Σάββατο 19 & Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013
Δημοτικό Θέατρο Άνδρου, 8:15μμ
Όλοι μας έχουμε φανταστεί κάποια στιγμή το τέλος του κόσμου, με πλημμύρες, σεισμούς, πυρκαγιές, πανδημίες και αστεροειδής που κατευθύνονται στη γη και καταστρέφονται λίγα λεπτά πριν την πρόσκρουση.
Η Λόριν Σκαφάρια ωστόσο δε το βλέπει έτσι.
Καθώς έγραφε το σενάριο, η Σκαφάρια είχε κατά νου πιο απλούς ανθρώπους, και πως θα αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους, όσο πλησίαζε το τέλος.
Η ίδια θυμάται: «Είχα μια μικρή εμμονή με την ιδέα «το τέλος πλησιάζει», και μια μεγαλύτερη με την αγάπη. Για μένα υπήρξε μια ευχάριστη πρόκληση να ανακαλύψω τι θα γινόταν όταν δύο κόσμοι θα συγκρούονταν, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
«Σκέφτηκα ότι θα κρατήσω το σενάριο από μια πολύ ανθρώπινη ματιά, και θα διηγηθώ μια ιστορία σχέσεων, τι θα έκαναν απλοί άνθρωποι, και πως θα επηρεαζόντουσαν οι σχέσεις μεταξύ τους».
«Προσπαθούσα να μην κάνω ένα ‘road movie.’
Καθώς το έγραφα, ενέδωσα κάπως στην ιδέα, ωστόσο προσπαθούσα να βρω τρόπους να ανασταλεί το ταξίδι τους.»
Είχαν γραφτεί κάποια προσχέδια της ταινίας, όταν αρρώστησε ο πατέρας της κι αποσύρθηκε για έξι μήνες.
Όταν επέστρεψε άρχισε να ξαναγράφει το σενάριο, επηρεασμένη από τα γεγονότα, και επικεντρώνοντας στο χρόνο, το να τον έχεις, και να τον χάνεις.
Η ίδια δήλωσε «υπάρχουν πολλά σ’αυτή την ιστορία που αφορούν εμένα, είμαι ο τύπος της Πένυ, αλλά έχω και πολύ Ντοτζ μέσα μου!»
Όλοι μας έχουμε φανταστεί κάποια στιγμή το τέλος του κόσμου, με πλημμύρες, σεισμούς, πυρκαγιές, πανδημίες και αστεροειδής που κατευθύνονται στη γη και καταστρέφονται λίγα λεπτά πριν την πρόσκρουση.
Η Λόριν Σκαφάρια ωστόσο δε το βλέπει έτσι.
Καθώς έγραφε το σενάριο, η Σκαφάρια είχε κατά νου πιο απλούς ανθρώπους, και πως θα αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους, όσο πλησίαζε το τέλος.
Η ίδια θυμάται: «Είχα μια μικρή εμμονή με την ιδέα «το τέλος πλησιάζει», και μια μεγαλύτερη με την αγάπη. Για μένα υπήρξε μια ευχάριστη πρόκληση να ανακαλύψω τι θα γινόταν όταν δύο κόσμοι θα συγκρούονταν, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
«Σκέφτηκα ότι θα κρατήσω το σενάριο από μια πολύ ανθρώπινη ματιά, και θα διηγηθώ μια ιστορία σχέσεων, τι θα έκαναν απλοί άνθρωποι, και πως θα επηρεαζόντουσαν οι σχέσεις μεταξύ τους».
«Προσπαθούσα να μην κάνω ένα ‘road movie.’
Καθώς το έγραφα, ενέδωσα κάπως στην ιδέα, ωστόσο προσπαθούσα να βρω τρόπους να ανασταλεί το ταξίδι τους.»
Είχαν γραφτεί κάποια προσχέδια της ταινίας, όταν αρρώστησε ο πατέρας της κι αποσύρθηκε για έξι μήνες.
Όταν επέστρεψε άρχισε να ξαναγράφει το σενάριο, επηρεασμένη από τα γεγονότα, και επικεντρώνοντας στο χρόνο, το να τον έχεις, και να τον χάνεις.
Η ίδια δήλωσε «υπάρχουν πολλά σ’αυτή την ιστορία που αφορούν εμένα, είμαι ο τύπος της Πένυ, αλλά έχω και πολύ Ντοτζ μέσα μου!»
