’ότου έφθασα στο νησί, μπήκα στην Λαϊκή Σκηνή Άνδρου,
συστημένος ……..και από το χεράκι κατευθείαν στον Τσαπέκο τον σκηνοθέτη.
 -Χαίρω πολύ, θα παίξεις αυτόν τον ρόλο σε αυτό το έργο;
 -Βεβαίως!
 -Οκ, ξεκινάμε τώρα αμέσως…πάρε τον ρόλο σου.
 Η πιο σύντομη οντισιόν της ζωής μου, μπορώ να πω και έτσι ξεκίνησα τις πρόβες αμέσως.

Ο καιρός περνούσε και μέσα σε βαρύ πολλές φορές καιρό οι πρόβες προχωρούσαν.
Ήρθαν τα Χριστούγεννα και κάπου εκεί δεν θυμάμαι ακριβώς, ανακοινώθηκε σε μια ταβέρνα το έργο, “Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης”, έργο του Άκη Δήμου και παιγμένο από την Φιλιππίδου για τρία χρόνια, επιτυχώς.
 Μερικοί συνπρωταγωνιστές δεν είχαν ξαναπαίξει,ποτέ. Άπαντες όμως είχαν φθάσει σε ένα εντυπωσιακό υψηλό επίπεδο, ως ερασιτέχνες πάντα, μέχρι τα μέσα Μαρτίου.
Δύο καθηγήτριες φιλολογίας και μία δασκάλα, ένας παλιός συνάδελφος μαρκόνης από τα βαπόρια, ένας πτυχιούχος ηλεκτρονικός που ασχολείται με πρόβατα και τυριά (είχε αβανταδόρικο ρόλο,αλλά και να μην είχε ήταν άπαιχτος και σαν θεατρίνος και σαν μουσικός αλλά και σαν άνθρωπος.

 Μονίμως με ένα εξαιρετικά ευγενικό χαμόγελο), ένας παντοπώλης (ο αφηγητής, μέγας θεατρόφιλος, εξαίρετος οικογενειάρχης και άνθρωπος , αλλά απίστευτος πολυλογάς!….. αυτοκτονείς ή τον πυροβολείς) και ένας φοιτητής διακοσμητικής ο Κωνσταντίνος, ένα πολύ καλό παιδί με επίσης μόνιμο…μα μόνιμο, όμως!!! και γοητευτικό χαμόγελο (σαν τον γάτο μου τον Μόρτη).
Ο τελευταίος μαζί με την “Ιοκάστη” μου έδιναν από ένα χαστούκι στην παράσταση. Σύνολο, δύο σε κάθε παράσταση. Του Κωνσταντίνου όμως προχθές, δεν του πολυέκατσε το χαστούκι και γύρισε και μούδωσε άλλον έναν φούσκο που παραλίγο να φύγω από την κουίντα, τα σκαλιά κάτω προς τα καμαρίνια. Και οι δυό τους…. πολύ βαρύ χέρι.

Η παράσταση ανέβηκε την Τρίτη του Πάσχα και οι περισσότεροι φίλοι μου, μην πω σχεδόν όλοι, ήρθαν στην γενική πρόβα, στην πρεμιέρα oι περισσότεροι επειδή έφευγαν για Αθήνα την άλλη μέρα, αλλά και σε όλες τις επόμενες ήρθαν αρκετοί, είχα δε και κάποιους που ήρθαν και δυό φορές όπως η αγαπημένη μου Μόσση. Μέχρι και ο πάτερ-Ευδόκιμος ήρθε από το μοναστήρι με τους άλλους δύο μοναχούς και έτρεχε ο σκηνοθέτης να μάθει ποιός τους κάλεσε!!!.
 -Εγώ, Κώστα.
 -Μη χειρότερα!.
-Δεν σου είπα πως θα τους καλέσω;
-Ναι αλλά δεν το περίμενα, γεμίσαμε ράσα επάνω!
Νάναι καλά οι άνθρωποι βέβαια που ήρθαν, αλλά δεν το περίμενα να κατέβει ο Ευδόκιμος.
 -Και όλα αυτά που λέμε στην σκηνή, μήπως δεν πρέπει, βρε παιδί μου;
 -Ξέρω γω;
 -Μην ανησυχείς.
-Άντε εξομολογήσου αύριο νάσαι οκ.
 -Μα βρε Μηνά και συ….. βρε παιδί μου, τι να σου πω;
 Ανεβαίνοντας την σκαλα, ντρέπομαι…τέλος πάντων.
-Πες τους νάρθουν κάτω να μας ευλογήσουν στο διάλειμμα.
 Στο διάλειμμα πράγματι ήρθαν κάτω να μας φιλήσουν να μας αγκαλιάσουν και να μας πουν πόσο καλά περνάνε και έκαναν σαν παιδιά. Δεν μας ευλόγησαν…το ξέχασαν!!
 Μαζί με τους καλόγερους, ανεβοκατέβαιναν ενίοτε και άλλοι φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, μακιγέρ, ρούχα, σπανακόπιτες, αμύγδαλα, ρακιά, τσίπουρα, πούδρες, κέικ, λουκουμάκια από την Σύρο, τυρόπιτες μοναδικές και γλυκά από την Χαρίκλεια και την Βιβή.

