Αιολικά και έωλα…Με αφορμή κάποια (δυστυχώς πάλι ανώνυμα) σχόλια.

Επώνυμα κύριοι ανώνυμοι, η δημοκρατία θέλει πρόσωπο…

Ο στόχος όλης της προσπάθειας ενημέρωσης για τις ΑΠΕ και κυρίως τα αιολικά που κάνουμε σε εθνικό επίπεδο τα τελευταία δέκα χρόνια είναι πρωτίστως η ενημέρωση και ο προβληματισμός. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στη μεγάλη βαρύτητα του ζητήματος και γι’αυτό συνεχίζουμε παρόλη την κούραση και ενίοτε την απογοήτευση.
Επισημαίνουμε ότι επίκειται η μεγαλύτερης κλίμακας αλλοίωση που έχουν υποστεί τα Νησιά και όχι μόνο στις χιλιετίες της ανθρώπινης παρουσίας. Οι μπουλντόζες είναι προ των πυλών και τα περιθώρια για θεωρητικές συζητήσεις έχουν πια εξαντληθεί, δεν πρέπει να μιλάμε άλλο για γενικότητες αλλά πολύ συγκεκριμένα.
Όπως και στο παρελθόν θα παρακάμψω μια από τις αρχές μου-το να μην απαντώ σε ανώνυμα σχόλια- υπηρετώντας μια σημαντικότερη, αυτή της καλλιέργειας επιχειρημάτων, διαλόγου και αντιπαραθέσεων (που μόνον βέβαια ανοιχτά και επώνυμα μπορεί να ευδοκιμήσει).

Με αφορμή ένα βίντεο που παρουσιάζει την επόμενη μέρα της πράσινης ανάπτυξης σε ένα χωριό της Κρήτης από την πλευρά των κατοίκων, γράφτηκαν κάποια, ανώνυμα δυστυχώς, σχόλια. Θέλω να κάνω μερικές επισημάνσεις, κάποιες για πολλοστή φορά…

Στα πρώτα σχόλια υπογραμμίζεται η άποψη ότι κάποιοι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται τους αφελείς ντόπιους και με πενιχρά οικονομικά ανταλλάγματα αισχροκερδούν καταστρέφοντας το τοπίο και την αγροτική γη με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταίκά.
Συμφωνώ αλλά δεν είναι μόνο αυτό, πρέπει να ξαναδούμε σφαιρικά το ζήτημα.
Παρακάτω κάποιος αντιλέγει στα προηγούμενα λέει ότι για αυτή την πραγματικότητα της Κρήτης φταίνε οι κακοί επενδυτές και όχι οι ΑΠΕ, που είναι καλές και μας γλιτώνουν από το λιγνίτη που εξαφανίζει χωριά από το χάρτη και προκαλεί καρκίνο στη Μεγαλόπολη.
Η γνωστή απατηλή αντιπαραβολή λιγνίτη με ΑΠΕ. Σταθερού φορτίου βάσης (λιγνίτης) με ασταθές και απρόβλεπτο επικουρικό φορτίο αιχμής (ΑΠΕ). Συγκρίνουμε μη ισοδύναμα πράγματα, ψωμί με παντεσπάνι (παρακάτω θα γίνει σαφές γιατί διάλεξα αυτό το ζεύγος ανόμοιων πραγμάτων) Σύγκριση π. χ. μπορεί από τεχνική πλευρά να γίνει μεταξύ λιγνίτη και πυρηνικής, φορτία βάσης και τα δύο. Το να βασίζεις την κριτική σου σε κάτι αναληθές μόνο ορθολογικό , όπως επιχαίρει παρακάτω έτερος ανώνυμος, δεν είναι.
Να επισημάνω ότι την πολύ καλή ταινία «Χαραυγή» που παρουσιάζει το δράμα των λιγνιτοπαραγωγών περιοχών την έχουμε προβάλλει δύο φορές στην Κιν. Λέσχη (υπηρετώντας τη σφαιρικότητα της πληροφόρησης).

