Καλημέρα

Η Ιωάννα μπροστά στο αρχείο του συμβολαιογραφείου Τάσου Δημητρίου  όταν έγραφε την Μικρά Αγγλία (1996)

Πότε ξελογιάστηκα με την Άνδρο; Το 1989.
 Χάρις στην Άχλα και στο Πήδημα της Γριάς, δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια παραλίες; Μπα! Καμιά σχέση.
 Τι με συνεπήρε και με συγκλόνισε; Πέντε φωτογραφίες σε έναν τοίχο, οι χαμένοι στα ναυάγια άντρες, οι χαμένες στα πένθη γυναίκες.
Ένιωσα ότι το νησί πάλλεται περήφανα μα σιωπηλά στο σουέλ της ναυτικής περιπέτειας.
Γητεύτηκα. Και πήρα την απόφαση να γράψω ένα μυθιστόρημα για τη μακρά απουσία, την απώλεια, την αντοχή, τη μοναξιά των ανδρών στους ωκεανούς, τη μοναξιά των γυναικών που μένουν πίσω στο σπίτι.
 Όταν δούλευα το βιβλίο όχι μόνο δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι ίσως κάποτε γίνει ταινία, αλλά ούτε καν ότι θα δημοσιευτεί.

Έγραφα για να νιώσω η ίδια όσο περισσότερο, όσο πιο βαθειά μπορούσα, όσο άντεχα τα δυνατά συναισθήματα που πότε φωτίζουν, πότε σκιάζουν το νόημα της ύπαρξης, της ζωής.
Περιέγραφα τα τοπία για να συγκρατήσω στο χαρτί και να φυλάξω στο συρτάρι μου την αίσθηση της μοναχικότητας, της καρτερίας, της περιπλάνησης στα κοφτερά βράχια της ναυτικής παράδοσης.
 Χτυπιόμουνα χωρίς σωσίβιο στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των λέξεων.
Αυτό που με βοήθησε και με ελευθέρωσε ήταν ότι ξανοίχτηκα πέρα από το δικό μου μικρόκοσμο, στο άγνωστο τοπίο μιας κοινωνίας ριψοκίνδυνου βιοπορισμού, πολλαπλών αποχαιρετισμών, αναχωρητισμού, διαρκούς εναγώνιας αναμονής.
Τι κανονικότητα μπορεί να έχει έτσι η ζωή; Οι καθημερινές σχέσεις; Και τι συμβαίνει όταν η ρουτίνα της ειρήνης συνθλίβεται από τον πόλεμο;
Σαν άνθρωπος έχω ανάγκη να αγαπώ, να σέβομαι, να ευγνωμονώ.
Η «Μικρά Αγγλία» μου άνοιξε τη σκέψη και την καρδιά.
Γράφοντας, κάθε μέρα αγαπούσα περισσότερο.
Έγινα πιστή Πηνελόπη των συνταξιούχων και νεότερων ναυτικών και άλλων ντόπιων, προσμένοντας τη συνάντηση μαζί τους με καφέδες, ρακιά και κουβέντα.
Πιστή Πηνελόπη και των γυναικών που μου άνοιγαν την πόρτα μιας ζωής στην προσδοκία του καλού μαντάτου, στο φόβο του κακού.
Περπατούσα στις μοβ βουνοπλαγιές με τις ανθισμένες αλεκάτες της Βουρκωτής, στα πέτρινα μονοπάτια με τα μυριάδες αγριοκυκλάμινα στα Λάμυρα, στα ρείκια που φουντώνουν και απλώνονται παντού στις Έβρουσές, στα φύκια και στα βότσαλα κάτω στα Γυάλια κι έλεγα μέσα μου, να η ομορφιά, ας μην πάθουν τίποτα αυτά τα δώρα της φύσης, εικόνες – εικονίσματα παρηγοριάς, εμψύχωσης, ονειροπόλησης.
 Καλλιτεχνικοί συντελεστές, ηθοποιοί, τεχνικοί και όλοι της ομάδας παραγωγής νιώθουμε τυχεροί που σαλπάρουμε για την Άνδρο.
Μαζί με τους Ανδριώτες, πολύτιμους συμπαραστάτες και συνεργάτες θα δουλέψουμε μέρα – νύχτα για πολλούς μήνες.
Στόχος μια όμορφη και ουσιαστική ταινία – χειρονομία μνήμης και στοχασμού πάνω στην ανθρώπινη περιπέτεια.
                                  Ιωάννα Καρυστιάνη
26 Οκτωβρίου 2012