 Η Αλεξία μονίμως μπροστά σε ένα καθρέφτη κατακόκκινη από το ρουζ. Πρωταγωνίστρια αυτή και εμείς όλοι από κάτω συμπρωταγωνιστές της και άφωνοι από την δουλειά της και την διάθεση να το κάνει ξανά και ξανά, μέχρι να γίνει σωστά.
 Η δασκάλα μας! Πρώτη φορά η Αλίκη στο σανίδι και μονίμως κάτι θα είχε, ή αλλεργία ή θα είχε περίοδο και θα είχε πάρει όλο το φαρμακείο με την φαρμακοποιό μαζί, για να μην τρέχουν τα μάτια της ή να μην πονάει (σαχλαμαρίτσες και καμία σχέση με κάτι σοβαρότερο που αντιμετωπίζει)… ή, ή, ή κάτι πάντως είχε πάντα όπου όλο αυτό, ευτυχώς, κρατούσε μέχρι το τρίτο κουδούνι. Στο διάλειμμα ήταν περδίκι και μας έφτιαχνε το δικό μας κέφι.

 -Τι έχεις βρε βλάκα κι είσαι έτσι;
Ξεχνούσε τα δικά της, νωρίτερα, ένα κορίτσι με σοβαρό πρόβλημα υγείας, επαναλαμβάνω, αλλά γεμάτο αγάπη και όρεξη για ζωή που ρουφά το κάθε τι που της προσφέρεται και μεγάλο παράδειγμα δύναμης για μας όλους. Την έχω μέσ’την καρδιά μου γιατί πάνω απ’όλα μου φτιάχνει το κέφι, το ταπεραμέντο της.
 Ο Βαγγέλης, από την άλλη, με μία κάμερα να τραβά ….μπούρδες. Τι τράβηξε αυτό το παιδί όλο αυτό τον καιρό (ζωή νάχει!)… έχω πολύ περιέργεια να δω. Τραβούσε το έργο ή την σκύλα του την Πέρλα;

 Η καταπληκτική Βιβή (θεία της Αλίκης …μοναδικό συγγενικό μπλέξιμο αυτή η οικογένεια!! Πίστευα στην μοναδικότητα του Ωνάση και του Νιάρχου, αλλά διαψεύστηκα από την Βιβή!!!) ήταν ο υποβολέας μας (ΟΧΙ ΡΩΣΣΙΔΑ…ΛΕΤΟΝΙΔΑ..ΕΙΠΑΜΕ’, φώναζε πίσω από την κουίντα την ατάκα που μονίμως ξεχνούσε ο ‘Γιούρι’ για να ακουστεί …..αλλά τελικά μας άκουγε όχι μόνον το κοινό αλλά ίσως και μέχρι το άγαλμα του Αφανή Ναύτη κάτω στο τέρμα της Χώρας!!), φοβερή μαγείρισσα, αυτή και η αδελφή της, πολύ χαρούμενη δε και καλό κορίτσι,να σκιστεί για τους φίλους της, αλλά και μάγκας εκεί που πρέπει να γίνει κάτι, όπως πρέπει. Πριν βγω στην σκηνή, της τσιμπούσα τον κώλο για γούρι. Ήταν τυχερά τα οπίσθια της τελικά,δεν μπορώ να πω.