Οι ΑΠΕ είναι καλές ή κακές (προβληματική υπεραπλούστευση) ανάλογα με τις εφαρμογές τους. Δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τα θερμοηλεκτρικά, δρούν συμπληρωματικά μέχρι μικρού ποσοστού, που περιορίζεται από τεχνικές παραμέτρους. Δεν «ταιριάζουν» στα κεντρικά δίκτυα. Στη Γερμανία η ηλεκτροπαραγωγή από αιολικά είναι μόλις 7%, στη Δανία 17% που μάλλον είναι και το τεχνοοικονομικό ταβάνι. Ως συνεισφορά στα κεντρικά δίκτυα παρέχουν λίγο, προβληματικό και ακριβό ρεύμα. (ΕΟΝ, το ΔΕΣΜΗΕ της Γερμανίας)
Όσες ΑΠΕ και να βάλουμε το φορτίο βάσης θα μειωθεί ελάχιστα τόσο και τα καυσαέρια της Μεγαλόπολης.
Ακόμη δε και για αυτές τις λίγες που σηκώνει το δίκτυο χρειαζόμαστε νέες εφεδρείες υγραερίου, ακριβού και εισαγόμενου.
Επανέρχονται λοιπόν σε νέα βάση τα ερωτήματα: πόσες ΑΠΕ σηκώνει το σύστημα, τι είδους, ποιος και με τι προδιαγραφές θα τις υλοποιήσει, τι είδους και πόσες νέες εφεδρείες χρειάζονται; πόσο θα κοστίσει συνολικά στην εθνική οικονομία; Ακόμη: τι τοπικές επιπτώσεις θα έχουμε;
Το είδος του δείκτη που θα έπρεπε να καθορίζει τις εθνικές ενεργειακές (και όχι μόνο) πολιτικές πρέπει να είναι ο εξής: Πόσο π.. χ. διοξείδιο μειώνω για κάθε ευρώ κόστος της εθνικής οικονομίας;
Το «εθνικό» μας ενεργειακό σχέδιο δυστυχώς υπαγορεύεται από τους έχοντες συμφέροντα, ουδείς έχει αποτιμήσει το συνολικό δημόσιο κόστος των ΑΠΕ (συμπληρωματικά δίκτυα και εφεδρείες) που δεσμευτήκαμε να υλοποιήσουμε.
Θα πει ο δικηγόρος του διαβόλου: μα έστω και έτσι δεν αξίζει να πετύχουμε έστω και αυτή τη μικρή, ακριβή μείωση των εκπομπών; Το περιβάλλον δεν είναι προτεραιότητα; Η προσωπική μου απάντηση θα μπορούσε να είναι θετική αλλά με όρους, όρους που καθώς δεν τηρούνται με κάνουν να αναφωνώ:
Όχι χωρίς συνολική οικονομοτεχνική μελέτη,
όχι χωρίς σχεδιασμό,
όχι χωρίς ενημέρωση των τοπικών κοινωνιών
όχι χωρίς κεντρικό έλεγχο,
όχι όταν αποδεδειγμένα απειλούν τα πλέον αξιόλογα μέρη,
όχι όταν κερδίζουν λίγοι με επιδοτήσεις των πολλών,
όχι γιατί οι ζημιές δεν αποκαθίστανται,
όχι πάλι αλλά ελληνικά.
Στο βίντεο της κρατικής γερμανικής τηλεόρασης με θέμα τις ανεμογεννήτριες στην Άνδρο, που υποτιτλίσαμε και προβάλλαμε σε μια από τις εκδηλώσεις μας η τ. Υπουργός περιβάλλοντος παραδέχεται την έλλειψη σχεδιασμού και λέει ότι δεν προλαβαίνουν.
Μα έτσι δεν φτάσαμε μέχρι εδώ ως Χώρα και ποιος ξέρει πού θα πάμε ακόμη;
Να προσθέσω ότι η οικονομική βιωσιμότητα του όλου εγχειρήματος της μαζικής ηλεκτροπαραγωγής από βιομηχανικής κλίμακας ΑΠΕ αμφισβητείται ακόμη και στη Γερμανία και την Ισπανία (χώρες παραγωγούς εξοπλισμού) ενώ η Βρετανία αναθεωρεί πλέον την πολιτική της. Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι Ισπανοί απέρριψαν το αντίστοιχο «Ηλιος» και ότι στην Ιταλία ο αντίλογος εστιάζεται τόσο στο τοπίο και τη γεωργική γη- όπου κόψανε τις επιδοτήσεις (και χωρίς επιδοτήσεις δεν υλοποιείται τίποτα)- όσο και στη μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας από την αύξηση της τιμής του ρεύματος.
Επιστρέφω σε κάποια σχόλια που κρύβουν- όχι και τόσο πετυχημένα-μπόλικη ειρωνεία.
Οι πέτρες πάνω στις οποίες κατά τη γνώμη του ανώνυμου σχολιαστή δεν φυτρώνει τίποτε, τα διάραχα όπως λέει πιο κάτω υποτιμητικά, δεν είναι παρά η Ελλάδα, αυτή που έθρεψε –και στην Άνδρο- γενιές, η γη που έσωσε τον κόσμο στην Κατοχή, η γη που φιλοξενεί ήμερη και άγρια ζωή, η γη που κρατά νερό, η γη που αποτελεί μαζί έδαφος, βιοποικιλότητα και τοπίο, η γη που είναι ο σημαντικότερος μη ανανεώσιμος πόρος.
Αναρωτιέμαι επίσης σεβόμενος πάντα ότι « περί ορέξεως…» σε τι απόσταση από το αιολικό πάρκο βρισκόταν ο σχολιάζων όταν διαμόρφωσε την άποψη ότι: «δεν χορταίνει να το χαζεύει», αν έχει επισκεφθεί από κοντά τελευταίου τύπου τέτοιες εγκαταστάσεις με τις άνω των 100μ μηχανές, αν έχει δει δορυφορικές φωτογραφίες όπου σε κάτοψη φαίνεται η έκταση των χωματουργικών (βλ βίντεο λέσχης), αν είχε επισκευτεί και πριν την περιοχή ώστε να συγκρίνει και τέλος πως θα το έβλεπε σε περίπτωση που αντί να φαντάζεται την εσφαλμένη και παραπλανητική αντιπαραβολή με την Πτολεμαΐδα το έβλεπε ως αυτό που είναι:

