Ο 50χρονος Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, συγκαταλέγεται πλέον στους αυθεντικού σύγχρονους auteur του παγκόσμιου κινηματογράφου και, εδώ και χρόνια, είναι ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος του Τούρκικου σινεμά.
Σε αυτή την «χειροποίητη», σχεδόν οικογενειακή ταινία, ο Τσεϊλάν υπογράφει τη σκηνοθεσία, την φωτογραφία και το σενάριο (που βασίζεται σε ένα αυτοβιογραφικό διήγημα της αδελφής του Εμινέ ενώ, διόλου τυχαία, στα συγγραφικά credits εμφανίζεται και το όνομα του Άντον Τσέχοφ).
Όπως σε όλες τις ταινίες του, έτσι και στο Kasaba, o Τσεϊλάν αντλεί από τις προσωπικές του εμπειρίες, κινείται στα γνώριμα τοπία της γενέθλιας γης του, εμπνέεται από βιωματικές σχέσεις, συναισθήματα και ανησυχίες.
Το θέμα της ταινίας ακούγεται απλούστατο.
Παιδιά, που στην πορεία τους στον ανορθόδοξο κόσμο των μεγάλων, εξελίσσονται από αγρίμια σε συμπονετικές ανθρώπινες υπάρξεις. Είναι μέσα από τη συνύπαρξη τριών διαφορετικών γενιών, που θα ακούσουν ιστορίες για πολέμους, θανάτους, πείνα και δουλειά και θα αντιληφθούν τελικά τη θέση τους στην οικογένεια, στην κοινωνία, στον κόσμο….
Όμως, όπως κάθε αυθεντική δημιουργία, το «Kasaba» μεταμορφώνει αυτές της στιγμές της καθημερινότητας σε ποίηση και μαγεία.
Ο Τσεϊλάν παρακολουθεί διακριτικά κι από απόσταση τους ήρωές του, αποφεύγοντας τα πολλά λόγια, εστιάζοντας στις μικρές λεπτομέρειες (χειρονομίες, εκφράσεις), δίνοντας εξίσου βάρος στη σιωπή, στο φως και τον άνεμο της Ανατολίας. Η ακρίβεια στα μονοπλάνα και στο βάθος πεδίου, πέρα από την αδιαμφισβήτητη εικαστική λειτουργικότητά τους (σημειωτέον πως οι καταβολές του Τσεϊλάν είναι περισσότερο φωτογραφικές – εικαστικές) συνδυάζουν την αποστασιοποιημένη, χαμηλόφωνη παρατήρηση με την δημιουργία ατμόσφαιρας και τον λυρισμό.
Ο Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, με ένα φιλμ προϋπολογισμού λίγων δεκάδων χιλιάδων ευρώ, με συνεργείο δύο (!!!) ατόμων, με μια θορυβώδη βουβή κάμερα (ο ήχος προστέθηκε εκ των υστέρων) και με ένα αμιγώς ερασιτεχνικό καστ, κατορθώνει μέσα από τον κύκλο των ανθρώπων και της φύσης του μικρού χωριού του να φτάσει στον κρυμμένο και άρρητο σκληρό πυρήνα της ζωής αυτής καθαυτής, να καταφέρει να γίνει επί της ουσίας παγκόσμιος, διατηρώντας ακέραιη την εθνική και καλλιτεχνική του ταυτότητα.