Οι φωτογραφίες αναρτήθηκαν σε όλο το νησί και ήταν πολύ συγκινητική η προσέλευση. Γείτονες, φίλοι χωριανοί ή από άλλο χωριό και πάει λέγοντας.
Κατεβαίνοντας με τα πόδια όλη την Αγορά και μέχρι να φτάσεις στο θέατρο, που είναι αρκετός δρόμος, με συγκινούσε κάθε βράδυ να μας βλέπουν να περνάμε και να μας χαιρετούν. Να βγαίνουν από το μαγαζί και να σου μεταφέρουν τα καλύτερα λόγια, που όσο και να τα είχα ψιλοζήσει απο άλλες παραστάσεις στην Αθήνα, πάντα σε συγκινούν τα καλά λόγια, πόσο μάλλον όταν ο ένας μετά τον άλλον σου λένε τα ίδια και καλύτερα πιο κάτω. Να περπατάς και να μην ξέρουν οτι είσαι πίσω τους και να ακούς τα καλύτερα για την παράσταση.
Μια μικρή και ήρεμη κοινωνία που αναζωογονείται πάντα με τέτοια γεγονότα.
 Ετησίως δε, ανεβαίνουν δύο τρία έργα από διαφορετικούς συλλόγους και όλοι είναι εξαιρετικοί. Όλοι τους προσφέρουν αξιοπρεπέστατες παραστάσεις.
Εκτός απο τους ‘καλούς’ θεατές, είχαμε και παιδάκια με πατατάκια, ένα μωρό που ήθελε τσισάκια, κάνα δύο κινητά, έναν παππού που δεν είχε καταλάβει ποιά είναι η Ιοκάστη και τα εξηγούσε η σύζυγος με καταράκτη μάλλον, διότι άλλ’ αντ’ άλλων εξηγούσε, επίσης κάνα δύο ‘θείες’ με λουλακί μαλλί και πέρλες (τις συμπαθώ πολύ,αυτές!), στην πρώτη σειρά και να κοιμούνται ή να ρωτούν….
-Τι είπε αυτός, τώρα δα;
Να κοιτούν το πρόγραμμα την ώρα της παράστασης,
 – Ποιά Αλίκη είναι αυτή; Μπα,τι λες;….της Χαρίκλειας; Τι λες, μα αυτή δεν είναι δασκάλα; Βρε πως μεγάλωσε; Ηθοποιός είναι,τώρα;
 -Πάψε βρε Φρόσω, να ακούσουμε τι λένε!
 -Και αυτός ο Γκούμας, ποιός είναι; Ανδριώτης ή ξένος;
 -Δεν ξέρω ποιός είναι. Δεν μου λες χριστιανή μου, θα δούμε το έργο ή θα ακούω εσένα;
Και συνεχίζει η ίδια….
 -Μάλλον έφεραν ηθοποιούς και από την Αθήνα…σώπα τώρα να ακούσω!
 -Αυτός δεξιά δεν είναι της Ελένης της φαρμακοποιού ο αδελφός, ο Γιώργος;
 -Σσσσςς, μη μιλάτε καλέ!
 -Καλέ! κοιμάσαι;
 -Σώπα καλέ που κοιμάμαι!
 -Αφού σε ακούω, ροχαλίζεις!
 -Μα σώπα που ροχαλίζω
 -Μα αφού σ’άκουσα
 -Σε παρακαλώ, γύρευε την δουλειά σου και πάψε!
 -Έχουν ανάψει το αιρ κοντίσιον, γιατί κάτι μου κτυπάει στην πλάτη..εσένα δεν σούρχεται τίποτα;
 -Λένε πρόστυχα;
 -Σας έπεσαν τα γιαλιά σας
-Α, ευχαριστώ…Α! έλα καλέ εσύ είσαι; τι κάνετε καλά; Δεν φύγατε ακόμη;
Α! μεθαύριο, ωραία!