Μια τερατώδης βιομηχανική εφαρμογή μιας αρχικά καλοπροαίρετης ιδέας προωθημένη μέσω ενός μονόπλευρου και εν τέλει απατηλού marketing από ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το γρήγορο κέρδος που τους το εξασφαλίζουν οι υποχρεωτικές επιδοτήσεις όλων ημών (των πτωχευμένων).
Κάτι τελευταίο σε σχέση με τα υποκειμενικά κριτήρια. Το ενεργητικό με το παθητικό υποκειμενικό επιχείρημα δεν είναι εξ αρχής ισοδύναμα. Για παράδειγμα αν κάποιος θέλει να κόψει ένα δέντρο και κάποιος όχι, πάνω και πέρα από το τι προβλέπει ο νόμος για την περίπτωση βάσει της αρχής της προφύλαξης είναι προτιμότερο να μη κοπεί το δέντρο αν δεν εξαντληθούν όλα τα περιθώρια.
Ή πιο απλοϊκά αν κάποιος θέλει να δείρει κάποιον και εκείνος δε θέλει να φάει ξύλο, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις υποκειμενικές αυτές απόψεις.

Ο αφορισμός του NIMBY –Όχι στην αυλή μου

Όσοι έχουν έστω και λίγο παρακολουθήσει την προσπάθεια που κάνουμε πάνω στο θέμα πρέπει να γνωρίζουν ότι ακριβώς τον τοπικισμό και τον ατομισμό του «όχι στην αυλή μου» δεν υπηρετούμε. Αυτό άλλωστε καθίσταται σαφές και από το παρόν κείμενο.
Απεναντίας βλέπουμε συνολικά το ζήτημα και έχουμε πειστεί ότι το υλοποιούμενο πρόγραμμα ΑΠΕ δεν υπηρετεί ούτε το κοινό καλό ούτε το περιβάλλον, πόσω μάλλον την εθνική οικονομία . Αυτά άλλωστε συζητάμε κυρίως εκτός Άνδρου, στις Κυκλάδες, την Εύβοια, τη Σκύρο, την Κρήτη, την Ικαρία, τη Χίο, τη Λέσβο, την Πελοπόννησο, τη Βοιωτία, και αλλού όπου πολλοί πολύ πιο δραστήριοι σε σχέση με την Άνδρο πολίτες και συλλογικότητες αντιδρούν ενάντια στην ψευδεπίγραφη «πράσινη ανάπτυξη». Η διεύρυνση άλλωστε του προβληματισμού μας δεν είναι μόνο γεωγραφική αλλά και θεματική εντός των ενεργειακών θεμάτων καθώς έχουμε επαφές με συλλόγους που τηρούν κριτική στάση ενάντια στο κάρβουνο, τα πυρηνικά, τα μεγάλα υδροηλεκτρικά κ.α. Από κοινού προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που θα έπρεπε να κάνει η πολιτεία: συνεκτιμώντας παραμέτρους να επιτύχουμε μια σφαιρική θεώρηση στα ενεργειακά.
