Υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μορφές των τελευταίων χρόνων στην Άνδρο και
έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 87 χρονών χθες το απόγευμα..
Η νεκρώσιμη ακολουθία το Σάββατο 23 Ιουνίου στον Άγιο Γεώργιο στην Χώρα και η ταφή στους αγαπημένους του Κατακαλαίους
Τυπογράφος στου Καραουλάνη, βιβλιοπώλης και εφημεριδοπώλης απέναντι στην στοά, τον γνώρισα μικρός την ώρα που περιμέναμε το βράδυ να έρθουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά με το καρότσι. Όση ώρα περιμέναμε, μαθαίναμε μιας και ήξερε τους πάντες και τα πάντα , φτάνει να μην αργούσε το καρότσι γιατί τότε οι φωνές του ακούγονταν σ’ όλη την Χώρα, όταν έφταναν τα δέματα περιμέναμε να τα λύσει,να τις μετρήσει να τις τακτοποιήσει και μετά να τις μοιράζει, δίπλα του πάντα η Ερατώ.
Αργότερα πηγαίναμε και για βιβλία , όλα είχαν τις συστάσεις τους μιας και όλα τα ήξερε. Μιλούσε έντονα και παθιασμένα για ότι αγαπούσε πολύ.
Τελικά τώρα που τον χάσαμε καταλάβαμε ότι του χρωστάμε πολλά γιατί σίγουρα και αυτός μας μεγάλωσε.
 |
| Μαθητής σε εκδρομή στα Γιάλια την Άνοιξη του 1936 πάνω από το τρίτο κορίτσι στην πρώτη σειρά από δεξιά |
 |
| 1956 με την Ερατώ του (φωτογραφία Ανδρέα Εμπειρίκου από το λεύκωμα της ΑΓΡΑ) |
 |
| Στο τυπογραφείο του στην Καΐρειο Βιβλιοθήκη |
 |
| δεκαετία του 1970 (φωτογραφία του Φίλιππου Τάρλοου) |
 |
| 25η Μαρτίου 2009 |
 |
| Τώρα τελευταία με την εφημερίδα στον “Ερμή” |
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
Η γειτονιά του Αι Γιώργη έγινε πιο φτωχή. Ο θείος Αντώνης έφυγε να πάει να κοιμηθεί. Η εικόνα του όμως με το ποδήλατο, το ανέβα κατέβα την Αγορά, τα γλέντια, τα τραγούδια και οι φωνές του, το πάθος του για καθε τι που συζητούσε δεν είναι δυνατόν να να χαθούν. Η ζωντάνια του δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ. Καλό σου ταξίδι.
ΣΙΜ
Στο link αυτό θα διαβάσετε ένα κείμενο του Αντώνη Σουρούνη (Μάιος 2008) για τον Αντώνη Πολέμη. http://www.kykladesnews.gr/islands/greece-islands-andros/71-newscategory/50863-2010-01-29%2005-53-00.html
καλο ταξιδι κυρ Αντωνη!να μου φιλησεις την Χρυσανθη και τον Ηλια που τοσο πολυ σε αγαπουσαν!
ΑΠΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΘΥΜΑΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΟΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΚΑΛΗΜΕΡΑ.ΝΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΝΑ ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΙΝΗ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ.ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΕΡΑΤΩ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΝ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ.ΑΜΑ ΤΥΧΑΙΝΕ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ… …..’ΠΕΡΙΒΟΛΙ’.ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠ’ΟΛΑ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΥΡ ΑΝΤΩΝΗ
Αιωνια του η μνημη,θα τον θυμομαστε για παντα!
H 'Ανδρος και η Χώρα έχασε μία από τις πιο αξιόλογες παρουσίες και φυσιογνωμίες που έζησαν κατά την τελευταία ογδοηκονταετία και την σημάδεψαν. Μία -μία χάνονται οι ψηφίδες του μωσαϊκού που την στοιχειοθετούσαν και την χαρακτήριζαν . "Ζωντανή εφημερίδα" ο ίδιος, σαν τον ημερήσιο τύπο που πουλούσε, ιστορούσε με στεντόρεια φωνή και χιούμορ παλαιές ανδριώτικες ιστορίες , γλέντια, παραδόσεις, έθιμα, γενεαλογικά δέντρα και χαρακτήρες. Εύχομαι η πλούσια γνώση του και το αρχείο του να έχουν διατηρηθεί προκειμένου να δημοσιευθούν.
Θερμά συλληπητήρια στην οικογένειά του.
Αντώνη μου, τέσσερα χρόνια πάνε που σου’γραψα τούτα τα λόγια. Τώρα μου ξανάρθαν στη σκέψη μου κι ήθελα να τα μοιραστώ με όσους σε αγάπησαν τόσο.
«Αγαπημένε μου Αντώνη (και Ερατώ, έτσι κι αλλιώς πάντα σας έβλεπα και βλέπω σαν ένα, το ξαναλέει κι ο Αντώνης, σελίδα σαρανταεννιά, πέμπτη παράγραφο, στο ‘Τυπογραφείο Καραουλάνη’ στην Άνδρο, που μόλις διάβασα: πολύτιμη, βοηθός, συμπαραστάτης, ακούραστη, πρόθυμη, συμπαθής, ακριβή σύντροφος)
Ναι, μόλις το διάβασα. Σου γράφω δυο λόγια να σ’ευχαριστήσω για τις ωραίες στιγμές που μου χάρισες περπατώντας πάνω στις δώδεκά σου σελίδες. Να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις, όχι καινούργιες, που πέρασαν στο μυαλό μου, και πρώτα απ’όλα να σου ξαναπώ τι θα χαθεί αν δεν γράψεις ή καταγράψεις κι άλλα, κι άλλα, μοναδικά, με τον δικό σου μοναδικό τρόπο. Είχαμε πει παλιά, θυμάσαι, να γράψτε τα τραγούδια, αλλά, του ένα χάλασε η φωνή εσένα πονάν τα γόνατα και τα τραγούδια δεν γραφτήκανε. Κι έφτασα στη σελίδα σαρανταεννιά, παράγραφος πρώτη, όπου ζητάς χώρο να γράψεις για την ‘Φωνή της Άνδρου’, και λέω μέσα μου, να φτιάξομε χώρο, αποκλειστικό, για τον Αντώνη, για να πει ότι θέλει, για την Φωνή της, για την Άνδρο την ίδια, για την Ερατώ, για τον Ηλία, για την Πόπη, για την εποχή που έκλεισε το ενενήντα με την απομαχία σου. Και λίγο πριν, σελίδα σαρανταδυό, ακούγοντας για τα διασωθέντα δείγματα που φυλάς ως κόρην οφθαλμού, και λίγο μετά, σελίδα πενήντα, που παραδέχεσαι ανοιχτά πόσο προσμένουν να σαλαγιάσουν σ’ένα στέκι τα παραπονεμένα προικιά του τυπογραφείου. Και λέω μέσα μου, από χώρους άλλο τίποτα, να τα μαζέψομε όλα, αμέσως, στο στέκι που διαλέξει, μια απόφαση είναι, κουράγιο έχει, βοήθεια θα’χει. Πρόλαβε η Καϊρειος. Δεν πειράζει, περιμένω να σε δω στα εγκαίνια, να βγάζεις το λόγο. Περιμένω την απόφασή σου, πότε θα ξεκινήσεις, και θα τελειώσεις το δικό σου βιβλίο.»