Η Ιωάννα Καρυστιάνη γράφει για την κληρονομιά του πάτου

Κάθε τρεις και δύο πολυπληθείς, πολυδάπανες και πολυδιαφημισμένες παγκόσμιες συναντήσεις για τα μεγάλα προβλήματα, τα δράματα και τις τραγωδίες της εποχής.

Δεκάδες χιλιάδες πολιτικοί, διπλωμάτες, ειδικοί απεσταλμένοι και ειδικοί επιστήμονες πληρώνονται καλά και ξοδεύουν πολλά σε πηγαινέλα, σε δείπνα, σε φανερές τελετές και μυστικές μεθοδεύσεις και σε λογιώ-λογιώ καμπάνιες, προετοιμάζοντας για καιρό αυτό που προκύπτει τελικά, άλλη μια μεγάλη νίκη της αγοράς, άλλη μια ήττα της ζωής.
Από πότε έχει ο κόσμος να νιώσει ανακούφιση να πάρει μια μεγάλη ανάσα με τις αποφάσεις που λαμβάνονται στα διάφορα G, τα 7, τα 8, τα 20, τα 77, τις γενικές συνελεύσεις του ΟΗΕ και τις παγκόσμιες διασκέψεις;
 Η φωνή των φτωχών χωρών που πληρώνουν τα σπασμένα της ανάπτυξης των πλουσίων με πολέμους, νεκρούς, μόλυνση, επιδημίες, πρόσφυγες και μετανάστες δεν μετράει.
Οι μελέτες και οι προειδοποιήσεις των μη «ενσωματωμένων» επιστημόνων και των ανεξάρτητων ερευνητών δεν πιάνουν τόπο.
Οι χρυσοπληρωμένοι, γερασμένοι και κηδεμονευόμενοι διεθνείς οργανισμοί δεν τολμούν να επιβάλουν κυρώσεις στους ισχυρούς όταν ξεκινούν πολέμους για να κλέψουν ξένο πετρέλαιο και ξένους πόρους, όταν υποκινούν και χρηματοδοτούν πραξικοπήματα, όταν αρνούνται να συμμορφωθούν με πρωτόκολλα για την προστασία του Περιβάλλοντος.
Στην Κοπεγχάγη οι 192 χώρες πήραν μέρος όχι σε Διάσκεψη Κορυφής, αλλά πάτου. Τα ένα δυο βηματάκια ήταν το γνωστό φύλλο συκής που όμως δεν ξεγελάει πια. Ο κόσμος βλέπει τους πλέον «αρμόδιους», ένα σωρό μεγαλόσχημους, σταρ της πολιτικής, καμένους σε απανωτές αποτυχίες και φούσκες, στην κρίσιμη στιγμή να στέκονται σούζα μπροστά στις πολυεθνικές και στις τράπεζες.
Το πάνω χέρι στα πράγματα έχουν οι γενιές που κλείνουν τον βιολογικό τους κύκλο και παίρνουν στον λαιμό τους τις επόμενες.
Οι νέοι λοιπόν θα αποδεχτούν ότι δεν θα προλάβουν μάλλον να πεθάνουν στον καιρό τους από φυσικό θάνατο;
Θα υποταχθούν στον μοιραίο τελικά ρόλο του καταναλωτή και όσο πάει; Θα κάτσουν φρόνιμοι να περιμένουν πότε θα δεήσει η διεθνής κοινότητα να φτιάξει νέα θεσμικά και πραγματικά αδέσμευτα όργανα αποφάσεων;
Θα χουχουλιάζουν μπροστά στην τηλεόραση που παίζει το μπαρουτοκαπνισμένο Νομπέλ Ειρήνης;
Θα μαζοχίζονται με ταινίες καταστροφής, παγετώνες που λιώνουν, πόλεις που πνίγονται και μυριάδες ανθρωποθυσίες στον βωμό των υπερκερδών;
Θα τη βγάζουν απλώς μπροστά στον υπολογιστή, παρακολουθώντας τι καταφέρνει με τα ωραία δάση της μια μακρινή Κόστα Ρίκα;
Θα αρκούνται σε κόσμιες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας μπροστά σε κοινοβούλια και πρεσβείες, που το σύστημα τείνει να τις απορροφά και να τις ξεπερνάει;
Νομίζω πως η ανάγκη, τα τρομακτικά αδιέξοδα και το άγριο και κατ’ εξακολούθησιν δούλεμα θα τους στρέψουν στην οργή. Και, εάν καταντήσαμε να τρέμουμε μόνο την ύφεση στις αγορές και όχι την ύφεση στον πολιτισμό, στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά, ίσως τελικά να είναι η μόνη ελπίδα.
(από το ΟΙΚΟ της Καθημερινής)