Αντίθετα οι περισσότεροι που, στην Άνδρο και αλλού, θέλουν και υποστηρίζουν τις φαραωνικές εγκαταστάσεις ΑΠΕ διακατέχονται από τοπικά κριτήρια κυρίως, δηλαδή προτάσσουν τα οικονομικά οφέλη που θα αποκομίσουν, και κρύβονται πίσω από το πέπλο του υποτιθέμενου κοινού καλού. «Το θέλω στην αυλή μου γιατί είναι καλό, και θα κονομήσουμε κιόλας», διατυμπανίζουν δημοτικές αρχές και οικοπεδούχοι. Μόνο που εδώ η τέρψη των ολίγων στερείται του ωφελίμου για τους πολλούς. Όχι μόνο οι πολλοί πληρώνουν το χαράτσι της επιδότησης από το οποίο μερικά ψίχουλα φτάνουν στους τοπικούς, αλλά πολλών οι περιουσίες απαξιώνονται σε τεράστια ακτίνα γύρω από τις εγκαταστάσεις.
Η προώθηση ή η αποδοχή από τις δημοτικές αρχές της Άνδρου κάποιων εγκαταστάσεων και συγκεκριμένα 120 MW στο Καλιβάρι και 45 MW στο στενό επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Οι δημοτικές αρχές δέχονται τις παραπάνω βιομηχανικές εγκαταστάσεις ενώ αυτές προφανώς καταστρατηγούν όλους τους όρους- προϋποθέσεις (χωροταξικού ΑΠΕ νησιού, ορνιθολογικές μελέτες που προβλέπονται και από το LIFE όπου συμμετέχει και ο Δήμος) που οι ίδιες θέτουν στη ρητορική τους εναντίον άλλων εγκαταστάσεων. Η εγκατάσταση του στενού μάλιστα πήρε έγκριση από το δημοτικό συμβούλιο Άνδρου πρόσφατα, ως 12ο θέμα, μετά από μια συζήτηση μόλις δεκαπέντε λεπτών (που μπορείτε να απολαύσετε στο BLOG της λέσχης) λες και μιλάμε για κανένα περίπτερο. Η συνεδρίαση έγινε χωρίς αντίλογο καθώς κανείς από τους ενδιαφερόμενους συλλόγους και πολίτες δεν έλαβε γνώση. Στον πιθανό αντίλογο ότι όποιος ενδιαφέρεται πρέπει να αναζητά μόνος αντιτείνω ότι άλλο οι τύποι και άλλο η ουσία, δεν ήθελαν διάλογο και το πέτυχαν. Αξίζει να αναφερθεί ότι πάνω από δυόμισυ ώρες συζήτησης αναλώθηκαν για το ωράριο της μουσικής των κέντρων διασκέδασης, πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη και προφανώς σε σημασία για το Δημοτικό Συμβούλιο. Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά στη Δανιμαρκία…
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ας εστιάζουμε σε επιχειρήματα και όχι ετικέτες, ούτε ο έχων συμφέρον αξιωματικά σφάλει ούτε ο μη έχων έχει το αλάθητο.
Πληροφοριακά για την μεγάλη εγκατάσταση του Καλιβαρίου έχει κατατεθεί προσφυγή στο ΣτΕ από το Δίκτυο Αιγαίου, την Ελλ. Ορνιθολογική Εταιρεία, τον Κυνηγετικό Σύλλογο Άνδρου και τον Σύλλογο Εθελοντών Δασοπυροσβεστών Άνδρου. Για την εγκατάσταση του Στενού περιμένουμε την έγκριση περιβαλλοντικών όρων.
Κλείνω αυτό το κείμενο που προέκυψε τελικά μακροσκελές απαντώντας στο επόμενο σχόλιο που απαριθμεί θετικά, αρνητικά και αμφιλεγόμενα παραθέτοντας εντός εισαγωγικών τα σχολιαζόμενα:
