Οι ένορκοι της ταινίας του Νικίτα Μιχάλκωφ, δώδεκα στον αριθμό, σαν ξεχασμένοι από κάποια βιβλική παραβολή, είναι εκδοχές της ίδιας φιγούρας: Αυτής του ανθρώπου που έχει απεριόριστη εξουσία στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Όλοι τους είναι άνδρες, ασχολούνται με διαφορετικά επαγγέλματα, άλλοι είναι διάσημοι, άλλοι ονειρεύονται να γίνουν, άλλοι αγαπούν τις καταχρήσεις, άλλοι έχουν οικογένεια, άλλοι την έχουν διαλύσει, βασανίζονται από προβληματικές σχέσεις με το περιβάλλον τους, άλλοι είναι πλούσιοι, άλλοι φτωχοί. Παρά τη διαφορετικότητά τους, δεν ακούγεται το όνομα κανενός, είναι ανώνυμοι και ίσοι ενώπιον της δικαιοσύνης. Πετούνε ο ένας στον άλλο μπάλες, ανταλλάσσουν λογομαχίες, φτάνουν κοντά στην τρέλα ή ακόμα και στο θάνατο, ξύνουν πληγές του παρελθόντος, χάνονται σε αναπολήσεις, θυμούνται τα φρικτά λάθη τους. Πόσο πολύ απέχουν τελικά από τον άνθρωπο που ετοιμάζονται να καταδικάσουν; Το νεαρό αγόρι ίσως να κατηγορείται επειδή έχει τη λάθος καταγωγή: είναι Τσετσένος, άρα για πολλούς, εχθρός εξ ορισμού. Οι άνθρωποι βρίσκουν λογικό και επόμενο αυτό που βαθιά μέσα τους επιθυμούν να δουν. Πιστεύουν σε αυτό που τους είναι ήδη γνωστό. Βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν.
Η κάμερα του Μιχάλκωφ ξεκινά από μια γνώριμη κατάσταση, μια διαδικασία ρουτίνας. Και καταλήγει σε ανεξερεύνητα μονοπάτια, κάνοντας μαθήματα ανατομίας στον ψυχισμό των ηρώων του. Την ίδια στιγμή, αρθρώνει πολιτικό λόγο, αγγίζοντας ένα ευαίσθητο θέμα για την ρωσική κοινωνία μέσα από την οπτική των πολιτών της. Ακολουθώντας την τακτική του πρώτου ενόρκου, ο σκηνοθέτης δεν μιλά με κατάφαση η άρνηση. Διατηρεί απλώς το δικαίωμά του στην αμφιβολία. Και αυτό είναι η προϋπόθεση της ελευθερίας.
από το www. myfilm.gr
“12”
Σάββατο 2 & Τετάρτη 13 Απριλίου Δημοτικό Κινηματοθέατρο Άνδρου 8:45μμ
Μπράβο για την επιλογή της ταινίας!
Εξαιρετική!!!
Από τις καλύτερες που έχω δεί.
Με πολλαπλές ερμηνίες για την συμπεριφορά, την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα των ανθρώπων.
Με πολλαπλές ερμηνίες για την ιεράρχιση Αξιών και των Προτεραιοτήτων στη ζωή.
Μήν την χάσετε όσοι μπορείτε.