Τι μπορεί να κάνει τελικά ένας πάπας (ή και ένας οποιοσδήποτε θρησκευτικός ή και πολιτικός ηγέτης); Διερωτάται, στην έξοχη ταινία του «Εχουμε πάπα!», ο Ιταλός σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι.
Στο στόχαστρο του σκηνοθέτη, το Βατικανό με τις διάφορες ιεροτελεστίες του, από την κηδεία ενός πάπα μέχρι την επιλογή ενός νέου, αλλά και τα παρασκήνια και η υποκρισία του, όταν η επιλογή τους προκαλεί προβλήματα. Γιατί, όταν με τον θάνατο του πάπα, ο καρδινάλιος Μελβίλ (ένας εξαιρετικός Μισέλ Πικολί), που εκλέγεται, χωρίς να το περιμένει, νέος πάπας, αντί να βγει στο μπαλκόνι και να χαιρετίσει τα πλήθη στην πλατεία (όταν από το μπαλκόνι του Αγίου Πέτρου αναγγελθεί το περιβόητο «Εχουμε πάπα!»), ο Μελβίλ παθαίνει τρακ, βγάζει μια κραυγή και το βάζει, κυριολεκτικά, στα πόδια. Αποτέλεσμα: οι σύμβουλοί του να καλέσουν έναν ψυχίατρο (στον ρόλο ο ίδιος ο Μορέτι) αλλά ούτε κι αυτός δείχνει να μπορεί να τον βοηθήσει, το μόνο που κάνει είναι να διοργανώσει (σε μια από τις πιο απολαυστικές σκηνές της ταινίας) ένα τουρνουά βόλεϊμπολ, με τους καρδινάλιους να αποτελούν τις διάφορες τοπικές ομάδες.
Αυτό βέβαια που μας λέει ο Μορέτι είναι πως το Βατικανό, όπως και η υπόλοιπη κοινωνία, είναι είδος θεάτρου με τους καρδινάλιους και τους όποιους «αρχηγούς» της να παίζουν καθημερινά θέατρο – ο ίδιος μάλιστα ο πάπας, στις περιπλανήσεις του, θα συναντήσει και μια ομάδα ηθοποιών και μαζί τους θα παίξει διάφορους ρόλους από τον «Γλάρο» του Τσέχοφ. Το ίδιο έργο παρουσιάζεται αργότερα και σ’ ένα θέατρο, όπου οι καρδινάλιοι και οι φρουροί του Βατικανού ανακαλύπτουν τον εξαφανισμένο πάπα. Ταυτόχρονα, ο Μορέτι μάς δίνει και μια εικόνα της μοναξιάς τού ατόμου αλλά και της απώλειας μνήμης που προκαλεί η μεγάλη ηλικία. Με το «Εχουμε πάπα!», ο Μορέτι έφτιαξε μια από τις καλύτερες ταινίες του, ταινία που κρύβει πολύ περισσότερα απ’ όσα μας λέει ο τίτλος της.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