«Καμία εκπομπή αερίων θερμοκηπίου ή τοξικών αποβλήτων»
Σωστό εφόσον μιλάμε για την λειτουργία Α/Γ ή Φ/Β αλλά όχι συνολικά. Τα εργοστάσια που τα παράγουν, οι εκσκαφές με δύο τρόπους –μηχανήματα και έδαφος, οι μεταφορά, τα τσιμέντα της βάσης και η ανακύκλωσή τους όλα παράγουν καυσαέρια. Οι εταιρείες ισχυρίζονται ότι όλα τα παραπάνω ισοσκελίζονται στα πρώτα 3 χρόνια λειτουργίας αλλά δεν υπολογίζουν πολλά και σημαντικά όπως την απελευθέρωση διοξειδίου από τους οργανισμούς του εδάφους κατά τις εκτεταμένες εκσκαφές, το πετρέλαιο των μηχανημάτων κατά την κατασκευή των πολλών συνοδών έργων που απαιτούνται, την υπολειτουργία των σταθμών εφεδρείας που πρέπει να ανοιγοκλείνουν για να απορροφηθεί η αυξομείωση και άλλα.
«Μηδαμινή ανάγκη συντήρησης. Το κόστος της ενέργειας είναι πρακτικά το κόστος της αρχικής εγκατάστασης.»
Η συντήρηση μπορεί να είναι μικρή, αν και όχι τόσο στις Α/Γ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το κόστος ενέργειας είναι μικρό, μια και το κόστος της εγκατάστασης είναι τεράστιο και χωρίς τις επιδοτήσεις δεν βγαίνει. Οι επενδύσεις είναι υψηλής εντάσεως κεφαλαίου που όντας εισαγόμενο και με δανεικά τις καθιστά κακή επιλογή.
»Ο χώρος γύρω από ανεμογεννήτριες αμέσως μετά την εγκατάσταση μπορεί να αποδωθεί στη γεωργία και την κτηνοτροφία.»
Ισχύει για πεδινές εκτάσεις, στην περίπτωση των κορυφογραμμών προκαλούν τεράστια διάβρωση και απώλεια εδάφους.
»-Παραγωγή ενέργειας τοπικά. Σχετική ενεργειακή αυτάρκεια. (Αυτό έχει κάποιους σοβαρούς περιορισμούς που όμως με μια ακόμα επένδυση σε τρόπους αποθήκευσης μπορεί να καταλήξει ακόμα και σε αυτονομία).»
Μα εδώ είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη, αντί να σχεδιάζουν ΑΠΕ με γνώμονα την παραγωγή κοντά στην κατανάλωση, σχεδιάζουν για να τροφοδοτήσουν ένα τεράστιο κεντρικό σύστημα και να μεταφέρουν πάνω κάτω σε τεράστιες αποστάσεις μεγάλα ποσά ενέργειας. Απαιτούνται χιλιάδες χιλιόμετρα δικτύων και πανάκριβοι αυτοματισμοί, δημοσία δαπάνη. Με την φιλοσοφία ακριβώς της μικρής κλίμακας και της τοπικής αυτονομίας είναι που συμφωνούμε, μα άλλα μας προκύπτουν.
»-Καμία ανάγκη εξόρυξης ορυκτών καυσίμων.»
Μακάρι να γινότανε τούτο μακάρι… Η πιο συνηθισμένη παρανόηση, οι ΑΠΕ δεν υποκαθιστούν αλλά συμπληρώνουν μόνο λίγο και κοστίζουν ακριβά.
»-Όχληση της ορνιθοπανίδας από τις ανεμογεννήτριες. (Από την άλλη φαντάζομαι ότι η ορνιθοπανίδα ενοχλείται περισσότερο από ένα φουγάρο που καπνίζει).»