 Οι παραστάσεις τελείωναν με θερμό χειροκρότημα και πάντα γεμάτο από θεατές. Καρέκλες στα πλάγια και λίστα αναμονής μέχρι το τέλος. Η Μίνα έσβηνε και έγραφε στα εισιτήρια, πάνω κάτω η Ειρήνη να μου φέρει αλάτι σε μια ζαλάδα και η Αγγελική (τρελλομαμά…και η κόρη για δέσιμο! Με εξαιρετικό χιούμορ και οι δύο) μαζί με την Όλγα να με ξεματιάζουν.
Η Όλγα αντί να χασμουριέται στο ξεμάτιασμα, ρευόταν! Άλλο και τούτο! Ούτε 2 καφάσια κόκα κόλες νάχε πιει.
 Ο Βασίλης στα φώτα ηρεμότατος και η Χρυσάνθη να λύνει προβλήματα με χιούμορ και να επεμβαίνει άμεσα και καταλυτικά.
Τα λόγια μα και οι κινήσεις αλλά και ότι είχε ζητηθεί απο το σκηνοθέτη έγιναν στο ακαίραιο και μας ενεθάρρυνε ο ίδιος με καλά λόγια κάθε μέρα, μέχρι την τελευταία παράσταση που μας βρήκε … λίγο υποτονικούς. Βάλαμε όλη μας την ένταση και στο τέλος μια συμπρωταγωνίστρια που βγαίνει στα τελευταία 10 λεπτά, άρχισε να αλλάζει τα λόγια και τις ατάκες και φτάσαμε σε χρόνο dt να έχουμε μπερδευτεί και να τα χάσουμε όλοι για λίγο προς στιγμήν… και όλα αυτά σχεδιασμένα με τον σκηνοθέτη, ο οποίος μπήκε στην αίθουσα να απολαύσει το αποτέλεσμα της πλάκας του, ξεκαρδισμένος στα γέλια.

 Πάντα ήταν απ’έξω από την αίθουσα και μας άκουγε από εκεί.
Το θέαμα ήταν κωμικότατο. Φυσικά, ξεσπάσαμε ηθοποιοί και θεατές στα γέλια και σε απίστευτα χειροκροτήματα. Η παράσταση πήρε την ροής της, (πέντε λεπτά είχαν μείνει) και όλοι ξανά καταχειροκροτηθήκαμε στην υπόκληση και βγήκαμε στην είσοδο με το πέρας του έργου να χαιρετήσουμε, ως είθισται εδώ στο νησί………. και δεν το ήξερα!!

 Το πήρα χαμπάρι στην προτελευταία παράσταση! Είναι το ίδιο όπως όταν φεύγουν οι καλεσμένοι και είμαστε στην πόρτα ή μετά τον γάμο στα σκαλιά της εκκλησίας; Αυτό. Όταν το κατάλαβα ήταν αργά, αλλά το βρήκα πάρα πολύ κοινωνικό και κομψό, σε σχέση με τα αστικά θέατρα που συνήθως παραμένουν οι ηθοποιοί στα καμαρίνια ή φεύγουν.
Όλα τελείωσαν με ένα απίστευτο φαΐ το τελευταίο βράδυ μετά μουσικής και χορούς και μπόλικο κρασάκι, στην περίφημη ‘Ενδοχώρα’.
 Όλοι, λοιπόν αυτοί οι μήνες που με κρατήσαν απασχολημένο στο να βοηθήσω και γω στο κτίσιμο του έργου, κάτω απο τις εξαιρετικές οδηγίες του Κώστα Τσαπέκου, παλιό μαθητή του Κουν, ο οποίος ζει στο νησί εδώ και πολλά χρόνια, μαζί με την ομάδα αυτή, όλοι τους, με έκαναν να νοιώσω ευχάριστα. Όλοι τους εξαιρετικοί και καλοί νοικοκυραίοι άνθρωποι, όπως αρμόζει στους σωστούς Ανδριώτες.
Ο τρόπος που συμπεριφέρονται σε τέτοιες εκδηλώσεις είναι εντυπωσιακός και ιδιαιτέρως για ανθρώπους σαν και μένα που είχα ξεχάσει τέτοιες κοινωνίες.
Με εντυπωσίασε, επί παραδείγματι, πως όλοι οι συντελεστές ήταν μέσα στην αίθουσα σε κάθε παράσταση να ενθουσιάζονται με όλους και με όλα. Άφηναν το πόστο στην είσοδο, στο μπαρ ή όποιο άλλο και όλοι ήταν μέσα και με το χαμόγελο στα χείλη. Χαμόγελο από την ψυχή. Το γράφω με συγκίνηση, ειλικρινά.
Πόσο το χαρήκαμε όλοι σαν μικρά παιδιά, όλο αυτόν τον καιρό, όπου κάναμε αυτό που έπρεπε, σωστά, με χαρά και ενθουσιασμό και κέφι και συναδελφικότητα.

 Και φυσικά, πάνω από όλα, το ότι καταφέραμε να διασκεδάσουμε ένα ολόκληρο νησί που μας ετίμησε με την παρουσία του.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα σε όλους, μέσα από την καρδιά μου, ιδιαιτέρως για την αξέχαστη τελευταία παράσταση.
 Ήταν πραγματικά μια υπέροχη και μοναδική εμπειρία.
                                                                                          Μηνάς Γκούμας