Οι Α/Γ θα είναι χιλιάδες και όχι μόνο ενοχλούν αλλά και σκοτώνουν πουλιά (βλ. ταινιάκι λέσχης) και κυρίως αρπακτικά όπου περιλαμβάνονται και πολλά προστατευόμενα είδη. Άσε που και το φουγάρο θα παραμείνει.
»-Θόρυβος από τις ανεμογεννήτριες. Όχι περισσότερος από αυτόν ενός εργοστασίου.»
Ο θόρυβος είναι βάσει μελετών πολύ πιο σημαντικός από όσο ισχυρίζονται οι εταιρείες, ιδίως οι υποήχοι που προκαλούν αϋπνίες και νευρολογικές διαταραχές.
»-Ανάγκη για δημιουργία υποδομών όπως δρόμοι, μικροί υποσταθμοί, κολώνες. Πράγματι, αν γίνουν με τον πατροπαράδοτο ελληνικό τρόπο είναι πρόβλημα. Με λίγο σεβασμό, μετά την αρχική εγκατάσταση ελάχιστα πράγματα χρειάζεται να μείνουν κοντά στο αιολικό ή φωτοβολταϊκό πάρκο.»
Οι δρόμοι είναι όντως μεγάλο ζήτημα λόγω των κλίσεων και του τεράστιου μεγέθους των οχημάτων. Προβλήματα υδρολογικά, διάβρωσης και ανεπανόρθωτης αλλοίωσης του τοπίου, καθιστάμενα ακόμη οξύτερα από «τον πατροπαράδοτο ελληνικό τρόπο».
»-Αισθητική όχληση. Εμένα πάντως τα πάρκα ΑΠΕ μου αρέσουν αισθητικά και δεν καταλαβαίνω γιατί ένας νερόμυλος ή ένας ανεμόμυλος είναι όμορφα και αξίζει να τα επισκεπτόμαστε και να τα κάνουμε μουσεία ενώ μια ανεμογεννήτρια ή ένα Φ/Β πάρκο όχι.»
Το να συγκρίνεις ένα πέτρινο μύλο 6μ ύψος φτιαγμένο από τοπικά υλικά με μια χαλύβδινη τεράστια κατασκευή ύψους 100 με 150 μ (όσο ένας ουρανοξύστης 35-50 πατώματα) ειλικρινά ξεφεύγει από τις δυνατότητες σχολιασμού που διαθέτω.
Δεν είναι θέμα υποκειμενικής αισθητικής , είναι θέμα κλίμακας. Αν μιλούσαμε για ένα πρόσωπο, ας πούμε, δεν μιλάμε για λίγο μακρύτερη μύτη αλλά για μια προβοσκίδα από μαμούθ στη θέση της. Άσε που μιλάμε για εκατοντάδες μαμούθ…
»-Οικονομική εκμετάλευση. Θα ήθελα να δω μια δημόσια ΔΕΗ ή μια δημοτική επιχείρηση να νοικιάζει γη και να στρώνει εγκαταστάσεις προς όφελος των πολιτών. Για κανένα λόγο δεν θα ήθελα να αγοράσουν τη γη των παππούδων μου για “καθρεφτάκια” 5-6 καρχαρίες και να θησαυρίσουν πουλώντας μου ενέργεια.»
Συμφωνώ αλλά ακόμη και αν ζήσουμε για να δούμε τέτοιες αλλαγές όπου ένα εξυγιασμένο Δημόσιο θα αναλάμβανε πρωτοβουλία τι θα γινόταν σε αυτή την περίπτωση; Θα έκανε μια δημόσια εγκατάσταση όπου δημόσιες επιδοτήσεις απλά θα άλλαζαν τσέπη;
Δυστυχώς αυτό που βιώνουμε είναι ένα ακόμη θολό τοπίο όπου επωφελούνται οι καρχαρίες.

»Τα κατά είναι όντως σοβαρά αλλά αν θέλουμε ηλεκτρισμό οι ΑΠΕ είναι αυτή τη στιγμή η βέλτιστη λύση.»
Αυτή είναι δυστυχώς η ψευδαίσθηση που έχει καλλιεργηθεί.
Ξαναλέμε, δεν παρέχουν φορτίο βάσης, είναι συμπληρωματικές.
Το ότι οι ΑΠΕ είναι «λύση» του ενεργειακού προβλήματος είναι ένας αυθαίρετος ισχυρισμός που πλέον αμφισβητείται ανοιχτά ακόμη και στη Γερμανία. Ζητάμε εδώ και χρόνια μια συνολική μελέτη μα του κάκου. Είναι δυστυχώς πολλά τα λεφτά.
Το κεντρικό ερώτημα είναι να καθορίσουμε πόσο ηλεκτρισμό θέλουμε (διαχείριση ζήτησης). Στη Γερμανία για παράδειγμα παρόλες τις πολιτικές τους οι εκπομπές αυξάνουν, γιατί αυξάνεται η ζήτηση, ενώ εδώ λόγω κρίσης μειώνεται.

Το ενεργειακό όπως και συνολικά το αναπτυξιακό μας μοντέλο πάσχει σε βάθος από παθογένειες τύπου καρκίνου, είναι εθισμένο στην ασταμάτητη μεγέθυνση και δεν θα σταματήσει αν δεν εξαντλήσει τα πάντα και σκοτώσει τον οργανισμό. Το να προτείνει κανείς ως θεραπεία αυτού του καρκινώματος ασπιρίνες τύπου ΑΠΕ όχι μόνο δεν λύνει αλλά κουκουλώνει το πρόβλημα. Όταν μάλιστα βάζουμε ΑΠΕ στα κουτουρού τότε μάλλον μέσα στην πλάνη μας μπερδέψαμε τις ασπιρίνες με υπόθετα…

Με τιμή και (βαίνουσα ελαττούμενη) υπομονή
Αλέξανδρος Μαβής

Γελοιογραφίες: Γιάννης Βούμβουρας

Και το βιντεάκι της Λέσχης “Η αιολική βιομηχανία στην Άνδρο”